«Ελλάδα είναι παντού»
(με αφορμή τη χτεσινή, «πανευρωπαϊκή μέρα δράσης» των συνδικάτων)
Αποκαλυπτικά για τα αίτια του «δημόσιου χρεωστικού οργίου» είναι τα «Κείμενα για την Εργασία και την Κρίση» της γερμανικής ομάδας Krisis που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στην πόλη μας από τις «εκδόσεις των ξένων».
«Τα κράτη ενδύονται το ρόλο των χρηματαγορών και των υπερχρεωμένων Αμερικανών καταναλωτών. Πριν αύξαναν τη ζήτηση τεχνητά, επί πιστώσει. Τώρα επιχειρούν την αποκατάσταση του ελλείμματος μέσω των φόρων. Έτσι κρατιέται στη ζωή η παγκόσμια οικονομία, που επί δεκαετίες υποφέρει από κρίση υπερπαραγωγής. Χωρίς χρέος ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιβιώσει. Μένει να δούμε για πόσο ακόμη μπορεί να σέρνεται, γιατί η Ελλάδα είναι παντού», καταλήγει - και όχι προς παρηγορία μας - στον πρόλογό του ο Tomasz Konicz.
Kαθόλου τυχαία, λοιπόν, η διεθνών διαστάσεων δομική κρίση του καπιταλισμού και η αναζήτηση μιας «ριζοσπαστικής διεξόδου» μέσω και της οικοδόμησης δικτύων «κοινωνικής αλληλεγγύης και ανυπακοής» βρέθηκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων του «Φεστιβάλ Νεολαίας Συνασπισμού 2010» στην πόλη μας. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η εμπειρία που μετέφερε η Saioa Castañeda Díaz, δημοτική σύμβουλος στην Vitoria Gasteiz της χώρας των Βάσκων, από την εφαρμογή στην πόλη της του «συμμετοχικού προϋπολογισμού», ένας θεσμού-πρότυπου άμεσης δημοκρατίας, που εγκαινιάστηκε το 1989 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας.
Σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, κρίσης της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» και του γραφειοκρατικού-ιεραρχικού συστήματος διαχείρισης των δημόσιων αγαθών, η ευθύνη των πολιτών δεν μπορεί να εξαντλείται στις εκλογικές διαδικασίες. Αντίθετα, χρειαζόμαστε δομές συμμετοχής των πολιτών-κοινωνικών κινημάτων στη διαμόρφωση και τη λήψη των αποφάσεων για τις δαπάνες των δήμων. Έτσι μόνο θα τεθούν σε πρώτο πλάνο οι ανάγκες των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων που κυριολεκτικά τσακίζονται από το νεοφιλελεύθερο «λιγότερο σπάταλο κράτος».
Η συζήτηση για τα δεινά και τα όρια του καπιταλισμού δεν έχει κανένα νόημα, αν δεν απαλλαγούμε από την «εθνική μας στενοκεφαλιά» (Λένιν), από τα στερεότυπα ενός τρόπου σκέψης και δράσης που ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν.
Ο «πολύς ο κόσμος» έχει αρχίσει να αμφισβητεί αυθόρμητα αυτό που έως τώρα θεωρούσε «φυσικό» ή «αναπόφευκτο». Αν δεν θέλουμε αυτή η αμφισβήτηση να εξατμιστεί ή να καταλήξει στην «τσέπη» των κάθε μάρκας λαϊκιστών που τσιρίζουν κατά «των εχθρών του λαού και του έθνους», πρέπει να αντιτάξουμε στη διεθνή συμμαχία «των από πάνω» τους κοινούς-πανευρωπαϊκούς αγώνες «των από κάτω».
Τριαντάφυλλος Μηταφίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου