Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Απεργία πείνας μεταναστών: όχι άλλα Παιχνίδια σε Βάρος τους

Απεργία πείνας μεταναστών: όχι άλλα Παιχνίδια σε Βάρος τους

Πίσω κανίβαλοι!

Πίσω κανίβαλοι!

You Pay Your Crisis: Οι Σκύθες, οι Ζηλωτές και η κατάργηση του ασύλου

You Pay Your Crisis: Οι Σκύθες, οι Ζηλωτές και η κατάργηση του ασύλου

Ο πελοποννησιακος Πόλεμος

Οι "ικέτες" της Αθήνας και του Παρισιού AΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΕΚΥΛ και ΧΑΪΝΤ

Οι "ικέτες" της Αθήνας και του Παρισιού


Το γαλλικό προηγούμενο με την απεργία πείνας 300 μεταναστών σε χώρο ασύλου

Του Δημήτρη Ψαρρά
 
Στις 28 Ιουνίου 1996 τριακόσιοι μετανάστες χωρίς χαρτιά από την Αφρική (κυρίως από το Mάλι και τη Σενεγάλη) εισέβαλαν στην εκκλησία του Παρισιού Σεν Μπερνάρ και ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη νομιμοποίηση της παρουσίας τους στη Γαλλία. Είχε προηγηθεί η προσπάθειά τους να εγκατασταθούν στο άσυλο μιας άλλης εκκλησίας, της Σεν Αμπρουάζ, τρεις μήνες νωρίτερα. Από κει εκδιώχτηκαν με επέμβαση της αστυνομίας, στην οποία παρέδωσε τα κλειδιά της εκκλησίας ο ιερέας της με την εντολή του καρδινάλιου Λούστιγκερ. Στη συνέχεια, οι 300 μετανάστες κατέφυγαν σε άλλα σημεία του Παρισιού (ένα γυμνάσιο και δυο εγκαταλειμμένες αποθήκες), αλλά και από κει τους έδιωξε η αστυνομία. Η υπόθεση πήρε μεγάλες διαστάσεις στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης και εκδηλώθηκε μαζικό κύμα συμπαράστασης. Ετσι η εγκατάστασή τους στην εκκλησία Σεν Μπερνάρ αντιμετώπισε την ανοχή των αρχών.

Επί δύο μήνες συνεχιζόταν η απεργία πείνας, ενώ η γαλλική κυβέρνηση υποσχόταν ότι αν οι απεργοί υποχωρήσουν τότε θα εξεταστούν θετικά τα αιτήματά τους. Κάτω, όμως, από την πίεση του Λεπέν και του ακροδεξιού Τύπου, ο τότε πρόεδρος Σιράκ και ο πρωθυπουργός Ζιπέ αποφάσισαν τελικά τη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας στην εκκλησία. Σχεδόν 1.500 άνδρες των γαλλικών ΜΑΤ (CRS) συμμετείχαν σε μια τεράστια επιχείρηση την αυγή της 23ης Αυγούστου 1996. Πρώτα διέλυσαν τους διαδηλωτές που ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από την εκκλησία και στη συνέχεια έσπασαν την πόρτα του Σεν Μπερνάρ με τσεκούρι και συνέλαβαν τους "ικέτες"-μετανάστες.

Οι περισσότεροι απεργοί πείνας εκδιώχτηκαν από τη Γαλλία με τη βία, παρά τις υποσχέσεις που είχαν λάβει. Η γαλλική κοινωνία την κρίσιμη ώρα βρέθηκε διχασμένη και η κυβέρνησή της επέλεξε να ακολουθήσει τη γραμμή που υποδείκνυε ο Λεπέν. Αλλά ο αγώνας των μεταναστών του Σεν Μπερνάρ -που μέχρι σήμερα αποτελούν σύμβολο για το αντιρατσιστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη- δεν πήγε χαμένος. Το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε γύρω από την εκκλησία λειτούργησε ως ασπίδα για να αποκρουστούν -προσωρινά βέβαια- οι σκληρότερες νομοθετικές προβλέψεις του περιβόητου νόμου Πασκουά για το άσυλο και τη μετανάστευση.

Δεν είναι δύσκολο να μεταφέρει κανείς στην ελληνική πραγματικότητα τα διδάγματα αυτής της ιστορίας:

- Δεν έχουν ανάγκη από "υποκινητές" οι μετανάστες για να οδηγηθούν σ΄ αυτές τις οριακές μορφές αγώνα. Απλά το μόνο τους όπλο είναι η ίδια η ζωή τους.

- Η εκδίωξη των απεργών πείνας από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο δεν μειώνει την αγωνιστική τους διάθεση.


- Κανείς στη Γαλλία δεν υπέδειξε ως "λύση" την κατάργηση του ασύλου στις εκκλησίες. Ούτε καν ο Λεπέν.


- Μέχρι και σήμερα, η βάρβαρη εισβολή των CRS στην εκκλησία αποτελεί στίγμα για τη γαλλική πολιτική τάξη.

Ο Μαρξ και οι μετανάστες.αναδημοσιευση )

Δεν είναι η πρώτη φορά που “βάζουν λόγια” στο Μαρξ. Θα θυμάστε κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων με αιχμή το άρθρο 16 κάποιες αναφορές που λέγαν ότι δήθεν ο Μαρξ ήταν υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων! Με μια τέτοια περίπτωση έχουμε να κάνουμε κι εδώ, μόνο που η προπαγάνδα εδώ κρατάει χρόνια. Ακροδεξιοί, φασίστες, “αριστεροί” εθνικιστές, ρατσιστές και κάτι πυροβολημένοι τροτσκιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Μαρξ λίγο πολύ ήταν με το σύνθημα “έξω οι ξένοι”! Η γελοιότητα του ισχυρισμού είναι προφανής, όταν μιλάμε για το θεωρητικό του “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”. Ωστόσο δεν είναι λίγοι αυτοί που τσιμπάνε και έτσι σήμερα ο ισχυρισμός αυτός με ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα συναντάται σε καμιά 100ρια ιστοσελίδες! Πρόσφατα μάλιστα την “αποκάλυψη” ότι ο Μαρξ ήταν κρυφοΛΑΟΣίτης μοιράστηκε μαζί μας και ο Άδωνις Γεωργιάδη μαζί με τον ευφυέστατο αδερφό του. Απολαύστε τον:

Παραθέτω όλο το κείμενο και σχολιάζω στη συνέχεια. Το αγγλικό υπάρχει εδώ ενώ τη μετάφραση που ακολουθεί την πήρα από το φόρουμ των ρεσαλταρισμένων.
Καρλ Μαρξ
ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λον δίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι με γαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.
Οι εργοδότες κοίταξαν πώς θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ’ το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε’ αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’ ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών. Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας απ’ τη Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%.
Την ίδια στιγμή όμως μυστικά έστειλαν στη Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά απ’ τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η Πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί.
Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στη Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.
Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στη Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι απ’ τους εργάτες των άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτοί οι ίδιοι οινεοεισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο ενός παρία.
Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες ν’ αποδείξουν στους εργάτες των υπολοίπων χωρών ότι κι αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη.

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών
ΚαρλΜαρξ, Λονδίνο, 4 Μαίου 1866

Πρώτον, για ποιους μιλάει ο Μαρξ.

Ο Μαρξ δεν αναφέρεται σε μετανάστες ή λαθρομετανάστες! Μιλάει για “εισαγωγή εργατών”. Ποια είναι η διαφορά και γιατί είναι σημαντική; Ως εισαγωγή εργατών αναφέρεται το ότι κάποιοι εργοδότες πηγαίνουν οι ίδιοι (στη Γερμανία) και φέρνουν εργάτες (στην Αγγλία) για λογαριασμό τους. Επομένως μιλάει για εργάτες που έρχονται νομίμως στη χώρα με συμφωνίες.

Αυτό και μόνο καταρρίπτει τη χρήση του κειμένου αυτού για προπαγανδιστικούς λόγους από τους επαγγελματίες εθνικιστές. Ο Μαρξ δε μιλάει για κατατρεγμένους πρόσφυγες που μπαίνουν στη χώρα συνήθως παράνομα κυνηγημένοι από πολέμους, χούντες ή οικονομική εξαθλίωση, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά για ξένους που εισάγει η ίδια η εργοδοσία με απεργοσπαστικούς στόχους.

Δεύτερον, ποιος είναι ο στόχος.

“Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στη Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας”. Συμφωνούμε απόλυτα! Στόχος αυτής της εισαγωγής των εργατών από την πλευρά της εργοδοσίας είναι μειωθούν τα μεροκάματα και να χειροτερέψουν οι όροι εργασίας, τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους ξένους εργάτες. Αυτό δεν είναι κάτι που το αρνείται η αριστερά, γι’ αυτό άλλωστε μιλάμε και για υπερεκμετάλλευση των μεταναστών. Το θέμα είναι ποιος φταίει γι’ αυτό το ζήτημα και ποια είναι η λύση.

Τρίτον, ποιος φταίει.

Είναι φανερό απ’ το άρθρο του Μαρξ ότι υπεύθυνοι για τη μείωση των μεροκαμάτων είναι οι εργοδότες και όχι οι ξένοι εργάτες. Το άρθρο δεν κατηγορεί τους ξένους εργάτες σε κανένα σημείο. Αντίθετα λέει “αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει”. Η εισαγωγή ξένων εργατών είναι δηλαδή απλώς ένα μέσο για την εργοδοσία με στόχο καταργήσει εργατικά δικαιώματα. Αντίθετα, για τον Μαρξ τα πρώτα θύματα (και όχι θύτες) της υπόθεσης αυτής θα είναι οι ίδιοι οι ξένοι εργάτες της Αγγλίας (και όχι οι ντόπιοι εργάτες όπως λέει ο πολλάκις αποδεδειγμένα ψευταράκος ο Άδωνις στο 1:20 – και επαναλαμβάνει ο αδερφός του στο 1:44). Το πρόβλημα για το Μαρξ (και πολύ σωστά) όπως φαίνεται απ’ το άρθρο είναι η επιδείνωση της κατάστασης των εργατών. Αν η εισαγωγή ξένων εργατών επιτευχθεί χωρίς να χρησιμοποιηθεί εις βάρος των εργατικών δικαιωμάτων δεν τίθεται ζήτημα. Γι’ αυτό και φυσικά ο Μαρξ είναι υπέρ οποιασδήποτε κίνησης συμβάλλει στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας (βλ. υστερόγραφο).

Τέταρτον, ποια είναι η λύση.

Υπενθυμίζω και πάλι ότι μιλάμε για εισαγόμενους εργάτες και όχι για κατατρεγμένους λαθρομετανάστες. Γι’ αυτό και ο Μαρξ καλεί τους Γερμανούς εργάτες να σκεφτούν τους ταξικούς αδερφούς τους Άγγλους και να μη λειτουργήσουν ως απεργοσπάστες για λογαριασμό των Άγγλων εργοδοτών. Δε καλεί το αγγλικό κράτος να κλείσει τα σύνορα και να τους απελάσει! Ούτε αυτούς ούτε ουτς μετανάστες που ήδη ζουν στην Αγγλία.

Το πιο ωραίο το άφησα για το τέλος: Είναι ακριβώς οι ίδιοι αυτοί πολέμιοι της λαθρομετανάστευσης, οι οποίοι όταν τους μιλήσεις για τους Έλληνες μετανάστες “στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές” θα σου φέρουν σα πρώτο επιχείρημα ότι “εκείνοι πηγαίναν νόμιμα μετά από πρόσκληση της αντίστοιχης κυβέρνησης”. Σαν εισαγόμενοι εργάτες δηλαδή! Υπέρ της εισαγωγής εργατών που λέει ο Μαρξ, δηλαδή, και κατά των κατατρεγμένων μεταναστών. Δύο στα δύο λάθος.

ΥΓ. Αυτές τις μέρες κινητοποιήθηκαν σε απεργία οι “εισαγόμενοι” Αιγύπτιοι εργάτες της Νέας Μηχανιώνας Θεσσαλονίκης με αίτημα την αύξηση των μεροκαμάτων. Άραγε όλοι αυτοί που δήθεν κόπτονται για το ότι πέφτουν τα μεροκάματα τους στηρίζουν;

Τέρμα τα ψέμματα. Οι μετανάστες είναι ταξικά μας αδέρφια. Τα μεροκάματα τα ρίχνουν οι εργοδότες και μόνο οι εργοδότες. Και το καλύτερο όπλο τους για να το πετύχουν είναι η διάσπαση Ελλήνων-μεταναστών εργατών.
πηγη
http://parekklisi.wordpress.com/2010/01/08/marx-metanastes/

Βίλχεμ Ράϊχ Η μαζική ψυχολογία του φασισμού Εκδόσεις Μπουκουμάνη (1974) ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ

“… ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ  ΜΠΛΟΓΚ  ΚΑΝΑΛΙ



...Την εποχή της ραγδαίας πτώσης της γερμανικής οικονομίας κερδίζει αλματικά το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα τις μεγάλες επιτυχίες του: από τις 800.000 ψήφους το καλοκαίρι του 1928 φτάνει στα 6,4 εκατομμύρια το φθινόπωρο του 1930, στα 13 εκατομμύρια το καλοκαίρι του 1932 και στα 17 εκατομμύρια το Γενάρη του 1933. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό του Γαίγκερ (Χίτλερ, Ρότερ Άουφμπάου(1), Οκτώβρης 1930) στα 6,4 εκατομμύρια των εθνικοσοσιαλιστικών ψήφων συγκαταλέγονταν κιόλας τρία περίπου εκατομμύρια ψήφοι εργαζόμενων και μάλιστα 60%-70% υπαλλήλων και 30%-40% εργατών βιομηχανίας.
Το πρόβλημα που δημιούργησε αυτή η κοινωνιολογική διαδικασία, το διατύπωσε όσο ξέρω τουλάχιστον, με τη μεγαλύτερη ενάργεια ο Καρλ Ράντεκ, ήδη στα 1930 μετά το πρώτο άλμα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος έγραφε:
«Δεν ξέρουμε τίποτε παρόμοιο στην ιστορία των πολιτικών αγώνων, ιδίως σε μια χώρα με πολύ παλιούς πολιτικούς διαφορισμούς, όπου κάθε νέο κόμμα πρέπει ν’ αγωνιστεί πολύ σκληρά για να κατακτήσει μια θέση πλάι στα παλιά κόμματα. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι για το κόμμα τούτο, που παίρνει τη δεύτερη θέση στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, τίποτε δεν έχει γραφεί ως τα τώρα, ούτε στην αστική ούτε στη σοσιαλιστική φιλολογία. Είναι ένα κόμμα χωρίς ιστορία, που υψώνεται ξαφνικά μέσα στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, όπως αναδύεται ξάφνου καταμεσής στη θάλασσα ένα νησί ξεπεταγμένο από ηφαίστειες δυνάμεις» (Γερμανικές εκλογές, Ρότερ Άουφμπαου, Οκτώβρης 1930)
Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου, πως κι αυτό το νησί έχει την ιστορία του και την εσωτερική λογική του. Η απάντηση στο μαρξικό δίλημμα: «οπισθοδρόμηση στη βαρβαρότητα» ή «άνοδος στο σοσιαλισμό» εξαρτάται, σύμφωνα με τους συλλογισμούς μας, από τούτο: αν δηλαδή η ιδεολογική δομή στις κυριαρχούμενες μάζες συμπίπτει με την οικονομική τους κατάσταση ή αν διαφέρει, είτε επειδή οι μάζες υπομένουν παθητικά την εκμετάλλευση, όπως στις μεγάλες ασιατικές κοινωνίες, είτε επειδή η ιδεολογία της πλειοψηφίας των καταδυναστευμένων είναι είναι αντίθετη από την οικονομική τους κατάσταση, όπως σήμερα στη Γερμανία.
Το βασικό πρόβλημα λοιπόν είναι, τι καθορίζει τη διάσταση που περιγράψαμε παραπάνω, και εμποδίζει τη συμφωνία της οικονομικής κατάστασης και της ψυχικής ομαδικής δομής. Πρέπει άρα να καταλάβουμε τη φύση της δομής αυτής και τη σχέση της με την οικονομική βάση, απ’ όπου ξεπήδησε.
Για να το κατορθώσουμε, θα πρέπει ν’ απελευθερωθούμε πρώτα από τις αγοραίες μαρξιστικές αντιλήψεις, που δε μας αφήνουν να καταλάβουμε το φασισμό. Ιδού ποιές είναι οι κυριότερες: Ο αγοραίος μαρξισμός χωρίζει σχηματικά τον οικονομικό βίο από το γενικό κοινωνικό βίο και πρεσβεύει πως η «ιδεολογία» και η «συνείδηση» των ανθρώπων καθορίζονται αποκλειστικά και άμεσα από τον οικονομικό βίο. Έτσι καταλήγει σε μια μηχανιστική αντιπαράταξη οικονομίας και ιδεολογίας, «υποδομής» και «εποικοδομήματος». Εξαρτά σχηματικά και μονόπλευρα την ιδεολογία από την οικονομία και παραβλέπει, πως και η εξέλιξη της οικονομίας εξαρτάται από την ιδεολογία. Γι’ αυτό και δεν αντιλαμβάνεται καθόλου το πρόβλημα του «αντίκτυπου της ιδεολογίας». Αν και παραδέχεται τώρα πια την «καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα», όπως την εννοούσε ο Λένιν, δεν μπορεί να δαμάσει πρακτικά αυτή την καθυστέρηση, επειδή προηγουμένως έβλεπε μονόπλευρα τον υποκειμενικό παράγοντα σαν αποτέλεσμα της οικονομικής κατάστασης, χωρίς να εξετάζει πρώτον, μήπως οι αντιφάσεις της οικονομίας οφείλονταν στην ιδεολογία και, δεύτερον, χωρίς να καταλαβαίνει, ότι η ιδεολογία είναι ιστορική δύναμη.
Πράγματι, δε θέλει καθόλου να καταλάβει τη δομή και το δυναμισμό της ιδεολογίας, τα σβήνει με μια μονοκοντυλιά σαν «ψυχολογία» «αντιμαρξιστική». Έτσι παραμελεί τον υποκειμενικό παράγοντα, τη λεγόμενη «ψυχική ζωή» μέσα στην ιστορία, κι αφήνει το χειρισμό τους στο μεταφυσικό ιδεαλισμό της πολιτικής αντίδρασης στους Τζεντίλε και τους Ρόζενμπεργκ, που πρεσβεύουν ότι μόνο το «πνεύμα» και η «ψυχή» κινούν την ιστορία – θεωρία που, παραδόξως, τους εξασφαλίζει από πάνω και τεράστια επιτυχία. Ωστόσο, την παραμέληση αυτής της πλευράς της κοινωνιολογίας, ο ίδιος ο Μαρξ την είχε επιρρίψει από τότε στον υλισμό του 18ου αιώνα. Αλλά ο αγοραίος μαρξιστής θεωρεί την ψυχολογία αυτή καθαυτή σαν ένα εξυπαρχής μεταφυσικό σύστημα, και δεν του περνάει από το νου να χωρίσει το μεταφυσικό χαρακτήρα της αντιδραστικής ψυχολογίας από τα βασικά στοιχεία της, αυτά που μας πορίζει η επαναστατική ψυχολογική έρευνα, και που πρέπει να συνεχίσουμε την ανάπτυξή τους. Αντί να ασκήσει δημιουργική κριτική, απορρίπτει απλώς, και αισθάνεται πολύ «υλιστής», όταν αποκρούει ως «ιδεαλιστικά» κάτι δεδομένα σαν την «ορμή», την «ανάγκη» ή την «ψυχική διαδικασία». Έτσι μπλέκεται σε μεγάλες δυσκολίες και εισπράττει μόνο αποτυχίες, επειδή στην κοινωνική πράξη είναι υποχρεωμένος να ασκεί, απροϋπόθετα, μια πρακτική ψυχολογία, να μιλάει για τις «ανάγκες των μαζών», για «επαναστατική συνείδηση», για «απεργιακή βούληση» κλπ.
Έτσι, όσο αρνιέται την ψυχολογία, τόσο καταντά να ασκεί ο ίδιος ένα μεταφυσικό ψυχολογισμό, και ακόμη χειρότερα, κάτι σαν ένα στείρο κουεϊσμό, όταν λ.χ. εξηγεί μια ιστορική κατάσταση με την «ψύχωση Χίτλερ» ή όταν καθησυχάζει τις μάζες παροτρύνοντάς τες να του έχουν εμπιστοσύνη, ότι τα πράγματα προχωρούν παρ’ όλα αυτά και η επανάσταση δεν πρόκειται ποτέ να συντριφτεί, κλπ. Στο τέλος καταντάει να γεμίζει τις μάζες με πλαστό θάρρος, χωρίς να έχει τίποτε ουσιαστικό να πει για την κατάσταση, χωρίς να καταλαβαίνει καθόλου τι έχει συμβεί. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ποτέ αδιέξοδη κατάσταση για την πολιτική αντίδραση, ότι μια οξεία οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει στη βαρβαρότητα κι όχι στην κοινωνική ελευθερία, αυτό είναι και θα μείνει για τον αγοραίο μαρξιστή βιβλίο εφτασφράγιστο. Αντί να αντλήσει τις θεωρίες και την πράξη από την πραγματικότητα, μεταπλάθει στη φαντασία του την πραγματικότητα, για να συμφωνεί με τους ευσεβείς του πόθους.
Η πολιτική μας ψυχολογία δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τη διερεύνηση αυτού του «υποκειμενικού παράγοντα της ιστορίας», τη διερεύνηση της χαρακτηρολογικής δομής των ανθρώπων μιας ορισμένης εποχής και της ιδεολογικής δομής της κοινωνίας τους. Δεν αντιτάσσεται στη μαρξιστική κοινωνιολογία, όπως λ.χ. η αντιδραστική ψυχολογία και η ψυχολογιστική οικονομία, προβάλλοντάς της μια «ψυχολογική αντίληψη» του κοινωνικού βίου, αλλά εντάσσεται, σ’ ένα ορισμένο σημείο, στη μαρξική θεωρία, που εξαρτά τη συνείδηση από τον κοινωνικό βίο. Η φράση του Μαρξ, ότι η «ύλη» (το Είναι) μεταβάλλεται μέσα στο νου του ανθρώπου σε «ιδέα», κι όχι αντίστροφα, αφήνει ανοιχτά δύο ερωτήματα: πρώτον, πώς συμβαίνει αυτό; Τι γίνεται μέσα «στο κεφάλι του ανθρώπου»; Δεύτερο, πώς επιδρά αυτή η «συνείδηση» (εφεξής θα την ονομάζουμε «ψυχική δομή») πάνω στην οικονομική διαδικασία; Αυτό το χάσμα γεμίζει η χαρακτηροαναλυτική ψυχολογία, αποκαλύπτοντας τη διαδικασία μέσα στην ψυχική ζωή του ανθρώπου, που καθορίζεται από τις συνθήκες του βίου του. Μ’ αυτό τον τρόπο συλλαμβάνει τον «υποκειμενικό παράγοντα», που δεν τον αντιλαμβάνεται ο μαρξιστής. Η πολιτική ψυχολογία έχει λοιπόν ένα αυστηρά καθορισμένο μέλημα. Δεν μπορεί βέβαια να εξηγήσει τη γένεση της ταξικής κοινωνίας ή τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο της παραγωγής (όταν επιχειρεί κάτι τέτοιο, προκύπτει κατά κανόνα κάποια αντιδραστική ανοησία, όπως π.χ. ότι ο κεφαλαιοκρατισμός είναι μια εκδήλωση της πλεονεξίας του ανθρώπου). Όμως μόνο η πολιτική ψυχολογία – κι όχι η κοινωνική οικονομία – έχει την ικανότητα να ερευνήσει, πώς είναι διαρθρωμένος ο ανθρώπινος χαρακτήρας μιας ορισμένης εποχής, πώς σκέφτεται, πώς δρα, πώς προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στο βίο του. Εξετάζει βέβαια μόνο τον καθέκαστο άνθρωπο. Όταν όμως εξειδικεύεται στη διερεύνηση των τυπικών ψυχικών φαινομένων, που είναι κοινά σ’ ένα κοινωνικό στρώμα, σε μια τάξη ή επαγγελματική ομάδα και παραμερίζει τις ατομικές διαφορές, τότε γίνεται ομαδική ψυχολογία.

…”
Βίλχεμ Ράϊχ
Η μαζική ψυχολογία του φασισμού
Εκδόσεις Μπουκουμάνη (1974)

Δύο κείμενα του Ιού που δεν μπήκαν στην Ελευθεροτυπία

Δύο κείμενα του Ιού που δεν μπήκαν στην Ελευθεροτυπία