Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

απτ ην ψυχή μας ξεκολουν σιγά σιγά κομματια και ματαια ευχομαστε να μην ειχαμε μάτια

ψυχορραγουμε μεσα μας  καθε φορά  στα αληθεια
και ματαια κρυβομαστε στην μιζερη συνηθεια

καθε μικρή αληθεια μας ειναι και ενα τραυμα
 και ματαια ελπίζουμε πως θαναι ενα θαυμα

απ' την αληθεια παντοτε μας προστατευει η Λήθη
και της επιδερμιδας μας τα λέπια ειναι οι Μύθοι

μες τη καρδια μας που κττυπά κρυβεται η αλήθεια
σαν το σπαθι εξω ορμά ξεσκιζοντας τα στηθεια

και βγαινει μεσα απ τις πληγές σαν νατανε ρυακι
και σταζει  η αληθεια μας  σαν το υγρό  φαρμάκι

απτ ην ψυχή μας ξεκολουν σιγά σιγά κομματια
και ματαια ευχομαστε να μην ειχαμε μάτια

κιυστερα μες τη δινη του μας καταπινει ο χρονος
και αναβλύζει απο βαθια ο γνωριμος μας Πόνος .

ειναι το λαθος που ναι η Υπαρξη μας

καποιες στιγμές στη ζωή μας αγγιζουμε
το περιγραμμα της αληθειας και μοιαζει
σαν ενα αρχετυπο .. τοσο καθαρό,
σαν ενα Τριγωνο μοιαζει γεωμετρικο
εκεινες τις στιγμές η αληθεια μας
γινεται προτιμώτερη απ ‘ τη ζωή μας .Μα σαγηνευει
πιοτερο απο το καθε τι..Ολοδικη μας . Και θελουμε μαζί της να ενωθουμε . Σ ενα αιωνιο σφιχταγκαλιασμα .
επειτα
Αυτή η ιδια αλήθεια
γινεται Σαρκα και οστά
Βγαζει ενα πιστολι,
ενα μαχαιρι
ενα νυστερι
και μας ανογει την καρδια
Κοιταμε εκπληκτοι το αιμα να κυλά .
Αυτή ηταν η αλήθεια; Το μαχαιρι;
Η Ωμοτητα της σαρκας
κατω απο το δερμα
η σκληροτητα της προδοσιας;
ο Θανατος που καραδοκει την καθε στιγμή;
που τελειωνει
που τελειωνει
σε ενα ατερμονο παρόν , στην επαναληψη;
σε μια ατελειωτη σειρά απο καθρεφτες αδειους
Δεν υπαρχει εξω εκει πέρα γαμοτο
Ουτε και μέσα
Μια αδειοσυνη που ματαια γεμιζουμε
με συναισθηματα
με σκεψεις
με σαλιο
με αιμα
με οτι απομενει απ τη σαρκα μας
καποιες φορές το φαντασμα του εαυτου μας λεει την Αληθεια
και ειναι η Ολοδικη αλήθεια του χαμου μας .
κατα λάθος υπήρξαμε .
καιειναι λαθος.
ειναι το λαθος που ναι η Υπαρξη μας
Comment από Νοσφερατος | Σεπτεμβρίου 29, 2010

Την Ολοπικρη μα και γιαυτό ολοδικη μας αλήθεια

κάποιες φορές μες την ομίχλη ανακαλύπτουμε
 το φάντασμα μας..
 δηλαδή το το περίγραμμα του πεπρωμένου μας
 η το απόσταγμα της μνήμης
και πάμε να τον αγγίξουμε . Να ενωθουμε μαζί του
 Μας σαγηνεύει η  αχνή τουκαθαροτητα ..που είναι σαν αέρας . Που μας πονά κατάσαρκα σαν το μαχαίρι .
 Το φάντασμα μας
ωσάν το είδωλο μας στον καθρέφτη .Να ζωντανεύει . Και
 να μας λέγει την αλήθεια μας
 Την αλήθεια
 Την αλήθεια
Την Ολοπικρη μα και γιαυτό ολοδικη μας αλήθεια

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα(στου Αποσπεριτη)



Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα






Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα

Σαν τους διαβάτες ,που όλη νύχτα περπατάνε

Σαν τις ψυχές μας που δεν έχουν που να πάνε

Κι’ ειν΄οι αράχνες σαρκοβόρες σαν την Μνήμη



Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα

Σα πεφταστέρια πού στον ουρανό γλιστράνε

και σαν τους φίλους , την στιγμή που μας πουλάνε

Σα και τη νύχτα που βουλιάζει σε μια Λίμνη



Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα

Κι αυτά τα δεντρα ολο τα τρώνε οι Τερμίτες

που πάει η πνοή μας οταν βγαινει απο τις μύτες;



Κι ειναι η ζωή μας σαρκοβόρα σαν την μνημη.

Ρολάν Μπαρτ Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου Σ' αγαπώ

Ρολάν Μπαρτ
Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου


πηγή:http://www.translatum.gr/books/lover-barthes.htm:



Σ' αγαπώ
Σ' αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.
Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών.

Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού;

Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το "εγώ", από την άλλη το "εσύ", και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε.


Το σ' αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή πού λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, πού ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ' αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο "τον αγαπώ": αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ' αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ' ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ' αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).

2. Το σ' αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Ή λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη· μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική, πορνογραφική. Από κοινωνική άποψη πρόκειται για μια λέξη-μπαλαντέρ.



Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες. Κατά κάποιον τρόπο - άμετρο παράδοξο της γλώσσας -λέγοντας σ' αγαπώ είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει κανένα θέατρο της ομιλίας, και ότι η λέξη αυτή είναι πάντα αληθής (δεν έχει άλλο αναφερόμενο από την προφορά της: είναι ένας τελεστικός γλωσσότυπος).
Το σ' αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής)· μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο- δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.


Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση: δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: "αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο". Είναι μια ολόφραση.
(Μόλο πού λέγεται δισεκατομμύρια φορές, το σ' αγαπώ κείται εκτός λεξικού· είναι ένα σχήμα λύγου πού ο ορισμός του δεν μπορεί να υπερβεί την απλή τιτλοφόρηση.)


...............................................

8. - Κι αν το σ' αγαπώ δεν το ερμήνευα; "Αν δεν έβλεπα την προφορά ως σύμπτωμα;
- Κακό δικό σας: δεν τονίσατε εκατό φορές το αφόρητο της ερωτικής δυστυχίας, την ανάγκη να ξεφύγεις απ' αυτήν; "Αν γυρεύετε τη "γιατρειά", πρέπει να πιστεύετε στα συμπτώματα και ως ένα απ' αυτά να θεωρήσετε και το σ' αγαπώ. Πρέπει να ερμηνεύετε, πάει να πει, στο τέλος-τέλος, να υποτιμάτε.
- Τι να σκεφτούμε, τελικά, για το βάσανο; Πώς να το συλλογιστούμε, να το αξιολογήσουμε; Το βάσανο ανήκει αναγκαστικά στην περιοχή του κακού; Το ερωτικό βάσανο δεν επιδέχεται, άραγε, παρά μόνο μια αντενεργό υποτιμητική (πρέπει να υποταχθώ στην απαγόρευση) αντιμετώπιση; Μπορούμε, αντιστρέφοντας την αξιολόγηση, να φανταστούμε μια τραγική αντίληψη του ερωτικού βασάνου, μια τραγική κατάφαση του σ' αγαπώ; Κι αν τοποθετούσαμε (επανατοποθετούσαμε) την (ερωτική) αγάπη στον αστερισμό του Δραστικού;


9. Έτσι, προκύπτει μια νέα άποψη για το σ' αγαπώ. Το σ' αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση. Προφέρω για να απαντήσεις - και η υπερακριβής μορφή (το γράμμα) της απάντησης θα αποκτήσει μια πρακτική αξία, σαν να πρόκειται για ένα φραστικό τύπο. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μου αποκριθεί ο άλλος με ένα απλό, έστω και θετικό ("κι εγώ") σημαινόμενο: το εγκαλούμενο υποκείμενο πρέπει να δεχτεί να διατυπώσει, να προφέρει το σ' αγαπώ πού του απευθύνω: Σ' αγαπώ, λέει ο Πελλέας. - Κι εγώ σ' αγαπώ, λέει η Μελισσάνθη. Ή επιτακτική παράκληση του Πελλέα (μπορούμε να υποθέσουμε ότι ή απάντηση της Μελισσάνθης υπήρξε ακριβώς αυτή πού περίμενε, πράγμα πιθανό γιατί αμέσως μετά πεθαίνει) εκκινεί από την ανάγκη πού νιώθει το ερωτευμένο υποκείμενο, όχι μόνο να το αγαπούν ανταποδοτικά, να το γνωρίζει, να είναι βέβαιο γι' αυτό, κτλ. (όλες αυτές οι λειτουργίες δεν υπερβαίνουν το επίπεδο του σημαινόμενου), αλλά και ν' ακούει να τον το λένε μ' έναν τρόπο εξίσου καταφατικό, πλήρη και αρθρωμένο με το δικό του: αυτό πού θέλω είναι να δεχτώ στα ίσια, ολοκληρωτικά, κατά γράμμα, χωρίς διαφυγές, το φραστικό τύπο, το αρχέτυπο του ερωτόλογου: δεν υπάρχει συντακτική διαφυγή, ούτε παραλλαγή - οι δύο λέξεις συνεκφέρονται, συμπίπτοντας σημαίνον προς σημαίνον (το κι εγώ θα ήταν ή τέλεια αντίθεση της ολόφρασης). Αυτό πού έχει σημασία είναι ή φυσική, σωματική, χειλική προφορά της λέξης: άνοιξε τα χείλη σου κι άσ' την να βγει (γίνου αισχρός). Αυτό πού τρελά επιζητώ είναι ν' αποκτήσω τη λέξη - τη μαγική, τη μυθική; Το Τέρας - μαγεμένο, πλην δέσμιο της ασχήμιας του -αγαπά την 'Ωραία. Ή Ωραία, προφανώς, δεν αγαπά το Τέρας, αλλά, τελικά, νικημένη (δεν έχει σημασία από τι· ς πούμε: από τις συνομιλίες πού έχει με το Τέρας), του απευθύνει τη μαγική λέξη: "Σας αγαπώ, Τέρας". Αμέσως, μέσα από την εξαίσια σχισμή ενός αρπισμού, εμφανίζεται ένα νέο υποκείμενο. Ή ιστορία αυτή, θα πείτε, είναι αρχαϊκή... Ορίστε, λοιπόν, μια άλλη: κάποιος υποφέρει επειδή τον παράτησε ή γυναίκα του. θέλει να τη δει να γυρίζει, θέλει - συγκεκριμένα -, να του πει σ' αγαπώ, τρέχει κυνηγώντας τη λέξη. Τελικά, εκείνη του το λέει κι αυτός πεθαίνει. Πρόκειται για μια κινηματογραφική ταινία του 1975. Και να πάλι ο μύθος: ο Ιπτάμενος Ολλανδός περιπλανιέται, αναζητώντας τη λέξη· αν την αποκτήσει (μέσω όρκου πίστεως), θα πάψει να τριγυρνά (αυτό πού ενδιαφέρει το μύθο δεν είναι η εμπειρία της πίστης, είναι η προφορά, το άσμα της).
10. Μοναδικό συναπάντημα (στο επίπεδο της γερμανικής γλώσσας): μέσα σε μια και την αυτή λέξη (Bejahung) δύο καταφάσεις: η μία, πού την επισημαίνει ή ψυχανάλυση, γίνεται αντικείμενο μείωσης (η πρώτη κατάφαση του παιδιού πρέπει να γίνει αντικείμενο άρνησης για να υπάρξει προσπέλαση του υποσυνειδήτου)· η άλλη, που τη διατύπωσε ο Νίτσε, είναι τρόπος της βούλησης για δύναμη (τίποτε το ψυχολογικό, κι ακόμα λιγότερο, το κοινωνικό), παραγωγή της διαφοράς· το ναι αυτής της κατάφασης αποβαίνει αθώο (προσαρτά το αντενεργό στοιχείο): είναι το αμήν......



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΡΟΛΑΝΤ ΜΠΑΡΤ εδώ:








''lΆτοπος είναι ο Άλλος που αγαπώ και που με ελκύει. Αδυνατώ να Τον κατατάξω επειδή είναι ακριβώς ο Μοναδικός, η ξεχωριστή Εικόνα που ήρθε, ως εκ θαύματος, να ανταποκριθεί στον ειδικό χαρακτήρα του Πόθου μου. Είναι το σχήμα της αλήθειας μου. Δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί μέσα σε κανένα στερεότυπο (που είναι η αλήθεια των άλλων).Συλλαμβάνω την ατοπία του Άλλου στο πρόσωπό Του κάθε φορά που διαβάζω εκεί πάνω την αθωότητα Του, τη μεγάλη αθωότητα Του: Δεν ξέρει τίποτα για το κακό που μου κάνει - ή για να το πω με λιγότερη έμφασηγια το κακό που μου χαρίζει ....(σελ. 49)


Η ερωτική καταστροφή συγγενεύει, ίσως μ'αυτό που στο ψυχωτικό πεδίο ονομάστηκε ακραία κατάσταση και είναι μια "κατάσταση που βιώνεται από το υποκείμενο ως αναπόδραστος παράγοντας του αφανισμού του" .(Μπρούνο Μπετελχάιμ, το Κενό Φρούριο)

Πρόβαλα τον εαυτό μου στον Άλλον με τόση δύναμη, ώστε όταν Εκείνος λείπει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, να ξαναβρώ τον εαυτό μου :Χάθηκα για πάντα. (σελ. 65)

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι η αριστερά γίνεται όλο και πιο Αυτό αναφορική .. Δεν κοιτά να μελετήσει τα προβλήματα της κοινωνίας αλλά να επιβιώσει ως ταυτότητα.. Ψάχνοντας τις μικρές διαφορές χάνει τις μεγάλες .. Καθώς κλείνεται αμυντικά ως ταυτότητα συρρικνώνεται μέσα στο καβούκι της μέχρι τελικής εξαφάνισης ..και έξω από τα όρια η Ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει την Αριστερή μελαγχολία (σχολιο στου lls)

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι η αριστερά γίνεται όλο και πιο Αυτό αναφορική .. Δεν κοιτά να μελετήσει τα προβλήματα της κοινωνίας αλλά να επιβιώσει ως ταυτότητα.. Ψάχνοντας τις μικρές διαφορές χάνει τις μεγάλες .. Καθώς κλείνεται αμυντικά ως ταυτότητα συρρικνώνεται μέσα στο καβούκι της μέχρι τελικής εξαφάνισης ..και έξω από τα όρια η Ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει την Αριστερή μελαγχολία