Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

η ψυχω του Χιτσκοκ (τωρα στην..Μετά-Μπλογκόσφαιρα)

συνεχιζεται.... με μια διδακτικη ιστορια για το Παρόν και το ..Μελλον

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Η Γευσις της ζωής μας

Απ΄ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους




Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος




η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….


Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 25, 2008

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

∞ Α π ε ι ρ 8

∞ Α π ε ι ρ 8

Ο ΘΙΑΣΟΣ - Αξέχαστες σκηνές



Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Πάει…

Από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που προήλθανε από ατύχημα στη Δραπετσώνα κατά τα γυρίσματα του τελευταίου μέρους της ανολοκλήρωτης πλέον Τριλογίας του, πέθανε αργά το βράδυ σε νοσοκομείο του Φαλήρου ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Με έργο που χωρίζονταν πάντα ανεπίσημα σε τριλογίες, ο σημαντικότερος Έλληνας σκηνοθέτης είχε τιμηθεί με το Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία για το Τοπίο στην Ομίχλη (1988) με το οποίο τερμάτισε τη “Σιωπή” του, και με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες για τη Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα (1998) με την οποία κλείσανε τα “Σύνορα” του, αλλά σημάδεψε αιώνια τον ελληνικό κινηματογράφο με το κυριολεκτικά “Ιστορικό” έργο του, τις Μέρες του ’36 (1972), τον Θίασο (1975) και τον Μεγαλέξαντρο (1980). [mftm]

αναδημοσιευση ενος παλιοτερου αρθρου του Μηλιου:ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ (Απο το You Pay Your Crisis)

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ

1 δημοσιευση στο  You Pay Your Crisis

Δευτέρα, 12 Ιουλίου 2010


Πηγή: "ΘΕΣΕΙΣ"
editorial
1. Η σωτηρία του έθνους
Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας μαζικής «διαφώτισης» (προπαγάνδα θα το ονομάσουν ορισμένοι) για την αναγκαιότητα να αποβάλουμε συλλήβδην όλα τα «κοινωνικά βάρη» που σέρνουμε τόσα χρόνια. Το ανελέητο σφυροκόπημα της κυβέρνησης επιμένει σε ένα βασικό μοτίβο: Όλες οι κοινωνικά επαχθείς ενέργειες που προωθούνται, όλοι οι κοινωνικοί ακρωτηριασμοί που υιοθετούνται γίνονται για έναν και μόνο λόγο: τη σωτηρία του έθνους. Διότι η «οικονομική δυσπραγία» που εκδηλώθηκε με τη «δυσπιστία» των αγορών μας ανάγκασε να δεχθούμε μια πολιτική προσωρινής «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» προκειμένου να οδηγηθούμε σε οριστική «ανάταξη» που θα μας επαναφέρει στον παράδεισο της «ισχυρής Ελλάδας». Κομβική αντίφαση: η «σωτηρία του έθνους» θα διασφαλιστεί με τη «βύθιση της κοινωνίας».

Συνεπώς, η Κοινωνία αντιμέτωπη με το Έθνος, με τη σοσιαλιστική διαχείριση να μη διστάζει να προχωρήσει στις αναγκαίες επιλογές: επώδυνα μέτρα για την «κοινωνία» προκειμένου να διασφαλίσει ότι θα επιβιώσει το «έθνος». Και στο φόντο η παροιμιώδης πολιτική ανεπάρκεια των κρατούντων να οργανώσουν έστω και υποτυπώδη ενεργητική συναίνεση γύρω από τα μέτρα παρά μόνο με την επίκληση των διεθνών κινδύνων, της κρίσης των επιτοκίων δανεισμού, των διεθνών «κερδοσκόπων», διεθνοπολιτικών σεναρίων αποσταθεροποίησης («μέσω της επίθεσης κατά της Ελλάδος υπονομεύεται η Ευρωπαϊκή συνοχή!»), ή ακόμη και όλων των «ανθελλήνων» που εποφθαλμιούν ακόμη και την «εδαφική ακεραιότητα» της χώρας!
Το «αδιαπραγμάτευτο έθνος» απέναντι στην ελαστική κοινωνία που προφανώς ζούσε σε βάρος του πρώτου όλον αυτό τον καιρό ώστε με την αποκατάσταση των ανισορροπιών να επανέλθουν στη θέση που τους αρμόζει όλες οι αρετές της νεωτερικότητας: η ανταγωνιστικότητα, η επιχειρηματικότητα, η ιδιωτική πρωτοβουλία, το κέρδος, η κοινωνική ανισότητα – κινητήριες δυνάμεις των σύγχρονων κοινωνιών που θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στην περίοδο των «μεγάλων αλλαγών» που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ.
Με τη βοήθεια του από μηχανής θεού, του Μνημονίου Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Πολιτικών, ήτοι του πλαισίου πολιτικής που προώθησε η ελληνική κυβέρνηση αξιοποιώντας το Σύμφωνο Σταθερότητας (ΣΣ) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και την τεχνική βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά για ποια κρίση μιλάμε;
2. Η μαγική εικόνα της κρίσης
Η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και οι κρατικοί αξιωματούχοι της ιδεολογίας των μονόδρομων δεν κουράζονται να μιλάνε για την κρίση, που μάλιστα προέκυψε από τις «κλοπές», τη «διασπάθιση του δημόσιου χρήματος», τη διόγκωση των κρατικών δαπανών, τις «χαριστικές» πελατειακές προσλήψεις στο Δημόσιο, τη σπατάλη και τη διαφθορά. Όλα φαινόμενα της τελευταίας πενταετίας, χωρίς φυσικά προηγούμενο στη «χρυσή οκταετία» Σημίτη της «ισχυρής Ελλάδας». Μόνο που κατά κακή τους τύχη, το πρόσφατο έλλειμμα που πυροδότησε τη δημοσιονομική κρίση προέκυψε κατά 20% από αύξηση στις δαπάνες [από 45% σε ~48% του ΑΕΠ] και κατά 80% από την (εξαιρετικά μεθοδευμένη) «υστέρηση» των εσόδων [από 42% σε ~34%], δηλαδή τη συστηματική φοροαπαλλαγή ευρύτατων μερίδων του κεφαλαίου (και όχι μόνο ή αποκλειστικά του «μεγάλου» κατά την προσφιλή αριστερή διατύπωση).
Ας θυμηθούμε ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 50% περίπου μέσα στην τελευταία δεκαετία πριν την κρίση, χωρίς να συνυπολογίζονται δυο αυξητικές αναθεωρήσεις του στην τελευταία 15ετία, ενώ παράλληλα το δημόσιο χρέος διογκώθηκε – κυρίως με μείωση των δημοσίων εσόδων – παραμένοντας με «μαγικό» τρόπο σε τάξη μεγέθους ΑΕΠ! Γιατί τα κυρίαρχα «οικονομικά της προσφοράς» (νεοφιλελευθερισμό τον είπαν κάποιοι) της «ισχυρής Ελλάδας» έχουν ως σημαία τη με κάθε τρόπο μετατόπιση του συσχετισμού δύναμης υπέρ του κεφαλαίου: με την ενίσχυση της συσσώρευσης που μπορεί να λάβει τη μορφή τόνωσης της απόλυτης υπεραξίας (απόλυτη υποχώρηση της μερίδας των μισθών στο κοινωνικό προϊόν), της σχετικής υπεραξίας (σχετική μείωση της μερίδας των μισθών σε περιόδους τεχνολογικής αναβάθμισης) και των «δώρων» από την πλευρά του συλλογικού κεφαλαιοκράτη (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, κλπ.).
Αν κάποιος αμφισβητούσε τα παραπάνω στην περίοδο της «ανάπτυξης», ήρθε η κρίση για να εικονογραφήσει γλαφυρά την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων. Και πρώτα απ’ όλα για να υποδείξει ανάγλυφα ότι η αναφορά στην κρίση συγκαλύπτει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μία αλλά τρεις κρίσεις, καθεμιά με τη δική της αυτονομία.
Η κρίση του κεφαλαίου που εμφανίζεται με τη μείωση των κερδών, τη χρεοκοπία επιχειρήσεων, την υποαπασχόληση των παραγωγικών εγκαταστάσεων, κλπ.
Η κρίση των οικονομικών του κράτους που εμφανίζεται μέσω των αυξανόμενων ελλειμμάτων και του χρέους.
Η κρίση της εργασίας που λαμβάνει τη μορφή της αύξησης της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της επισφάλειας και της απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων.
Και όλα αυτά δεν εμφανίζονται σε παραθετική μορφή οντοτήτων που απλά συνυπάρχουν, αλλά σε ιεραρχική δομημένη σχέση αντιφατικής ενότητας, με την κίνηση του ενός να εξαρτάται απόλυτα από τη δυναμική των άλλων υπό την ηγεμονία του κυρίαρχου συσχετισμού δυνάμεων: η κρίση του κεφαλαίου επιδιώκει την ανάκαμψη σε βάρος της κρίσης της εργασίας με μοχλό την κρίση των οικονομικών του κράτους.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση, διότι η ίδια η συνάρθρωση των κρίσεων φέρει τη σφραγίδα του ταξικού συσχετισμού δύναμης, την ενίσχυση του οποίου άλλωστε επιχειρεί και η όποια προσπάθεια διεξόδου. Για το κεφάλαιο υπάρχουν τα ζητήματα της ανάκαμψης της κερδοφορίας, αλλά και με τη μορφή του συλλογικού κεφαλαιοκράτη, του δημόσιου χρέους, των ελλειμμάτων, κλπ., ενώ για τον τρίτο, κοινωνικά αδύναμο πόλο, την εργασία, υπάρχουν τα ζητήματα της ανεργίας, των μισθών, των εργασιακών δικαιωμάτων, της συνολικής αναπαραγωγής της εργασίας.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η συντονισμένη προσπάθεια του κεφαλαίου με τη διαμεσολάβηση της κρατικής διαχείρισης και με όπλο την κρίση των δημόσιων οικονομικών, να μετατραπεί η κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας: μέσα από τη μείωση των μισθών και με την κατάργηση τα όποιων αναιμικών εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, να ξεκινήσει ο νέος κύκλος υπεραξίωσης του κεφαλαίου με ευνοϊκές προϋποθέσεις. Ζούμε ιστορικό flashback μιας νέας πρωταρχικής συσσώρευσης.
3. Το χρέος ως ταξικός μηχανισμός
Και εδώ προβάλλει απειλητικά το ογκούμενο δημόσιο χρέος, το ύψος του οποίου ρυθμίζεται καταστατικά από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη ενώ τροφοδοτείται συστηματικά από τα ετήσια ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού. Και τίθεται το ερώτημα: Πώς συμβαδίζει η Κοινοτική επιταγή για σφιχτή δημοσιονομική πολιτική (που τώρα γίνεται ακόμη περισσότερο πιεστική) με την πρακτική των νεοφιλελεύθερων Ευρωπαϊστών κάθε απόχρωσης, που αφειδώς μειώνουν φόρους και κόστη για τις «παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας» (άλλο όνομα για το κεφάλαιο), παράγουν ελλείμματα και διογκώνουν το δημόσιο χρέος; Μήπως το χρέος έχει κάποιο ρόλο, λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και συμβάλλει στη διαμόρφωση του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων; 
Το χρέος λειτουργεί ως μοχλός πολιτικής: άλλοτε «ορθολογικά» ως ιδεολογική πειθάρχηση στις επιταγές του νεοφιλελεύθερου κοινού τόπου, άλλοτε τρομοκρατικά με την προβολή του φάσματος της χρεοκοπίας ως συνέπεια θετικής ανατροφοδότησης από την αδύνατη εξυπηρέτησή του. Εδώ επιστρατεύονται τα ποσοτικά μεγέθη που λειτουργούν με τρομοκρατικό τρόπο: για παράδειγμα το «ιλιγγιώδες ποσοστό» του 120% του ΑΕΠ στο οποίο προσεγγίζει το τρέχον χρέος. Ένα μέγεθος που από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: αυτή τη στιγμή υπάρχουν οικονομίες όπως η Ιαπωνία με χρέος 200% του ΑΕΠ. Ένα μέγεθος τόσο πρωτοφανές ώστε και το 1993 είχε και πάλι αγγίξει το 120% του ΑΕΠ, ενώ από τότε περιστρέφεται στα ίδια μεγέθη για τους λόγους που αναφέραμε.
Η ίδια η δημιουργία του χρέους αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για την ταξική φύση της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όλων αυτών των χρόνων. Γιατί η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της προηγούμενης ανάπτυξης κάθε προσήμου και μορφής: Η κρατικά ενορχηστρωμένη ανάπτυξη με την «κοινωνική πολιτική» των αρχών της δεκαετίας του ’80 απαξιώνεται ως γενεσιουργός πηγή της δημοσιονομικής κρίσης (η «απληστία» της εργασίας και πάλι!), ενώ η νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη από το 1997 μέχρι το 2007 – οπότε η Ελλάδα είχε από τους ψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη – στην εποχή της παντοκρατορίας του κεφαλαίου, με την τεράστια μείωση των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία (από 45%-40% – το 1981 – στο 25% με στόχο το 20% σήμερα), οδηγεί στη μείωση των εσόδων και στη δημοσιονομική κρίση ξανά.
Ιδού το κοινωνικό perpetuum mobile: Η «αναδιανομή» προς τους «από κάτω» (αν και όποτε συμβεί) απαιτεί στη συνέχεια «διορθωτικές» προς τους «από πάνω» μεταβιβάσεις, ενώ η αναδιανομή προς τους «από πάνω» (που φανερά ή συγκαλυμμένα γίνεται συνεχώς) τροφοδοτείται με την εισοδηματική αφαίμαξη των «από κάτω». Κάπως σαν το μονόφορο βέλος του χρόνου, που τώρα δείχνει μονίμως από κάτω προς τα πάνω.
Και φυσικά υπάρχουν και συμπληρωματικοί ταξικοί μηχανισμοί, με το χρέος να βρίσκεται στη βάση μιας επικερδούς σφαίρας τοποθέτησης κεφαλαίων για τους δανειστές του ελληνικού κράτους, τα εγχώρια και ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά και τους ιδιώτες «αποταμιευτές» που επωφελούνται από τη δημοσιονομική δυσπραγία για να μετατρέψουν εισοδήματα σε κεφάλαιο και «τοποθετήσεις». Ή οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων τομέων και επιχειρήσεων του Δημοσίου, που για να αποφέρουν μερικά άμεσα έσοδα στερούν τους κρατικούς προϋπολογισμούς από μονιμότερη και διαρκή συνεισφορά.
Η ταξικότητα του χρέους όμως, προκύπτει και από μία πιο προσεκτική ανάγνωση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Το ελληνικό κράτος είναι πολύ «μικρό» σε ό,τι αφορά τις δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες. Αντιθέτως είναι ένα τεράστιο και σπάταλο κράτος σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες και συνολικότερα τις δαπάνες για τον κατασταλτικό μηχανισμό.
4. Η «αδύνατη» αναδιαπραγμάτευση
Η κρίση είναι λοιπόν αναζωογονητική για το κεφάλαιο, μιας και μέσω της κρίσης του χρέους και των δημόσιων οικονομικών μετατρέπει την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Και από τους – θεωρητικά – δύο διαθέσιμους δρόμους εξόδου από την κρίση, ζούμε σήμερα εκείνον που εμπεδώνει την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας.
Η κυβερνητική πολιτική, μέσα από μια κρίση που ενεργητικά ή παθητικά (υπάρχει και η «αόρατη χειρ» βλέπετε!) διόγκωσε, προέβαλε την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης αξιοποιώντας τις διεθνείς συμμαχίες της (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Έτσι, με άξονα την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους επιβάλλει την περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων και τη βίαιη αναδιανομή εισοδήματος (σημερινού και μελλοντικού) από την εργασία στο κεφάλαιο. Οι μισθοί, οι αποζημιώσεις, τα επιδόματα ανεργίας, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι συντάξεις πέρασαν ήδη από το κρεβάτι του Προκρούστη.
Για να μειωθεί το χρέος; Όχι ακριβώς! Και αυτό, όχι μόνο επειδή οι έγκυροι διεθνείς εταίροι της κυβέρνησης αμφισβητούν την ικανότητα των μέτρων να το πετύχουν (με το ΔΝΤ να εκτιμά ότι στο τέλος του σταθεροποιητικού προγράμματος θα έχει αυξηθεί σχεδόν στο 150%). Αλλά κυρίως επειδή ένα «λογικό» και «αειφόρο» χρέος είναι μόνιμος ταξικός μηχανισμός πειθάρχησης και επιβολής. Βλέπετε η «σοβαρή» διαχείριση της «ισχυρής Ελλάδας» έχει εντελώς συμπτωματικά μεριμνήσει ώστε να μην υπάρχει συστηματική δυνατότητα ελέγχου και σύλληψης της φοροδιαφυγής (του κεφαλαίου, φυσικά!), της εισφοροδιαφυγής (του κεφαλαίου, φυσικά!), διαπιστωμένων οφειλών πάσης φύσεως προς το Δημόσιο (του κεφαλαίου, φυσικά!). Γιατί στην πραγματικότητα η «φοροδιαφυγή» είναι φοροαπαλλαγή, η «εισφοροδιαφυγή» είναι εισφοροαπαλλαγή, πολιτική επιλογή και όχι σύμπτωμα.
Και επειδή «τεχνοκρατικά» βεβαιώνεται ότι η περιστολή των δαπανών έχει άμεσα αποτελέσματα ενώ η αύξηση των εσόδων είναι μεσοπρόθεσμη (αν και αμφίβολη), η αναγκαία «εξισορρόπηση» γίνεται και με «αντικειμενική» έξωθεν μαρτυρία μόνο από την μισθωτή εργασία.
Και όλα αυτά με μια «ακλόνητη» κυβερνητική πολιτική σταθερά: Η αποκατάσταση των δημοσιονομικών ανισορροπιών σε μια κυρίαρχη χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν μπορεί να γίνει με επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, ήτοι με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μείωση των επιτοκίων ή διαγραφή ενός κομματιού του. Κατανοητό! Με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δύναμης, την «οικειοθελή» συνεισφορά στο «τάμα του έθνους» μιας εργασίας που βρίσκεται με το πιστόλι στον κρόταφο, τον εφεδρικό στρατό να πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα, τις συντάξεις να μετατρέπονται σε επιδόματα ταφής ενός εις το διηνεκές εργαζόμενου εργατικού δυναμικού και την εργασία να μετατρέπεται σε «από Θεού» δώρο με μειωμένα δικαιώματα και ευνουχισμένα ανακλαστικά, είναι κατανοητό ότι όλες οι μερίδες του κεφαλαίου, και ιδιαίτερα το χρηματιστικό που βρίσκεται στον πυρήνα των μετασχηματισμών της εποχής του νεοφιλελευθερισμού, δεν θα επιλέξουν οικειοθελή ακρωτηριασμό ή εθελοντική αυτοχειρία. Προτιμούν να αξιοποιήσουν αντίστοιχες τάσεις της αδύνατης όψης της αντίφασης.
5. Η ελεγχόμενη πτώχευση...
Προκύπτει εύλογα λοιπόν το ερώτημα που ο «σοβαρός» τύπος και τα μέσα ενημέρωσης συστηματικά διατυπώνουν, απηχώντας και τους προβληματισμούς των οικονομικών του νεοφιλελευθερισμού, από τις ακαδημαϊκές έδρες, τα βραβεία Νόμπελ και τις οικονομικές μελέτες των μεγάλων αξιολογικών οίκων, έως τα καταγώγια των γραφείων στοιχημάτων και των κατ’ επάγγελμα αργυραμοιβών: «Θα πτωχεύσει η Ελλάς»; Ή καλύτερα, το περισσότερο επιστημονικοφανές ερώτημα, το οποίο διαπερνά ένα σύστημα που βασικά διαχειρίζεται τις προσδοκίες και πάνω τους οικοδομεί τον επιχειρηματικό σχεδιασμό: Με ποια πιθανότητα «θα πτωχεύσει η Ελλάς» σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο άμεσο ή απώτερο μέλλον;
Η απάντηση εξαρτάται απόλυτα από την έννοια που αποδίδεται στην πτώχευση. Και μιας και η διαχείριση του Δημοσίου όλο και περισσότερο προσομοιάζει με τη διοίκηση επιχείρησης, δεν στερείται βάσης αν δανειστούμε τις σχετικές έννοιες από το τρέχον πτωχευτικό δίκαιο των επιχειρήσεων στο οποίο επικρατεί η πρωτοκαθεδρία των βασικών πιστωτών έναντι των δευτερευόντων (προβλέπονται σχετικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες), και η επιβολή των διεκδικήσεων και δικαιωμάτων των πρώτων πάνω στους δεύτερους με άξονα την υπόσταση και λειτουργία της ίδιας της επιχείρησης.
Και εδώ προκύπτει ένα παράδοξο: αν οι βασικοί πιστωτές είναι εκείνοι που εκπροσωπούνται από την Τρόικα ποιοι είναι οι δευτερεύοντες; Υπάρχει χρέος αφανές που απαξιώνεται με την παρέμβαση και επιβολή των πρώτων; Πώς συγκαλύπτεται αυτή η πραγματικότητα και πόσο αδύναμοι είναι οι δευτερεύοντες πιστωτές ώστε να αποδέχονται αγόγγυστα την πρωτοκαθεδρία των πρώτων και τη δικιά τους υποβάθμιση;
Υπάρχει πράγματι ένα σημαντικό αφανές χρέος του Δημοσίου απέναντι σε εκείνους που κάθονται στην αδύναμη πλευρά του κοινωνικού μοχλού. Ένα χρέος με πολλές συνιστώσες που τεκμηριώνεται από την κρατική άρνηση αποδοχής του:
Το χρέος προς τα νοικοκυριά και την εργασία που προκύπτει από την υποχώρηση της κοινωνικής πολιτικής, ένα χρέος που σήμερα έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό δανεισμό από τις τράπεζες.
Το χρέος προς την κοινωνική ασφάλιση που έρχεται στην επιφάνεια με την κρατική στάση πληρωμών ανειλημμένων υποχρεώσεων συντάξεων και επιδομάτων, παρά το γεγονός ότι αξιοποιήθηκαν από το κράτος και το κεφάλαιο οι από δεκαετιών καταβεβλημένες εισφορές που ουδέποτε λειτούργησαν σε ανταποδοτική βάση.
Το χρέος από τις καταργούμενες αποζημιώσεις των απολύσεωντον περιορισμό των υποχρεώσεων προς τους ανέργους, τη μείωση επιδομάτων και του χρόνου καταβολής τους.
Αυτό το αφανές χρέος διαγράφεται με τη συναίνεση των διαχειριστών του, πρωτοφειλετών, της Τρόικας και κυρίως της κυβερνητικής πολιτικής. Εντελώς «συμπτωματικά» στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, ενώ στη δεύτερη διαμεσολαβημένα και με την εκπροσώπηση της «Πολιτείας» πλήττεται η ίδια η εργασία.
Πρόκειται για «ελεγχόμενη πτώχευση με αναδιοργάνωση», όπως προβλέπεται στο τρέχον πτωχευτικό δίκαιο για επιχειρήσεις που αξιοποιούν την πτωχευτική διαδικασία για να απαλλαγούν από υποχρεώσεις προς ορισμένους πιστωτές εις όφελος των κυρίαρχων πιστωτών που υπαγορεύουν τη διαδικασία. Άρα το ερώτημα «θα πτωχεύσει η Ελλάς;» στερείται βάσης. Πίσω από τα μεγάλα λόγια της «προστασίας της πατρίδας» από την πτώχευση, κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα ότι για κάποιους (την εργασία) η «πατρίδα» έχει ήδη πτωχεύσει και υιοθετεί στάση πληρωμών: Η ψήφιση του ασφαλιστικού το τεκμηριώνει πέρα από κάθε αμφιβολία. Ενώ για άλλους δεν συζητιέται ούτε το haircut («κούρεμα» ή αναδιάρθρωση). Οι οποίοι άλλωστε, βάσει Μνημονίου, έχουν την εξασφάλιση της άμεσης πρόσβασης στα κρατικά έσοδα, δίκην collateral.
Αν κάποιος είχε απορίες για την υφή των κοινωνικών συσχετισμών, η παρούσα συγκυρία και η «ελεγχόμενη πτώχευση» τις απαντούν με απόλυτη σαφήνεια. Προέχει η «σωτηρία» των κυρίαρχων πιστωτών. Οι άλλοι μπορούν να περιμένουν...
6. ... και τα κοινωνικά στηρίγματά της
Και είναι εμφανές ποιοι βρίσκονται στην αδύνατη πλευρά των κοινωνικών συσχετισμών. Όπως επίσης ποιες μερίδες του κεφαλαίου τάσσονται αναφανδόν υπέρ των νέων ρυθμίσεων και των επιλογών της κυβέρνησης που σε πολλά υπερακοντίζει τις επιταγές του Μνημονίου και της Τρόικας ως διαχειριστή των βασικών Πιστωτών και συνδίκου της ελεγχόμενης επιλεκτικής πτώχευσης. Εντούτοις υπάρχουν και ενδιάμεσες κοινωνικές κατηγορίες που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει το εύρος των μετασχηματισμών, ούτε το βαθμό που οι τελευταίοι παρεμβάλλονται στους σχεδιασμούς τους.
Στις τελευταίες συγκαταλέγονται παραδοσιακά κοινωνικά στηρίγματα του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας που βρίσκονταν επί δεκαετίας στην προστατευτική σκιά της φορολογικής και εισφοροεισπρακτικής ασυλίας, κοινωνικές κατηγορίες που ξαφνικά καλούνται να καταβάλουν έστω κάτι συμβολικό στα «κοινωνικά» αποθεματικά για τη «σωτηρία του έθνους». Και πάλι τίθεται το ερώτημα: σε ποια βάση αναδιατάσσονται οι συμμαχίες του κυρίαρχου μπλοκ με αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες και πόσο ασταθείς μπορεί να είναι;
Για να απαντηθεί αυτό το πλέγμα ερωτημάτων απαιτείται η τοποθέτηση της σχέσης στην ιστορική διάστασή της: η συμμαχία των δεσποζουσών μερίδων του μεγάλου κεφαλαίου με το μικρό κεφάλαιο, τη μικρή ιδιοκτησία και τους αυτοαπασχολούμενους στηριζόταν σε μια επωφελή ανταλλαγή. Από τη μια μεριά το «μικρό κεφάλαιο» εξασφαλίζει την «προστασία» του κράτους, του «νόμου» και των μηχανισμών απέναντι στη συνεχή και ευρέως φάσματος «παραβατικότητά» του (φοροδιαφυγή, εισφοροαποφυγή, παρακράτηση ΦΠΑ, άτυπη εργασία, άτυπες εργασιακές σχέσεις, εκμετάλλευση των μεταναστών κλπ.) καταβάλλοντας το τίμημα μηδαμινής κοινωνικής πρόνοιας, ελλιπών κοινωνικών υποδομών, ανύπαρκτων επιδομάτων ανεργίας. Από την άλλη το κυρίαρχο μπλοκ κατορθώνει να διατηρεί τις κοινωνικές κατακτήσεις σε αναστολή: Ντε φάκτο ελαστικές εργασιακές σχέσεις ατύπως στην ημερήσια διάταξη, αγαστή συνύπαρξη επίσημης και αφανούς οικονομίας, συμπίεση της εργασίας, φθηνή πηγή ελαστικού εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις ανάγκες. Μια καθ’ όλα «έντιμη» συναλλαγή: «ασυλία» του μικρού κεφαλαίου με αντάλλαγμα τη χρήση του ως βαλβίδα κοινωνικής προσαρμοστικότητας της εργασίας εις όφελος του κυρίαρχου μπλοκ.
Σήμερα, με το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώνεται και την άτακτη υποχώρηση της εργασίας μπροστά στη λαίλαπα των νέων ρυθμίσεων, η συνδρομή των «μικρών» εταίρων στη σταθερότητα του κυρίαρχου μπλοκ έχει χάσει τη σημασία που κάποτε διέθετε. Οι εργασιακές σχέσεις γίνονται καταστατικά από μόνες τους ελαστικές και το εργασιακό κόστος βρίσκεται τόσο απόλυτα όσο και σχετικά σε υποχώρηση. Το κυρίαρχο μπλοκ δεν έχει πλέον την ανάγκη τους, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που την καλλιεργούσε έως σήμερα. Γι’ αυτό και μπορεί πια να «εξορθολογίσει» τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν είναι η «έκτακτη ανάγκη» που αναγκάζει στον εξορθολογισμό των σχέσεων και των κρατικών πολιτικών, αλλά η πειθάρχηση της εργασίας ως αποτέλεσμα της «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπει να κληθούν και οι σύμμαχοι στο ταμείο, αθετώντας προηγούμενες δεσμεύσεις και συμμαχίες.
Κλονίζονται λοιπόν οι παραδοσιακές ταξικές συμμαχίες του μπλοκ εξουσίας; Αμφίβολο. Διαταράσσονται ισορροπίες; Σχετικά βέβαιο. Ευκαιρίες για την Αριστερά; Ναι, αν ενστερνιζόμαστε την «εύκολη» θεωρία περί «προλεταριοποίησης» των μικροαστών και «αντικειμενικής» σύγκλισής τους με την εργατική τάξη (αλήθεια πόση ζημιά έχει κάνει η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ και οι σύγχρονοι θιασώτες της!). Αλλά ποιος στοιχηματίζει έστω και ένα ευρώ πάνω σε μια τέτοια προοπτική; Ίσως όσοι είναι αρκετά αφελείς και ορκισμένοι οπαδοί της κοινωνικής τελεολογίας ώστε να πιστεύουν στον πρωτόγονο κοινωνικό αναγωγισμό. Ενώ αρνούνται να αντλήσουν διδάγματα από την ιστορία του 20ού αιώνα, όταν παρόμοιες αναδιατάξεις οδήγησαν σε απίστευτες ανατροπές φασιστικής ή εθνικοσοσιαλιστικής απόχρωσης.
Κάθε ευκαιρία είναι λοιπόν συνάρτηση μιας προοπτικής ηγεμονικής παρουσίας της Αριστεράς, γεγονός που σήμερα παραμένει τουλάχιστον νεφελώδες.
7. Η απάντηση της Αριστεράς
Από τα παραπάνω προκύπτουν πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες που πρέπει να υιοθετήσει η Αριστερά για να απαντήσει στη σημερινή κατάσταση, στην κρίση.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην κρίση της εργασίας και όχι στην κρίση των οικονομικών του κράτους. Μπροστά πρέπει να μπαίνουν τα αιτήματα που σχετίζονται με την ταξικότητα της σύγκρουσης, αιτήματα για την αναδιανομή του εισοδήματος, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, τον δημόσιο πλούτο, και να έπονται – στο μέτρο που πραγματικά τίθενται και είναι αναγκαία – τα αιτήματα που απαντούν στο «τι θα κάνει η χώρα με το χρέος».
Και πέρα από τα όσα αναπτύξαμε στα προηγούμενα, υπάρχει η ανάγκη για δημόσιο έλεγχο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ως κομβικό σημείο της κρίσης, η αντιπαράθεση στις ιδεολογίες της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, της επίρριψης ευθύνης στην τρόικα για μέτρα που αποτελούν πρωτοβουλία της κυβέρνησης και είναι ολότελα εκτός του Μνημονίου. Η σύγκρουση είναι και παραμένει ταξική και όχι ανάμεσα στις δυνάμεις του έθνους και στους ξένους που «μας επιβάλουν τα μέτρα». Το ΠΑΣΟΚ είναι ο καλύτερος μαθητής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα και αντιλαμβάνεται την κρίση ως ευκαιρία για να περάσει μέτρα που ούτως ή άλλως έχει επιχειρήσει να επιβάλει στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα η ανασφάλιστη εργασία των νέων σε καθεστώς μαθητείας με μισθούς κάτω από τη συλλογική σύμβαση εργασίας.
Το κρίσιμο λάθος από την πλευρά της Αριστεράς θα ήταν να εστιαστεί στην κρίση του κράτους και όχι στην κρίση της εργασίας. Η πρώτη εκδοχή αποτελεί θητεία στην κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική αυτοχειρία. Η δεύτερη υποδηλώνει την πρόθεση να υπερασπιστεί τα ταξικά, εργασιακά και κοινωνικά συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Πρόκειται για αγώνα αμυντικό, απόλυτα αναγκαίο παρά τους λεονταρισμούς όσων ανεγκέφαλα προπαγανδίζουν την «αντεπίθεση», τη στάση πληρωμών, τη σύγκρουση σε πείσμα των συσχετισμών και χωρίς συγκεκριμένη στόχευση για τη συνέχεια.
Σήμερα απαιτείται δουλειά «τυφλοπόντικα», οργάνωση της άμυνας της κοινωνίας, οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής αριστερής γραμμής, που, ειδικά σήμερα, δεν μπορεί απλά να περιοριστεί στη διεκδίκηση και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και μορφών αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση.
Αντιπαραδείγματα δηλαδή κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Δυσφορία στη Δημοκρατία

Απόσπασμα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 18 του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ

Του Πέτρου Θεοδωρίδη

Ως ο τελευταίος κρίκος της μακραίωνης δημοκρατικής  περιπέτειας θεωρήθηκε η Μόδα που με την επιλογή και τη συνεχή αλλαγή μας εκπαιδεύει στην ελευθερία. Όμως σ’ έναν κόσμο με τη μόδα ως αρχή, έχουμε περισσότερα κίνητρα αλλά και περισσότερη βαρεμάρα, μεγαλύτερη χειραφέτηση αλλά και αντίστοιχα μεγαλύτερη σκλαβιά, μεγαλύτερη εξατομίκευση αλλά και αποπροσωποποίηση.


Στις μελαγχολικές μετά Δημοκρατίες μας ο Δήμος διατήρησε την δυνατότητα επιλογής. Έχασε την δύναμη και την ικανότητα της απόφασης. Διακρίνουμε μια μάρκα ρούχων από μια άλλη, ένα τύπο ουίσκι από κάποιον άλλο, μια σεξουαλική στάση από μια άλλη. Ψάχνουμε απελπισμένα για διαφορές. Αυτό που μετρά είναι η διάκριση, όχι το περιεχόμενο, καθώς η ύπαρξη τέτοιων διαφορών μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχουν ακόμη  στον κόσμο ιδιότητες[i]:
Μάταια συγκαλύπτουμε - μας λέει ο Ζίζεκ - τον βαθιά ανορθολογικό χαρακτήρα της αποκαλούμενης «τυπικής δημοκρατίας» Μόνο η αποδοχή μια τέτοιας διακινδύνευσης, να παραδώσουμε τη μοίρα μας στην «ανορθολογική τυχαιότητα  καθιστά δυνατή την Δημοκρατία[ii]
Και ο Γιάννης Σταυρακάκης  μας προτείνει μια νέα δημοκρατική ηθική μια ηθική χωρίς ιδεώδη: την θέση του ιδεώδους καταλαμβάνει η αναγνώριση της ανταγωνιστικής φύσης της καταστατικής διαίρεσης στη καρδιά της κοινωνίας[iii].
O Σταυρακάκης προτείνει να στραφούμε στην ηθική τη ψυχανάλυσης  ώστε να βρεθεί το έρεισμα για μια νέα ηθική της Δημοκρατίας .Και αναφέρει ως παράδειγμα αυτής της ηθικής την φροϋδική έννοια της μετουσίωσης καθώς «η μετουσίωση δημιουργεί έναν δημόσιο χώρο». Το έργο τέχνης είναι καταρχήν ατομικό συνδέεται με τη λίμπιντο του καλλιτέχνη. Αλλά απευθύνεται επίσης στο κοινό: παράγει ένα διαφορετικό είδος δεσμού μεταξύ μας που συνδέει το ατομικό και το κοινό: αναγνωρίζει την έλλειψη  καθώς η ίδια η έλλειψη λειτουργεί ως οργανωτική αρχή  του δημόσιου, κοινού χώρου που παράγει η μετουσίωση[iv].
Μπορούμε όμως να αντικρίσουμε κατάματα την έλλειψη; Είναι σαν να αντικρίζαμε το ίδιο μας το Τραύμα  Προτού ο Περσέας αντιμετωπίσει τη Μέδουσα, η Αθηνά τον προειδοποίησε να μη κοιτάξει ευθέως τη γοργόνα. Στον μύθο  οποιοσδήποτε κοιτούσε την Μέδουσας κατάματα μεταμορφωνόταν σε πέτρα..


Και μπορούμε να μη διακρίνουμε την προϊούσα σήμερα εμπορευματοποίηση της Τέχνης; Τι άλλο είναι σήμερα ο Δημόσιος  χώρος που παράγει υποτίθεται η Τέχνη  παρά μια αισθητική Ουτοπία που συγκαλύπτει σε δεύτερο βαθμό τον φετιχισμό του εμπορεύματος;
Τι άλλο θαυμάζει σήμερα το κοινό του καλλιτεχνικού έργου παρά  την μυστική ουσία του σύγχρονου καπιταλισμού δηλαδή αυτή που παράγει πλεόνασμα, υπεραξία;
Ο Zizek μας θυμίζει :το σοκολατένιο αυγό Κίντερ - έκπληξη: όταν ξετυλίγεις το σοκολατένιο κέλυφος, βρίσκεις στο εσωτερικό του ένα μικρό πλαστικό παιχνίδι. Το παιδί συχνά το ξετυλίγει νευρικά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να φάει τη σοκολάτα, ενδιαφερόμενος μόνο για το παιχνίδι στο εσωτερικό του. Έτσι «το αυγό της Κίντερ μας παρέχει τη φόρμουλα για κάθε προϊόν που υπόσχεται «περισσότερα». Γιατί «το εμπόρευμα είναι ένα συγκεκριμένο αντικείμενο που ικανοποιεί  μια συγκεκριμένη ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα υπόσχεται και «κάτι περισσότερο» μια απύθμενη απόλαυση που ο αληθινός της τόπος είναι η φαντασίωση»[v].
«Τι μας υπόσχονται οι δημοκρατίες μας; - αναρωτιόταν ο Πασκαλ Μπρυκνέρ - Την ευτυχία τον πλούτο την προσωπική ολοκλήρωση. Με άλλα λόγια, το αδύνατο. Γι’ αυτό και αποτελούν το κατ’ εξοχήν  πολίτευμα των παραπόνων, της διαμαρτυρίας του ατόμου για την τύχη του. Θα έπρεπε μάλιστα να ιδρύσουμε στις χώρες μας ένα υπουργεία της Δυσαρέσκειας που θα έστελνε  προς όλες τις κατευθύνσεις Μεγάλους Παρηγορητές επιφορτισμένους να ακούν τα παράπονα μας  και ιδιαίτερα  αυτό που λέει  κατ ¨ιδίαν ο καθένας μας με σιγανή φωνή: « Αξίζω περισσότερα»[vi].
Όμως σήμερα οι παγκοσμιοποιημένες Δημοκρατίες  μας σε συνθήκες οικολογικής και οικονομικής Κρίσης απειλούνται  από ολοκληρωτικές αλλά και παρτικουλαριστικές τάσεις: Οι δυο απειλές για τη δημοκρατία διαμορφώνουν ένα φαύλο κύκλο: η απειλή του κατακερματισμού προκαλούνται αισθήματα μνησικακίας η εξάρθρωση ανοίγει επίσης το δρόμο για κύματα παρτικουλαρισμου που αντιτίθενται σε τάσεις ενοποίησης. Ο Ολοκληρωτισμός κατηγορεί την δημοκρατία ότι διαλύει την κοινωνική ενότητα, ο παρτικουλαρισμός της προσάπτει ότι προσπαθεί να αρθρώσει μιενότητα που θεωρεί ολοκληρωτική[vii].
Και τι θα απογίνει τώρα, στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής και οικολογικής κρίσης  η διεκδίκηση του δικαιώματος  της απόλαυσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν ή νομίζουν ότι ζουν στην πλανητική δημοκρατία;
Η δεκαετία του 90 φαινόταν να είναι η δεκαετία του θριάμβου της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας σφραγίσθηκε από την lingua franca της παγκόσμιας ηθικής σκέψης την «παγκόσμια κοσμική θρησκεία» των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, (το 1999) αποκάλεσε την Διακήρυξη το «μέτρο σύγκρισης με το οποίο μετρούμε την ανθρώπινη πρόοδο». Και η νομπελίστρια Ναντίν Γκόρντιμερ την περιέγραψε ως «το ουσιαστικό ντοκουμέντο, τη Λυδία λίθο, το πιστεύω της ανθρωπότητας»[viii].
Όμως όπως έγραφε (σχεδόν προφητικά) ήδη από το 1991 ο Π. Κονδύλης «Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα μπορούσαν να γίνουν υπόθεση εκρηκτική, αν π.χ. κάτω από δύσκολες οικολογικές συνθήκες εμπεριείχαν και το δικαίωμα για αέρα και νερό.»[ix]
Η ανεκτικότητα, η πίστη στα δικαιώματα γίνεται σχεδόν αβάσταχτη. στις συνθήκες παγκοσμιοποιημένης  ύστερης Δημοκρατίας. Συχνά τα άτομα μπροστά στη διαρκή κατάσταση αμφιθυμίας και αγωνίας, βρίσκουν  καταφύγιο στην ''κατασκευασμένη, ενεργητική, συνειδητή εγκατάλειψη της αμφιβολίας''[x] εγκαταλείπονται στη θαλπωρή ενός κόσμου αμυντικής αναδίπλωσης στην ψυχαναγκαστική παραγωγή  ταυτότητας: «η γειτονιά μου, η κοινότητα μου η πόλη μου, το σχολείο μου το δέντρο μου, ο ποταμός μου, η παραλία μου, το εκκλησάκι μου, το περιβάλλον μου»[xi]. Μιας και   το «να ζεις ως άτομο σε αυτόν τον συγκεχυμένο κόσμο είναι ένας ατέλειωτος εφιάλτης»[xii].
O σύγχρονος  μετανεωτερικός  πολίτης της Ύστερης παγκοσμιοποιημενης δημοκρατίας «ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στις παντόφλες και το οδόφραγμα»[xiii] και, ίσως, να νοσταλγεί την ‘’εποχή των άκρων‘’, όπως θα προτιμούσε κάποιος να ενθυμείται την Δημοκρατία ως Τραγωδία παρά την ατέρμονη επανάληψη της ως Φάρσα ή να «τελειώσει ο κόσμος με μια έκρηξη παρά με ένα άθλιο μικρό λυγμό»[xiv].


ΠΗΓΗ: Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2010, http://nosferatos.blogspot.com/2010/11/18.html


[i]  lars svendsen ο.π. σελ. 65, σελ. 67-68.
[ii] Ζιζεεκ, Το υψηλό αντικείμενο 2006: 243.
[iii] Γιάννης Σταυρακάκης, Ο Λακάν και το Πολιτικό, (1999), Εκδόσεις Ψυχογιός  Αθήνα 2008 σελ. 232 250, 268.
[iv] Γιάννης Σταυρακάκης  ο.π. σελ. 258.
[v] Zizek, η μαριονέτα και ο Νανος, ο.π. σελ. 218-219.
[vi] Πασκάλ Μπρυκνέρ Η Μελαγχολική Δημοκρατία, (1990), μτφ Μαρίνα Λώμη, Αστάρτη, 1990 σελ. 160.
[vii] Γιάννης Σταυρακάκης  ο.π, 248.
[viii] Αναφορά στο Μαικλ  Ιγκνατιεφ, Τα ανθρώπινα δικαιώματα  ως πολιτική και ως ειδωλολατρία, μτφ Ελένη Αστερίου, εκδ.  Καστανιώτη, (2001) 2004 σελ. 100.
[ix] Παναγιώτης Κονδύλης. Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού, Από τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα  εποχή  κι από τον φιλελευθερισμό στη μαζική Δημοκρατία, Θεμέλιο, 1991 σελ. 333, 334.
[x] Beck, U.1996: 142.
[xi] ΡΕΥΣΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, 2008 σελ. 142.
[xii] Αλέν Μπαντιού (συνέντευξη): Η συνάντηση ως αρχή μιας πιθανής περιπέτειας, Ελευθεροτυπία  11-8 2010.
[xiii] Πασκάλ Μπρυκνέρ, Η Μελαγχολική Δημοκρατία, (1990), μτφ Μαρίνα Λώμη, Αστάρτη, 1990 σελ. 161.
[xiv] lars Svendsen  Η φιλοσοφία της βαρεμάρας σελ. 56.

Το AIDS και η φοβική δημαγωγία πηγη.rednotebook.

Το AIDS και η φοβική δημαγωγία

Κατά τη λογική του υπουργού Υγείας κ. Λοβέρδου, οι σοβαρά ασθενείς μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι απελάσιμοι κατά προτεραιότητα ακριβώς επειδή είναι σοβαρά ασθενείς
Του Κωστή Παπαϊωάννου

Στο πολιτικό χρηματιστήριο η διαχείριση του φόβου αποτελεί υψηλή επένδυση. Στη μνημονιακή Ελλάδα όμως, η ραγδαία καθοδική κοινωνική κινητικότητα καθιστά άθλημα επικίνδυνο την επένδυση στον ατόφιο φόβο της φτώχειας. Με την επικαιρότητα να κινείται διαρκώς μεταξύ εφεδρείας, απολύσεων, φόρων, περικοπών, πτώχευσης, εξόδου από το ευρώ, δύσκολα κάποιος επίδοξος σωτήρας τολμά να επενδύσει απροκάλυπτα το πολιτικό του κεφάλαιο στον αμιγή φόβο της οικονομικής καταβαράθρωσης. Σε τέτοιες συνθήκες, φαντάζει ελκυστικότερη η αξιοποίηση άλλων, παράπλευρων φόβων.

«Είναι ανάγκη να απελαθούν οι ιερόδουλες φορείς του AIDS, προκειμένου να πάψουν να συνιστούν απειλή για την ελληνική οικογένεια», δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Υγείας κ. Α. Λοβέρδος. Δεν είναι η πρώτη φορά, είχε στρέψει και παλιότερα το ενδιαφέρον του στην ελληνική οικογένεια. Τότε είχε καλέσει τους πελάτες των αλλοδαπών ιεροδούλων του κέντρου της Αθήνας «να μην πηγαίνουν με αδήλωτες πόρνες διότι θα φέρουν το AIDS στο σπίτι τους».

Μάλλον η πρώτη έκκληση δεν εισακούστηκε. Η πηγή του φονικού ιού συνεχίζει να μολύνει τα «ανυποψίαστα» θύματά της και δι’ αυτών την ελληνική οικογένεια. Φαίνεται ότι ο πατέρας-πελάτης, δεν σταματά τις «παρασπονδίες», παρά τις υπουργικές προτροπές. Και αφού ο κ. Υπουργός δεν μπορεί να εμπνεύσει εκ νέου την αξία της «συζυγικής πίστης», φροντίζει να εξαφανιστούν οι μολυσματικοί πειρασμοί. Κοιτά από τηλεοράσεως την ελληνική κοινωνία στα μάτια και διαβεβαιώνει πως ό,τι βρωμίζει το κέντρο της πόλης θα απομακρυνθεί. Η ελληνική οικογένεια μπορεί να κοιμάται ήσυχη.

Οι «αθώοι» οικογενειάρχες-πελάτες συνεργούν έμμεσα στο έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων. Είναι όμως βέβαιο πως θα επικαλεστούν άγνοια. Εδώ, μπορεί να πουν, μοιάζει να μην έχει πληροφορηθεί την εμπορία ανθρώπων ολόκληρος υπουργός, ειδάλλως θα έβρισκε κάτι να πει για τα εγκληματικά κυκλώματα που εισάγουν κορίτσια, συχνά ανήλικα. Θα αφιέρωνε λίγα δευτερόλεπτα στις δηλώσεις του για τα θύματα των κυκλωμάτων τράφικινγκ, θύματα τριπλής βίας (διακινητών στη χώρα τους, διακινητών και πελατών στη χώρα μας).

Ο υπουργικός λόγος όμως, μανιχαϊστικός και νοικοκυρίστικος, επιλέγει να αναβιώσει μνήμες ελληνικής επαρχίας περασμένων δεκαετιών, βασισμένος στο πανίσχυρο δίπολο: βρώμικες-καθαροί, μιαρές-αμόλυντοι, πόρνες-οικογένεια. Στην αδήλωτη μολυσματική πορνεία αντιτάσσει την δηλωμένη ηθική καθαρότητα της ελληνικής οικογένειας. «Κι αν παραστρατείτε πού και πού, κάντε το έτσι που να μην έχει άλλες συνέπειες», μοιάζει να λέει. Σε καιρούς γενικευμένης κρίσης, η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ο κ. Υπουργός γνωρίζει πως παίζει εν ου παικτοίς: στην Ιστορία η έννοια της καθαρότητας είναι κακή ατραπός. Γνωρίζει επίσης ότι το Υπουργείο του οποίου προΐσταται λίγα πράγματα έχει κάνει για την πρόληψη του AIDS. Τέλος, ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου, γνωρίζει πως το δικαίωμα στην υγεία κατοχυρώνεται για όσους βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια.

Γνωρίζει βέβαια επίσης ότι ο φτωχός δημόσιος τομέας της υγείας δυσκολεύεται να επωμιστεί τη φροντίδα των σοβαρά ασθενών παράτυπων μεταναστών. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, η αναγκαία στάθμιση είναι δύσκολη και απαιτητική. Στο ερώτημα εάν οι σοβαρά ασθενείς είναι απελάσιμοι δεν χωράνε εύκολες απαντήσεις ούτε ανέξοδος καταγγελτισμός. Το αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός ωθεί τη συζήτηση στα πιο ακραία της όρια και απαντά στο ερώτημα με ωμότητα που ξαφνιάζει. Μας λέει ουσιαστικά: οι σοβαρά ασθενείς μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι απελάσιμοι κατά προτεραιότητα ακριβώς επειδή είναι σοβαρά ασθενείς.

Ο κ. Υπουργός είναι συνεπής. Παλιότερα απαντούσε στην εγκληματικότητα με την πρόταση επαναφοράς της θανατικής ποινής. Αργότερα απαντούσε στα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής κινδυνολογώντας για την «υγειονομική βόμβα της Υπατίας». Σήμερα απαντά στους φόβους του κοινωνικού σώματος με ενέσεις ηθικού πανικού. Σε τέτοια διάχυση ηθικού πανικού μάς έχουν συνηθίσει πολιτικοί χώροι όπως η Ιταλική Λίγκα του Βορρά, το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο και βεβαίως ο δικός μας τρίτος κυβερνητικός εταίρος. Ούτως ή άλλως, πολιτικά κακές παρέες. Και πάντως, αν ο ιός του AIDS μεταδίδεται κυρίως λόγω άγνοιας, ο ιός της φοβικής δημαγωγίας μεταδίδεται ακόμα και λόγω απλής φιλοδοξίας.


Κωστής Παπαϊωάννου
RED
Notebook

Ο Μηρμυγκολέων

Ο Μηρμυγκολέων


Ο Μηρμυγκολέων

Υπάρχει κι ένα ζωντανό που περιγράφει ο Μπόρχης
Που ναι από πίσω μέρμηγκας,μπροστά έχει τους Όρχεις,
Και εχει όψη λιονταριού και είναι πειναλέων,
Ξέχασα να πω το όνομα : Το λεν Μηρμυγκολέων

Με σαρκοφάγο τον μπαμπά και μάνα σποροφάγο
Θα έπρεπε το ζωντανό, να είναι, ένα παμφάγο
Αν τις αυτού -αλίμονο- τίποτε δεν μασάει
Και- επειδής δεν τρέφεται, εν τελικώς ,ψοφάει….

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Δεκέμβριος 6, 2007


προσεχως: Ο Αρμαγεδών στην Μπογκοσφαιρα και οι Ιντερνο Ιπποτες της ελεεινής Μορφης 

Η θρησκεία του Κεφαλαίου

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

τι σημαινει..αγαπη

Nnosferatos είπε..η ελειψη δεν ελλειψη τινος .. Δηλαδή δεν μας λειπει κατι .
Το ανθρωπινo πλασμα γεννιεται και μεγαλωνει ως το πιο αδυναμο απο ολα τα πλασματα . Κρυωνει . Πειναει .. Η Μητερα του καλυπτει τις αναγκες του .. Με τον  μαστο .. Ομως μολις χορταινει την πεινα του του λειπει κ ακομα κατι .. Γιατί ; μα γιατί ειναι ακομα αδυνατο. Φοβαται .
Εχει καλυψει τις αναγκες του αλλά ακομα κατι του λειπει ..
Ε αυτό ειναι η επιθυμια..
η επιθυμια ειναι κατι αλλο απο την αναγκη
η επιθυμια ειναι το υπολοιπο που μενει - απο το βρεφος και μετα μεσα απο μια ατελειωτη σειρά μετωνυμιων καταληγει σε απειτρες επιθυμιες που η μια διαδεχεται τηναλλη σαν κεραμιδια που μπαινουν το ενα στο αλλο
οταν αυτο καλυπτει τις αναγκες του

τι του λειπει; Και κλαιει; Ενώ εχε καλυψει την αναγκη;

Ε αυτό αναρωτιεται και η μητερα
Τι του λειπει;
Και η μητερα το νανουριζει και το παρηγορει .. Του δινει
αυτο που δεν εχει
σε αυτόν που δεν το χρειαζεται ( διοτι εχει καλυψει τις αναγκες του)
του δινει ..αγάπη ..
(μια ψευδαισθηση , ενα τιποτα , ενα νανουρισμα ... ενα κουνημα στην κουνια ... μια παρηγορια για τηνυπαρξη και τους φοβους του .. ενα πουπουλο
αγάπη ..
.. Ομως δεν μπορει να το Νανουριζει πάντα


. Η αναμηνηση αυτου του νανουρισματος ..που δεν διαρκει για πάντα .η νοσταλγια αυτου του ανυπαρκτου , της ψευδαισθησης μιας ολοτητας , η υπομνηση - φαντασιακή παντα - του οτι καποτε ειμασταν ως εμβρυα μεσα και η υπαρξη μας σημαδευεται απο μια Ιδρυτική πραξη αποχωρισμου - για πάντα - Δηλαδή της ελλειψης ειναι η ριζα της Ελλειψης

Η Ariel Levi στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου της “Θηλυκές Φαλλοκράτισσες”(την Πέμπτη 26-1-2012)ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ(ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ"

Η Ariel Levi στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου της “Θηλυκές Φαλλοκράτισσες”(την Πέμπτη 26-1-2012)

Γράψτε ένα σχόλιο
Η Άριελ Λίβι, συγγραφέας του βιβλίου Θηλυκές Φαλλοκράτισσες. Οι γυναίκες και η ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου (Επίμετρο: Καρλ Γιουνγκ, «Η γυναίκα στην Ευρώπη» Μετάφραση: Νίκη Σταυρίδη Εκδόσεις Κουκκίδα, Σειρά: Η γυναίκα σήμερα, Αθήνα, Μάιος 2011) θα βρίσκεται στην Αθήνα από τις 22 έως τις 27 Ιανουαρίου 2012 για να παρουσιάσει το βιβλίο της.
H Άριελ Λίβι είναι συνεργάτιδα του περιοδικού The New Yorker από το 2008. Στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με το New York Magazine γράφοντας για προσωπικότητες από την Αντρέα Ντβόρκιν ως την Ντονατέλα Βερζάτσε. Έχει επίσης γράψει άρθρα για το New York Times Book Review, το Vogue, το Slate, το Elle, τη Washington Post, το Men’s Journal και το Blender καθώς και για πολλές εφημερίδες και περιοδικά του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το Ιούνιο/ Ιούλιο του 2009 συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο «Σαράντα κάτω των 40» ο οποίος αναφέρεται σε άτομα με σημαντική επιρροή.
Τα θέματα που την απασχολούν είναι οι ρόλοι των φύλων, η λεσβιακή κουλτούρα, η χρήση ουσιών, τα είδωλα της λαϊκής κουλτούρας όπως εκφράζονται μέσα από το Sex and the City. Έχει κάνει κριτική στις πορνογραφικού τύπου σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης όπως το Girls gone wild.
Για το βιβλίο και τη συγγραφέα έγραψαν:
Έχει σημασία ότι την επίθεση ενάντια στα «θηλυκά φαλλοκρατικά γουρούνια» (κατά το male chauvinist pigs) και στη σύγχρονη κουλτούρα του ξέκωλου δεν την εξαπολύει κάποια υπερσυντηρητική, σεμνότυφη Αμερικανίδα, που θα μπορούσε σήμερα να είναι ακτιβίστρια του Tea Party, αλλά μια νεαρή δημοσιογράφος του περιοδικού The New Yorker (τριάντα ενός ετών ήταν το 2005, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο της), κόρη γονιών με φεμινιστικές ιδέες και φεμινίστρια η ίδια, όπως αυτοπροσδιορίζεται, αλλά με ανοιχτά μάτια για τη μονολιθικότητα και τις ακρότητες του φεμινισμού της προηγούμενης από τη δική της γενιάς.
Δεν είναι άραγε παράδοξο ότι η «νέα σεξουαλική αναρχία» συμπίπτει με την κυριαρχία του πολιτικού συντηρητισμού στον δυτικό κόσμο, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες; Όχι, δεν είναι παράδοξο, απαντάει η Ariel Levy και έχει δίκιο. Η κουλτούρα του ξέκωλου δεν σηματοδοτεί μια εξέγερση ενάντια στις κυρίαρχες αξίες αλλά το αντίθετο, είναι υποδειγματική περίπτωση συμμόρφωσης με την πρώτιστη επιταγή του σύγχρονου καπιταλισμού: για να υπάρχεις, πρέπει να καταναλώνεις συνεχώς, από εμπορεύματα μέχρι εμπειρίες, που και αυτές ανάγονται σε εμπορεύματα.
Δημοσθένης Κούρτοβικ, Τα Νέα/Βιβλιοδρόμιο, 3-4/9/11
Όσο και αν ο τίτλος λειτουργεί παραπλανητικά, έχουµε να κάνουµε µε µια πολύ σοβαρή περίπτωση «πολιτισµικής δηµοσιογραφίας» (cultural journalism), η οποία δεν µας εξηγεί απλώς γιατί πολλές γυναίκες εσχάτως συµπεριφέρονται «σαν άνδρες» (τα κοµµάτια που αφορούν την αµερικανική σειρά «Sex and the City» είναι ενδεικτικά), αλλά προσπαθεί να εντάξει το φαινόµενο στις ιστορικές και κοινωνικές µεταλλάξεις µιας κουλτούρας που µοιάζει µε εµποροπανήγυρη.
Γρηγόρης Μπέκος, ΒΗΜΑβιβλία, 19/6/11
«Η συγγραφέας υπογραμμίζει την αντίθεσή της προς τις γυναίκες που έχουν αποδεχτεί ως λύσεις στα αδιέξοδα των σχέσεών τους με τους άντρες την ένδυση της αντρικής συμπεριφοράς και τη δημιουργία αντίστοιχης αντρικής επίκτητης ψυχολογίας. Η συγγραφέας ανήκει στους θιασώτες της
στρατηγικής του επαναπροσδιορισμού της γυναικείας φύσης. Μιλά για την επανάκτηση της ιερής θηλυκότητας, που είναι εγγύτερα σ’ αυτήν ακριβώς τη γυναικεία φύση και την αυτόφωτη λάμψη της.
Φώτης Θαλασσινός, Ελευθεροτυπία/Βιβλιοθήκη, τχ: 679, 28/10/11
***
Δείτε και την παλιότερη ανάρτηση  για το βιβλίο,εδώ:

∞ Α π ε ι ρ 8: Alain Badiou-Δυο σεμινάρια για την παραβολή των κρατουμένων στον Λακάν

∞ Α π ε ι ρ 8: Alain Badiou-Δυο σεμινάρια για την παραβολή των κρατουμένων στον Λακάν

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

∞ Α π ε ι ρ 8: Σ.ΖΙΖΕΚ , ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

∞ Α π ε ι ρ 8: Σ.ΖΙΖΕΚ , ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ: Σ.ΖΙΖΕΚ , ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

ECSTATIC POETRY: ΠΟΡΝΗ (ΔΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ )

ECSTATIC POETRY: ΠΟΡΝΗ

Wednesday, September 24, 2008


ΠΟΡΝΗ






   ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ .... ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΌ ΠΟΙΗΜΑ


Ξεσκισμένη , με τρύπια δικτυωτά καλτσόν
στους πιο βρώμικους δρόμους της πόλης
στο Βερολίνο , στη Γαλλία , στη Ρώμη , στην Αθήνα , στο Λονδίνο , στο Δελχί .
Μεθυσμένη , μαστουρωμένη
ζητιανεύοντας για λίγα ευρώ
για να τη βγάλω μέχρι παρακάτω,
δεν έχω ανάγκη , δεν χρειάζομαι πολλά
λίγο φαί και καθαρά εσώρουχα για να πηδιέμαι κάθε βράδυ.
Πεινασμένη , ξεμαλλιασμένη
με ένα τσιγάρο στο χέρι
σκύβω στα παράθυρα των αυτοκινήτων και τους λέω :
«20 ευρώ» ,
επιδεικνύοντας τα τσιμπουκόχειλά μου
και τα στήθη μου που είναι ακόμη στητά και νεανικά.
Μόνη μου , με χαλασμένα τακούνια
5 η ώρα το πρωί
ένα τελευταίο γαμήσι και μετά πάω σπίτι μου να κοιμηθώ.
Δε ζηλεύω τις πουτάνες πολυτελείας
αυτές πουλάνε το μουνί τους
σε βιομήχανους και εφοπλιστές,.............

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μια αφηγηση σε συνεχειες : Ο Πούς του Φαλλοκράτη

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μια αφηγηση σε συνεχειες : Ο Πούς του Φαλλοκράτη

London Review of Books Slavoj Žižek: The New Proletariat

Slavoj Žižek: The New Proletariat

Επιστημονικό Συνέδριο Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και δημοκρατία Θεσσαλονίκη, 27-28 Ιανουαρίου 2012

ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΑΠΘ
& ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Επιστημονικό Συνέδριο
Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και δημοκρατία

Θεσσαλονίκη, 27-28 Ιανουαρίου 2012

Χώρος: Αμφιθέατρο Ι, Κέντρο Διάδοσης Ερευνητικών Αποτελεσμάτων (ΚΕ.Δ.Ε.Α.) του ΑΠΘ, 3ης Σεπτεμβρίου (μεταξύ Φοιτητικής Λέσχης και Πανεπιστημιακού Γυμναστηρίου)

Η έννοια του «λαϊκισμού» υπήρξε για πολλές δεκαετίες και παραμένει και σήμερα μια από τις πλέον χρησιμοποιημένες, αλλά και αμφίσημες, αν όχι ολισθηρές κατηγορίες της πολιτικής θεωρίας και ανάλυσης, καθώς και του ευρύτερου δημόσιου λόγου. Στον απόηχο των παραδοσιακών λαϊκιστικών κινητοποιήσεων – αγροτικός λαϊκισμός στις ΗΠΑ, Ναρόντνικοι στη Ρωσία, περονισμός στην Αργεντινή, κλπ. – οι τελεταίες δεκαετίες σημαδεύτηκαν από την εμφάνιση νεο-λαϊκιστικών κινημάτων και κομμάτων, κυρίως δε του λεγόμενου «ακροδεξιού λαϊκισμού» στην Γαλλία, την Αυστρία και αλλού. Σήμερα, εξάλλου, και μάλιστα σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης, παρατηρείται η επαναφορά της συζήτησης περί λαϊκισμού στην κεντρική πολιτική σκηνή των δυτικών δημοκρατιών. Ενδεικτικά της τάσης αυτής υπήρξαν και τα διλήμματα τύπου «λαϊκισμός ή υπευθυνότητα;» στις πιο πρόσφατες βουλευτικές και δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, διλήμματα που επανέρχονται με διαφορετικά πρόσημα και αφορμές.
Όλα τούτα καθιστούν την προβληματική του λαϊκισμού ιδιαίτερα επίκαιρη για την σύγχρονη πολιτική επιστήμη. Δεδομένης μάλιστα της μακράς και συνεχιζόμενης λαϊκιστικής παράδοσης στην ελληνική πολιτική κουλτούρα – από το λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών 1970 και 1980, στον θρησκευτικό λαϊκισμό στο πλαίσιο της κρίσης των ταυτοτήτων, και μέχρι τον ιδιότυπο νεολαιο-λαϊκισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς των τελευταίων ετών –, το ζήτημα αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο κομβικό για την εγχώρια επιστημονική συζήτηση. Επιπλέον, στο πλαίσιο των δημόσιων συζητήσεων σχετικά με το μνημόνιο, παρατηρείται μια εδραίωση και αναπαραγωγή μορφών αντι-λαϊκιστικού λόγου, η οποία επίσης οφείλει να χαρτογραφηθεί, να αποτιμηθεί και να ερμηνευθεί συστηματικά.
Το συνέδριο του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και της ΕΕΠΕ θα επιχειρήσει καταρχάς να φωτίσει την εννοιολογική ταυτότητα της κατηγορίας «λαϊκισμός» και των ποικίλων χρήσεών της, αλλά και να σκιαγραφήσει το προφίλ του σύγχρονου «αντι-λαϊκισμού». Αποσκοπεί δε να αναδείξει τα θεωρητικά εκείνα εργαλεία που ο σύγχρονος στοχασμός προσφέρει στην εναργέστερη ερμηνεία της σημασίας του λαϊκισμού για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ερμηνεία που, αν και επισημαίνει τον θεσμικά οριακό και συχνά αντι-δημοκρατικό χαρακτήρα πολλών λαϊκιστικών κινημάτων και κομμάτων, όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον σημαντικό ρόλο της επίκλησης του «λαού» στη συμβολική συγκρότηση και συγκινησιακή επένδυση των πολιτικών ταυτίσεων, προσδίδοντας στην συνακόλουθη κινητοποίηση αποκλεισμένων στρωμάτων ένα θετικό, για τη δημοκρατική συμμετοχή, πρόσημο. Επιπλέον, στο συνέδριο θα επιδιωχθεί η χαρτογράφηση των σημαντικότερων λαϊκιστικών φαινομένων της εποχής μας και η συγκριτική τους διερεύνηση. Τέλος, θα συζητηθεί διεξοδικά ο τρέχων μετασχηματισμός του λαϊκιστικού φαντασιακού στον ελληνικό πολιτικό λόγο, αλλά και ο πολλαπλασιασμός των μορφών αντιλαϊκιστικής ρητορικής.
Το συνέδριο πραγματοποιείται με τη χορηγία της Επιτροπής Ερευνών του ΑΠΘ
Συμμετέχοντες:
Γεράσιμος Βώκος, καθηγητής Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Βασιλική Γεωργιάδου, αναπλ. καθηγήτρια Τμ. Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Φανή Γιαννούση, υποψ. διδάκτωρ Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Νίκος Δεμερτζής, καθηγητής Τμ. Επικοινωνίας και ΜΜΕ, ΕΚΠΑ
Γιώργος Κατσαμπέκης, υποψ. διδάκτωρ Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Αλέξανδρος Κιουπκιολής, λέκτορας Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου
Κατερίνα Λαμπρινού, υποψ. διδάκτωρ Τμ. Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Χρήστος Λυριντζής, καθηγητής Τμ. Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης, ΕΚΠΑ
Νίκος Μουζέλης, ομότιμος καθηγητής, London School of  Economics
Γιάννης Μπαλαμπανίδης,  υποψ. διδάκτωρ Τμ. Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ανδρέας Πανταζόπουλος, επικ. καθηγητής Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, υποψ. διδάκτωρ Τμ. Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης, ΕΚΠΑ
Νίκος Παρασκευόπουλος, καθηγητής Τμ. Νομικής, ΑΠΘ
Γιώργος Πάσχος, ομότιμος καθηγητής Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Νικόλας Σεβαστάκης, αναπλ. καθηγητής Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Θωμάς Σιώμος, υποψ. διδάκτωρ Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Μιχάλης Σπουρδαλάκης, καθηγητής Τμ. Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης, ΕΚΠΑ
Κώστας Σταμάτης, καθηγητής Τμ. Νομικής, ΑΠΘ
Γιάννης Σταυρακάκης, αναπλ. καθηγητής Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ
Θεόδωρος Χατζηπαντελής, καθηγητής Τμ. Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα(απο την ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ)

Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα




Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα
να έστελνα στον ουρανο,με πεφταστέρι, σήμα,
σαν χελιδόνι που χυμά ,νάτανε σαν μπαλόνι
που φουσκωμένο υψώνεται ,σ’ ουρανιο αλώνι



πως θάθελα να έγραφα ποίημα που,σα νεράκι
να διασχιζει ,σερνοντας ,την υγραμένη γή
και υστερα σε ποταμό να πέφτει σαν ρυάκι
κι η μοναξιά να σβύνεται στην πάλλουσα ζωή


πως θάθελα να έγραφα ποίημα πυρακτωμένο
να τρίζει,σαν το κάρβουνο,ναναι σαν μουσική
ν’ αφήνει με τα χνάρια του ,σαν νάναι ερωτευμένο
βαθεια σημαδια στη καρδιά,σα ράβδος μαγική


Πως θάθελα να έγραφα ποίημα ζωγραφιστό
και μέσα εκεί να κλεινα το αίμα το ζεστό
της ζωντανης αυτής στιγμής που ολους μας περιρρέει
κι ειναι σαν σώμα ερωτικό,φωτιά που σιγοκαίει


Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου./ Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα
την έχουν μέσα τους.
Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.
ΠΗΓΗ :http://karyotakis.awardspace.com/poems/ponos/thanatoi.htm

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Κάποιος Κογκνιτάριος και Φουκώ: η πρωταρχική γνώση στο κεφάλι των εργατών

Κάποιος Κογκνιτάριος

και

Φουκώ:
η πρωταρχική γνώση
στο κεφάλι των εργατών 

 

MHNYMAL

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΠΗΛΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

Η σπηλια του Νοσφερατου κλεινει για λίγο ,για τους γνωστους - στους τακτικους αναγνωστες - λόγους .
 Θα ακολουθησει και αλλη ανακοινωνση..

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

η χαμενη παρθενια της κοινωνιας μας και οι Μετανασται

Ο Μυθος της Ισχυρής ελλάδας και μας φορεσε ο σημιτισμός και εξωθησε στα μαυρα του τα χαλια ο Δαμαλισμός στηριζοταν σε δυο Φενακες:
η μια ρητη και φανερήσαπουνοφουσκα
η ετερα δε Μαυρη υπορρητη και ζοφερή
α) η πρωτη ηταν η εθελουσια για την πλειοψηφια των Ελλήνων αυταπάτη οτι ειναι Δυνατον μια ολοκληρη κοινωνια που μολις πριν απο κανα δυο δεκαετιες δεν ειχε να φορεσει βρακι στον κώλο της θα μπορουσε -ΕΝ μεσω της Νεοφιλελευθερης αηδιαστικής ουτοπιας των χρηματιστηριων,τοξικών ομλογων , επιδοτησεων και ρέπος και λοιπώων παραφερναλίων να πλουτισει συνολικά και ΟΛΟΙ μαζί και θυμαμαι πολύ καλά τον καθε μικροαστό μικρεργολάβο , μανάβη ,κλπ στο παρτυ του Χρματιστηριου του 2000 να στηνει ΕΛΔΕ και να αγοραζει μαζικώς Γκάλη και Τσιπίτα και μετα να κλαιγονται ομαδικώς οτιο Παπαντωνιου τους παραπλανησε και τους εδωκε το Μήλο .. Ποιος σας εφταιγε μωρέ;
Αφου ολοι μα ολοι ξερατε το παιχνιδι και οτι το μηλο ητο δηλητηριασμένο
β) Η Μαυρη υπορρητη προυποθεση της Ισχυρης Ελλάδας
ητοι
η Μαυρη εργασια των μεταναστων – νομιμων τε παρανομων διοτι καθε νυν νομιμος υπηρξε τεως ”παρανομος” . 

Η ετερα αυτη προυποθεσις ητο επιμελώς κρυμμένη ητοι απωθημένη και με την Φρουδικήν εννοιαν διοτι κανεις δεν ηθελε να παραδεχτει κατα τας προηγουμενας δυο δεκατιες το εντελώς ΟΡΑΤΟ γεγονός οτι οι μόνοι που πραγματι παρηγαγαν με την Μαρξικήν εννοια του Ορου
ητοι ως παραγωγοι υπεραξιας
ησαν και ειναι οι Μεταναστες . Ειναι σαν την ιστορια του κλεμμένου ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ του Εντγαρ Αλλαν Ποε : Το Εντελώς ορατο ειναι και το πιο κρυμμένο λόγω Συνενοχής .
– Για αυτό και τωρα που συνεβη η Επιστροφή του απωθημένου και οι Μεταναστες Επεστρεψαν απεργωντας και πεινώντας – οσοι κατα καιρους σκουζουν περι πεινωντος…Λαου που τον”… εξαπατησαν” και Αντιμνημονιακοι και Μνημονιακοι ομου,

σκυλίασαν εξισου και ανακαλυψαν οτι λεει οι Παρανομοι μεταναστες διακινουνται λεει ..παρανομως λες και επι 20 χρόνια οταν πηγαιναν απο το ενα μέρος της Ελλαδαςστο αλλο -πότε για να μαζεψουν ελιες πότε για να χτισουν κλπ διακινουντο Νομιμως , και θα μας λερωσουνε το ..Ασυλο και θα χεζουν στο σαλονι μας και Τι κακό και τι Κακο στη Μαυρη Φορντ ενα Βραδυ Μαγικό – εχασα κατι που το ειχα Φυλαχτο : Η ελληνική κοινωνια μετα απο εικοσι χρόνια συνεχους διακορευσης ανακαλυπτει εντρομη οτι δεν ειναι πια ..Παρθενα