Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Σε τι διαφερουν τα παλαια αριστερα μετωπα της νεωτερικοτητας απο τα Μεταμοντερνα μετωπα του..Ιντερνετ;

Σε τι διαφερουν τα παλαια αριστερα μετωπα της νεωτερικοτητας
απο τα Μεταμοντερνα μετωπα του..Ιντερνετ;

———————————————————————————————-
τα παλαια μετωπα απαιτουσαν προσωπική δεσμευση, σωματική συμμετοχή διακινδυνευση ,ολοπλευρη στρατευση,ιδεολογια,οργανωση,θεωρια
Τα μετανεωτερικά ”μετωπα “ αρκουνται στην στιγμιαια δραση , στην χαμαιλεοντική ρευστή σφαιρα της μπλογκοσφαιρας .. Μετωπα των 15 ΛΕΠΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗς ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ που κατευναζει την επιθυμια ο συγχρονος καπιταλισμός : Καταναλώνοντας ..
ετσι ο κομφορμισμός παραμένει ακεραιος και ο καθενας αισθανεται για λίγο οτι Δρα
οπως στην ταινια Matrix
Η Κοινωνια Σμήνος που λεει και ο Μπαουμαν

απο σχόλιο που αφησα εδώ:

Δημήτρης Καζάκης, Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

Η «ουτοπία» συνήθως υποδήλωνε έναν ποθητό, ονειρεμένο, μακρινό στόχο, στον οποίο η πρόοδος έπρεπε, μπορούσε και τελικά θα οδηγούσε όσους αναζητούσαν έναν κόσμο που θα υπηρετούσε καλύτερα τις ανθρώπινες ανάγκες. Ωστόσο, στα σύγχρονα όνειρα, η εικόνα της «προόδου» φαίνεται να έχει μετακινηθεί από τον λόγο περί κοινής βελτίωσης σε αυτόν της ατομικής βελτίωσης.(Μπαουμαν)

Για το Νεο- στα Ελληνικά- Βιβλιο του Ζ, Μπαουμαν :'' Ρευστοι καιροι''(Εάν αφεθεί στην εσωτερική της αναπτυξιακή λογική, η δημοκρατία μπορεί να παραμείνει απλώς στην πράξη, αλλά και τυπικά και ρητά, ένα ουσιαστικά ελιτίστικο ζήτημα.)




 

Η ρευστότητα στην «εποχή των εικόνων»
Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν στους «Ρευστούς καιρούς» εξειδικεύει και επικαιροποιεί τις αβεβαιότητες της παγκοσμιοποίησης
Του Κωστα Θ. Καλφοπουλου(Καθημερινη)
Η «Κ» προδημοσιεύει αποσπάσματα από το βιβλίο «Ρευστοί Καιροί» που κυκλοφορεί εντός των ημερών από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
Μερικά:
Ξένος και μεικτοφοβία

Ο περιρρέων και υποσυνείδητος φόβος του αγνώστου αναζητάει απελπισμένα αξιόπιστες διεξόδους. Στις περισσότερες περιπώσεις, οι συσσωρευμένες ανησυχίες τείνουν να ξεσπούν σε επιλεγμένες κατηγορίες «ξένων»: του ανοίκειου και αδιαφανούς πλαισίου του βίου, της αοριστίας των κινδύνων και της άγνωστης φύσης των απειλών.

Το κυνήγι μιας συγκεκριμένης κατηγορίας «ξένων» από τα σπίτια και τα καταστήματά τους βοηθάει στον εξορκισμό, προσωρινά, του εκφοβιστικού φάσματος της αβεβαιότητας. Το τρομοκρατικό τέρας της ανασφάλειας καίγεται σαν ομοίωμα.
Η λανθάνουσα λειτουργία των φραγμάτων στα σύνορα, που υποτίθεται ότι ανεγέρθηκαν εναντίον των «δήθεν αιτούντων άσυλο» και των «απλών οικονομικών μεταναστών» είναι η ενίσχυση της σαθρής, ακανόνιστης και απρόβλεπτης ζωής όσων βρίσκονται μέσα. Ομως, η ρευστή σύγχρονη ζωή είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει ακανόνιστη και παρορμητική οποιαδήποτε κι αν είναι η μεταχείριση και τα δεινά των «ανεπιθύμητων ξένων».

Ετσι, η ανακούφιση τείνει να είναι βραχυπόθεσμη και οι ελπίδες που επενδύθηκαν στα «σκληρά και αποφασιστικά μέτρα» εκμηδενίζονται όσο σύντομα αναδύθηκαν.
Η «ουτοπία» του GoogleΥποθέτω ότι, εάν η ουτοπία είχε γλώσσα και επιπροσθέτως ήταν ευλογημένη με την ευστροφία του Μαρκ Τουέιν, πιθανότατα θα επέμενε πως οι εκθέσεις περί του θανάτου της είναι κάπως υπερβολικές. Πριν από λίγο έγραψα τη λέξη «ουτοπία» στη μηχανή αναζήτησης Google και επέστρεψε 4.400.000 ιστοσελίδες.
Η πρώτη στον κατάλογο, και μάλιστα η πιο εντυπωσιακή, ενημερώνει τους περιηγητές του διαδικτύου ότι «η ουτοπία είναι από τα μεγαλύτερα δωρεάν παιχνίδια αλληλεπίδρασης του κόσμου, με πάνω από 80.000 παίκτες». Επειτα, σκορπισμένες εδώ κι εκεί, υπάρχουν κάποιες αναφορές στην ιστορία των ουτοπικών ιδεών και σε κέντρα που παραδίδουν μαθήματα γι’ αυτή την ιστορία, μεριμνώντας κυρίως για εραστές αντικών και συλλέκτες περίεργων αντικειμένων. Ωστόσο, οι ιστοσελίδες με τέτοιο περιεχόμενο αποτελούν τη μειονότητα. Η «ουτοπία» συνήθως υποδήλωνε έναν ποθητό, ονειρεμένο, μακρινό στόχο, στον οποίο η πρόοδος έπρεπε, μπορούσε και τελικά θα οδηγούσε όσους αναζητούσαν έναν κόσμο που θα υπηρετούσε καλύτερα τις ανθρώπινες ανάγκες. Ωστόσο, στα σύγχρονα όνειρα, η εικόνα της «προόδου» φαίνεται να έχει μετακινηθεί από τον λόγο περί κοινής βελτίωσης σε αυτόν της ατομικής βελτίωσης.


Θηροφύλακες και κηπουροίΕίναι λογικό ότι σε ένα κόσμο που κατοικείται κυρίως από κυνηγούς υπάρχει μηδαμινός χώρος για ουτοπικούς στοχασμούς. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα τα ουτοπικά σχέδια, όταν τύχει κάποιος να τους παραδώσει ένα για να το εξετάσουν. Ετσι, ακόμα και εάν κάποιος γνωρίζει πώς να βελτιώσει τον κόσμο, το πραγματικό προβληματικό ερώτημα θα είναι ποιος έχει επαρκείς πόρους και αρκετά ισχυρή θέληση για να κάνει ό,τι χρειάζεται.
Η προσδοκία της ύπαρξης αυτών των πόρων και της θέλησης για δράση συνήθως ήταν αρμοδιότητα της κυριαρχικής εξουσίας του εθνικού κράτους, αλλά, όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Ζακ Ατταλί στο «La voie humaine», «τα έθνη έχασαν την επιρροή τους στην εξέλιξη των πραγμάτων και έχουν εγκαταλείψει στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης όλα τα μέσα καθοδήγησης του κόσμου προς έναν προορισμό, καθώς και τη διοργάνωση της άμυνας εναντίον των διαφόρων ειδών φόβου». Και οι «δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης», οι οποίες έχουν πάρει πολλές από τις εξουσίες που κατείχαν πριν από τα εθνικά κράτη, δεν είναι καθόλου γνωστές για την καλλιέργεια των ενστίκτων, της φιλοσοφίας και των στρατηγικών του «θηροφύλακα» και του «κηπουρού».

 ολη η Προδημοσιευση εδώ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_27/09/2009_330630

σύμφωνα με τον Ζ Μπάουμαν- παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου» Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους »

σύμφωνα με τον Ζ Μπάουμαν- παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου» Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους »

θυμιζω πως -σύμφωνα με τον Ζ Μπάουμαν- παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου» Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους »
Και όσο περισσότερο «κρατιούνται από τους εαυτούς τους »τόσο πιο ανυπεράσπιστοι τείνουν να γίνονται απέναντι στην παγκόσμια δίνη. Ετσι περιορίζεται όλο και πιο πολύ η ικανότητα τους να αποφασίσουν ,πόσο μάλλον να διεκδικήσουν για το τοπικό, όπου υποτίθεται διαμορφώνονται τα δικά τους νοήματα και ταυτότητες ΄προς μεγάλη ευχαρίστηση των παγκόσμιων χειριστών ,που δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται τους ανυπεράσπιστους
Γι αυτό και στην εποχη μας πολλοί -πάρα πολλοί πολλοί καθώς ζούνε σε διαρκή διλήμματα και διχασμούς -γαντζώνονται στην ρουτίνα από την εθνική τους ταυτότητα(όπως και από τις άλλες ταυτότητές τους με τρόπο ή ψυχαναγκαστικό για να εξορκίσουν μανιασμένα την αλλαγή.
.Μπαίνουν δηλαδή σε μια κοινότητα όπως θα έμπαιναν σε μια φυλή με ένα τρόπο σχεδόν ψυχαναγκαστικό, για να ανακτήσουν την «οντολογική τους ασφάλεια» την προστατευτική βεβαιότητα της ταυτότητας. Μόνο που τώρα ξερουν-ενδόμυχα έστω –ότι το προστατευτικό ΄κέλυφος της ταυτότητας έχει λεπτύνει πολύ και ότι ελάχιστα πια τους προστατεύει από την ασταμάτητη ροή του άγνωστου και του ανοίκειου.
Aποσπασμα απο το Εθνικισμός και Ρουτίνα Του Πετρου Θεοδωριδη ,ΕΝΕΚΕΝ τευχος 15

ακηδία

ακηδία





…. Είναι στιγμές καλοκαιριού που τα αστέρια πέφτουν
Από τον θόλο του ουρανού ,φεγγάρι ξεκολλά
Μια οκνηρία τριγυρνά , και τα πηγάδια ζέχνουν
Καθώς εντός , απέμειναν ,λασπώδη τα νερά


Εναι στιγμές που σε απορροφούν, εντός σου,μαύρες τρύπες
Του κόσμου σου το νόημα α-νοητα γλιστρά

Ζωύφια παιδευονται εις ,των πορτών σου ,σίτες
Και νιώθεις να σε τυραννούν φαντάσματα οικτρά .

Κάποιες στιγμές μελαγχολώ και νιωθω ακηδία
Σαν να μ’ αδειάζει η ψυχή από κάθε δροσιά

Σαν να κυλιέμαι σ' έρημο ,και κάτι σαν ναυτία
Σε λάσπη να βυθίζομαι ,σε βούρκου τα νερά …

Ενα ελαφρως λυπημένο ποιηματακι για τις κατσαριδες αλλά με αισιοδοξο μηνυμα εν τέλει που αφησα στης Cynical:

Ενα ελαφρως λυπημένο για τις κατσαριδες αλλά με αισιοδοξο μηνυμα εν τέλει:

-------------
Ετσι σιγά σιγά εξοικειωθηκαμε με τις κατσαριδες .. στην αρχή αηδια ,αποστροφή,μετά οργή
αγανάκτηση,δοκιμασαμε να τις πατησουμε αλλά ειδαμε
οτι ητανε ΠAΡΑ ΠΟΛΛΕΣ...
και δεν καταλαβαιναν τιποτε ρε γαμοτι,τιποτε
μονο δοκιμαζαν ΔΙΑΡΚΩΣ να μας εκγαμισουσι με τα μικρουλια κατασαριδοπέη κατσαριζοντας ακαταπαυστα...
Ετσι

εντελει

Αφεθηκαμε στο τσιριχτο τους χαδι..

Ηπιαμε απο το ιδιο νερό

φαγαμε το ψωμι μαζί τους
και

καθισαμε ανακουρκουδα και τις κοιταξαμε καλά καλά
και με συμπονοια: Ερχονται απο το παρελθόν η απο το μέλλον ;
Υστερα
ξαπλωσαμε κατω και αφησαμε να μας γαργαλίσουν -οπως ο Γκιουλιβερ τους Λιλιπουτειους ..μιλιουνια απο κατσαριδουλες ,μυγακια ,σαραντοποδαρουσες και αλλα ερποντα πολύποδα ζούδια ..
Ορεα

Η Κυρίαρχη ιδεολογία πάντα- και τώρα - μεταμφιέζεται και γίνεται ''πραγματικότητα'' όμως ...(σχολια στουLLS

dnesday, July 7, 2010



http://www.blogger.com/img/icon_delete13.gif


Η Κυρίαρχη ιδεολογία πάντα- και τώρα - μεταμφιέζεται και γίνεται ''πραγματικότητα''
όμως
από την άλλη η Ξεμαγεμένη πραγματικότητα του σήμερα γεννά αναπόφευκτα και την ανάγκη άπαν αμάγευτης

έτσι εξηγείται η απόδραση σε ουτοπίες από ατ
oμα που κατά τ άλλα είναι μια χαρά προσαρμοσμένα στην Κυνική'πραγματικοτητα''
Πραγματικότητα - ουτοπιεςεσωτερισμός φυγές: Στο σεξ, σε ουτ
oπικές ιδεολογιες,σε εθισμούς σε ακρότητες , σε  ..
αυτή Η ΔΙΠΛΉ ΑΠΟΜΑΓΕΥΣΗ ΕΠΑΝΑΜΑΓΕΥΣΗ είναι όλη η ιστορία της νεωτερικότητας .



Και επειδή η νεωτερικότητας επιταχύνεται διαρκώς μέχρι εξάτμισης όπως έλεγε ο Μαρξ για τον καπιταλισμό επιταχύνονται και οι Ουτοπισμοί και οι θεολογίες .. Μονο που είναι Ουτοπίες της μιας μέρας η μάλλον των 15 λεπτών


Η ουτοπία είναι η φαντασίωση μιας Πληρότητας που ξανακλείνεται .Ως κύκλος ..

Και επειδή επιδιώκει πέσει θυσία αυτό το κλείσιμο εφευρίσκει Αποδιοπομπαίους τράγους : ο Άλλος είναι αυτός που μου κλέβει την απόλαυση .

ο Άλλος : είτε διότι είναι πλούσιος , είτε διότι είναι απόκληρος (ο μετανάστης ) Είτε διότι είναι άνεργος(τεμπέλης) είτε διότι δουλεύει πολύ .. Και πάνω απαλά ο κατεξοχήν άλλος : ο Εβραίος ..







ΙΡΑΝΙΚΟ ΜΠΕΛΑ ΤΣΙΑΟ (ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΜΟΥΡΑΙ)

ο ερωτας Κικίτσα μου ειναι ασκητική

ο ερωτας Κικίτσα μου ειναι ασκητική


Εμέ δεν γοητεύουνε οι όμορφοι σου στίχοι

Ούτε το Ύφος το βαρύ, και δεν μετρώ με πήχη

Την εξυπνάδα ,Μόρφωση και Τέχνη Ποιητική

Ο Έρωτας , Κικιτσα μου είναι Ασκητική



Πρεπει ν’ αφήσεις της καρδιάς να ρεύσει λίγο αίμα

Πρέπει αλήθεια ζωντανή να δώσεις, δίχως ψέμα

Πρέπει για λίγο να αφεθεις ,να τρέξεις σαν νεράκι

Κι οφείλεις για τον ερωτα να λιώσεις σαν κεράκι ….


Πρέπει από τα στηθια σου να στάξει λίγο Γάλα

Και ν ’αφεθεις στων Πόθων σου τα Μάγια τα μεγάλα

Πρέπει να ακούσω μέσα σου τους Μύχιους σου Ήχους

Να νιώσω έγκατα Ψυχής , Αγάπης αποήχους...........

Σαν νιώσουνε το Τέλος τους ,λένε , οι Ινδιάνοι

Σαν νιώσουνε το Τέλος τους ,λένε , οι Ινδιάνοι






Σαν νιώσουνε το Τέλος τους ,λένε , οι Ινδιάνοι
-Αυτοί που με πνεύματα μιλούν κι είναι Σαμάνοι
Φορτώνουν τα υπάρχοντα σε μια παλιά Πιρόγα
Και προσπαθούν να φτάσουνε του Μανιτού τη Ρόγα …

Μες την Πιρόγα κάθονται και έτσι γλιστρούν στο Έλος
Το Νεκρικό σαν αισθανθούν ,το των Σαμάνων Τέλος
Και προχωράνε σιγανά μες του Θεού τον Βάλτο
Κι όταν φτάνουν στο κέντρο του , Κάνουν εκεί ένα Σάλτο

Κι εν τέλει ο Βάλτος τους Ρουφά στην Θεία αταραξία
Και οι Σαμάνοι σβήνουνε μες την Ανυπαρξία
Βυζαίνουνε το γάλα τους στου Μανιτού τη Ρόγα
Και άδεια πλέει απαλά η Νεκρική Πιρόγα


οι λεξεις κλεινουνε σαν οστρακα

οι λεξεις κλεινουνε σαν οστρακα


οι λεξεις κλεινουνε σαν όστρακα

και δεν μπορείς να κοιμηθεις στο περιγυάλι

το βουητό του κοσμου σου, ακους

μενα το κοχύλι
ενώ κοιμασαι

Οι σκεψεις ξεφλουδιζουνε σα λέπια
κι αυτό το ψαρι πως ;

τυφλά στα βαθη αιωρειται
ενώ εσυ κοιμασαι


ακομα μια ανοιξη
και το μυαλό βαρυ σ’ αυτό το διχτυ

σ αυτη τη θαλασσα, καφέ, τσιγαρο και ξενύχτι

κι εσυ κοιμασαι

ενώ το ψαρι
γλιστρα στις ολοσκοτεινες σπηλιες
σιωπηλά ανιχνευοντας
τους φοβους και ελπίδες μες τα βαθη

ενώ εσύ κοιμάσαι
Σχόλιο από Νοσφεράτος Απρίλιος 30, 2008