Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Σκηνικο:

Σκηνικο:
 Αυτό το σκηνικό
Το ξέρω από καιρό.
 Μια επανάληψη
Μια εγκατάλειψη
Μια περιφρόνηση
Και ο Τροχός κυλά.
Αυτό το σκηνικό είναι παμπάλαιο
 Η προσδοκία
 Η προδοσία
 Μνησικακία και αβάσταχτη η επαρση
 Και να πεθαίνεις  ατέλειωτα απέθαντος
 Στις άδειες λέξεις
Μέσα στη Μοίρα  του καιρού σου που Γλιστρά
 Στην επανάληψη
 Στην εγκατάλειψη
 Και ο καιρός σου απ τα χέρια σου Γλιστρά.  

πως θα αντέξουμε και πάλι τον Διόνυσο

πως θα αντέξουμε και πάλι τον Διόνυσο
Θεό της τρέλας και της μέθης κι ευωχίας

με τις Μαινάδες του που προχωρεί γοργά
για να γκρεμίσει το παλάτι του Πενθέα.

 


Εινεπικίνδυνη αυτή η ευχαρίστηση
μας κομματιάζει σαν την Θεία Ευχαριστία 


κι αυτό το απολαυστικό πλεόνασμα
Παθος και Πόθος είναι η η ίδια μας Ουσία

είναι ο μέσα μας ο Αλλότριος μας Οίνος
Είναι το οψάρι μας ο τρυφερός Κυπρίνος

Είναι των Βάτραχων παιδί ,είναι Γυρίνος *

τα blogs Κι ο Χρονος

τα blogs Κι ο Χρονος

του Νοσφερατου

Νομίζω ότι τα blogs θέτουν την ίδια την αντίληψη που έχουμε για την πληροφόρηση σε μια νέα βάση … Η νεωτερική κοινωνία ήταν (και είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό) μια «έντυπη» κοινωνία - μια κοινωνία όπου εμφανίζεται και κυριαρχεί η τυπογραφία, η εφημερίδα (αυτή η «νεότερη καθημερινή προσευχή» με τα λόγια του Χέγκελ) και το τυπωμένο βιβλίο Με την μαζική έντυπη επικοινωνία-κυριαρχεί ο γραπτός λόγος-το κείμενο. Γίνεται δυνατή η επικοινωνία με ανθρώπους πού βρίσκονται σε άλλο τόπο και σε άλλο χρόνο, διασπάται δηλαδή η προηγούμενη συμπόρευση χώρου και χρόνου. Ακόμα ο χρόνος θεωρείτο (και γίνοταν) ανοδικός, προοδευτικός. Αντί για την ιεραρχική στη σειρά των θεμάτων -μονόδρομη επικοινωνία (που υπέβαλλε και μια ιεραρχική αντίληψη του χρόνου) η δομή της Μπλογκοσφαιρας, οριζόντια , διαρκώς διερυνόμενη, όπου το παλιό δεν πετιεται αλλά ανασύρεται, όπου τα σχόλια επικάθονται το ένα στο άλλο σαν ατελείωτο παλιμψηστο, μας ετοιμάζουν για μια νέα κατανόηση του χώρου και του χρόνου… όπου η νεωτερική διάσπαση του χρόνου σε παρελθόν παρόν και μέλλον παύει να υφίσταται. Ο χρόνος συρρικνώνεται, γίνεται ένας παροντικός χρόνος. Τα blogs μας προϊδεάζουν επίσης για μια ακρως εξατομικευμένη-ελιτίστικη επικοινωνία όπου οι τυχόν συλλογικότητες δεν θα μοιάζουν με ότι ήδη ξέραμε …αλλά μάλλον με συγκυριακές και τυχαίες συναντήσεις όπου θα κυριαρχεί η ρευστότητα..

Ως« ο τελευταίος κρίκος της μακραίωνης καπιταλιστικό ΄δημοκρατικό –ατομικιστικής περιπέτειας »:που με την επιλογή και τη συνεχή αλλαγή μας εκπαιδεύει στην ελευθερία θεωρήθηκε η Μόδα η κατά Μπενγιαμιν «αιώνια επανάληψη του καινούργιου» Όμως σ έναν κόσμο με τη μόδα ως αρχή , έχουμε περισσότερα κίνητρα αλλά και περισσότερη βαρεμάρα, μεγαλύτερη χειραφέτηση αλλά και αντίστοιχα μεγαλύτερη σκλαβιά, μεγαλύτερη εξατομίκευση αλλά και αποπροσωποποίηση...Στις μελαγχολικές Δημοκρατίες μας ο Δήμος διατήρησε την δυνατότητα επιλογής . Έχασε την δύναμη και την ικανότητα της απόφασης Διακρίνουμε μια μάρκα ρούχων από μια άλλη, ένα τύπο ουίσκι από κάποιον άλλο, μια σεξουαλική στάση από μια άλλη. Ψάχνουμε απελπισμένα για διαφορές. Αυτό που μετρά ειναι η διάκριση, όχι το περιεχόμενο, καθώς η ύπαρξη τέτοιων διαφορών μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχουν ακόμη στον κόσμο ιδιότητες

Ως« ο τελευταίος κρίκος της μακραίωνης καπιταλιστικό ΄δημοκρατικό –ατομικιστικής περιπέτειας »:που με την επιλογή και τη συνεχή αλλαγή μας εκπαιδεύει στην ελευθερία θεωρήθηκε η Μόδα η κατά Μπενγιαμιν «αιώνια επανάληψη του καινούργιου»  Όμως σ έναν κόσμο με τη μόδα ως αρχή , έχουμε περισσότερα κίνητρα αλλά και περισσότερη βαρεμάρα, μεγαλύτερη χειραφέτηση αλλά και αντίστοιχα μεγαλύτερη σκλαβιά, μεγαλύτερη εξατομίκευση αλλά και αποπροσωποποίηση...Στις μελαγχολικές Δημοκρατίες μας ο Δήμος διατήρησε την δυνατότητα επιλογής . Έχασε την δύναμη και την ικανότητα της απόφασης Διακρίνουμε μια μάρκα ρούχων από μια άλλη, ένα τύπο ουίσκι από κάποιον άλλο, μια σεξουαλική στάση από μια άλλη. Ψάχνουμε απελπισμένα για διαφορές. Αυτό που μετρά ειναι η διάκριση, όχι το περιεχόμενο, καθώς η ύπαρξη τέτοιων διαφορών μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχουν ακόμη  στον κόσμο ιδιότητες


ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ

«

προφητεία

θαρθει μια Μέρα...


Θαρθει μια μέρα που όλα αυτά
-το σύμπαν οι αστερισμοί κιοι Γαλαξίες
Και όλα τα μελλούμενα και το παρόν
Κι ο παρελθόντας χρόνος και οι τόποι
Και τα στεγνά κουφάρια μας και οι σελήνες
Του κόσμου τα Ηφαίστεια , τα Βαλτοτόπια ,
Τα Άχραντα μυστήρια και οι θεοί , οι Λέξεις ,
Η δυναμη της ελξης , η παλιροια και τα παιχνίδια
Ο έρωτας
Των γυναικών τα αιδοία κι οι Φαλλοί , της γης τ' αιώνια Ρολόγια , τα Ξωκλήσια ,
Τα βουνά ,
Όλες οι χιονισμένες Κορυφές , οι ορειβάτες ,
Και τα Χρηματιστήρια , η Γηραιά Αγγλία και η Ρώμη
Τα Νιάτα και τα Ξυπνητήρια
Και ο σπαραγμός σωμάτων , μια γυναίκα τρέμει μέσα στη Νύχτα , η Αγάπη
Και οι σπασμοί του σεξ , κι οι ηδονές του κόσμου και το χρήμα
Και η ωμότητα της σάρκας και οι πόλεις ,
Η Βία
Η Λαγνεία
Και η ανία των στιγμών που μοιάζουν με κινήσεις εκκρεμούς
Τα ζώα
Τα πετούμενα, τα έντομα και τα λουλούδια κιοι λωτοί , τα μανιτάρια,
Και τα κομπιούτερ φυσικά τα λάπτοπ και οι κολοσσοί του πλουτου,βαβυλώνες
Και οι Αλεξάνδρειες μαζί , τα πλοία
Που πάνε στην Αμερική κιολα τα Όνειρα και οι εφιάλτες και εγώ και συ, θαρθει μια μέρα
Που όλο μας το Συμπαν θα χαθεί ,μια εκπνοή η απουσία , η τελευταία η στιγμή,μεσ’την ακινησία
Την τελική την σιωπή
Κα η ψυχή ακόμα
Θα εξαφανιστεί
Μεσ’ την στην αστείρευτη αντιστροφή του χρονου,

στη φωτεινή τη νύχτα

που ολοι καρτερούμε

οι Κατοικοι του Κρόνου

οι Κατοικοι του Κρόνου

Αφού πρώτα Φάγαμε το μέλλον των παιδιων μας
 Τώρα
Τρωμε και τον Δεκέμβρη  τους

MίλτοςΣαχτούρης'' Δεν είναι ο Oιδίποδας ''

MίλτοςΣαχτούρης'' Δεν είναι ο Oιδίποδας ''














Δεν είναι ο Oιδίποδας







Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αίθουσες δωρικές κολώνες
τα πεινασμένα τα φαντάσματα
καθισμένα σε καρέκλες στις γωνιές
να κλαίνε
τα δωμάτια με τα νεκρά πουλιά
ο Aίγιστος το δίχτυ ο Kώστας
ο Kώστας ο ψαράς ο πονεμένος
ένα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα που ανεμίζουνε
νεράντζια σπάνε τα τζάμια στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Kώστας σκοτωμένος
ο Oρέστης σκοτωμένος
ο Aλέξης σκοτωμένος
σπάνε τις αλυσίδες στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Kώστας ο Oρέστης ο Aλέξης
άλλοι γυρίζουνε στους δρόμους από το πανηγύρι
με φώτα με σημαίες με δέντρα
φωνάζουν τη Mαρία να κατέβει κάτω
φωνάζουν τη Mαρία να κατέβει από τον Oυρανό
τ' άλογα τ' Aχιλλέα πετούν στον ουρανό
βολίδες συνοδεύουνε το πέταμά τους
ο ήλιος κατρακυλάει από λόφο σε λόφο
και το φεγγάρι είναι ένα πράσινο φανάρι
γεμάτο οινόπνευμα
τότε νυχτώνει η σιωπή τους δρόμους
και βγαίνει ο τυφλός με το μπαστούνι του
παιδιά τον ακλουθάνε στις μύτες των ποδιών
δεν είναι ο Oιδίποδας
είναι ο Hλίας της λαχαναγοράς
παίζει μιαν εξαντλητική θανάσιμη φλογέρα
είναι ο νεκρός Hλίας της λαχαναγοράς

MίλτοςΣαχτούρης(από τα Ποιήματα 1945-1971, Kέδρος 1977)
http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=18&author_id=43

Η Σκοτωμένη ΧελιδΩνα

Η Σκοτωμένη ΧελιδΩνα


Μες τον Μπαξέ μας κάποτε, Τρύπωσε Χελιδώνα
-που νόμιζε πως βρέθηκε σε παραδείσου Δώμα -

και κούρνιασε σε μια Γωνιά και κλώσησε τ'αυγά της
μας είδε και τιτίβισε γλυκά απ' τη χαρά της


μας Δώρισε χαμόγελα ,φτερούγισε κοντά μας
και νόμιζε πως σαν κιαυτήν πως είναι κι η Καρδιά μας


Γιατί η Χελιδωνα μας είχε Ελευθερία
Μα την δική μας την Καρδιά , κατείχε η Μοχθηρία


Κιοταν μας χαμογέλασε της βγάλαμε το Μάτι
και στο κορμί της βγάλαμε το φθονερό μας άχτι


κιολοι μαζί σκοτώσαμε,την μανα Χελιδώνα
-με να μαχαίρι στην καρδια και μια βαριά κοτρόνα



Κι υστερα τεμαχίσαμε τα μαύρα τα φτερά της
Και την Διχάλα κόψαμε της Χελιδωνουράς της



κι ύστερα της ανοίξαμε την άσπρη την κοιλιά της
κι εκεί μάταια ψάξαμε τα ολόασπρα αυγά της



Και αφού με αίμα βάψαμε τα ολολευκα μας Χέρια
Ολόχαροι ευχηθήκαμε , κοιτάζοντας τ' Αστέρια


''Μεγαλοδύναμε Θεέ στείλε Χελιδονάκια

Κι εμείς θα τα σκοτώσουμε

Γιατί'μαστε ανθρωπάκια ''