Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Χορεύοντας στον πάγο», του Σταύρου Ιωάννου.(αναδημοσιευση απο το Μπλογκ του Στρατου Κερσανιδη)

Δύο ελληνικές ταινίες συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η μία από αυτές είναι το «Χορεύοντας στον πάγο», του Σταύρου Ιωάννου.




Πρωτοχρονιά του 1996. Τα Βαλκάνια μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, συγκλονίζονται από εθνικιστικούς πολέμους που έχουν σαν συνέπια την οικονομική κρίση και τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Τρεις γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους, προερχόμενες από τρεις διαφορετικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, συναντώνται σε παραμεθόρια πόλη της Βουλγαρίας, για να περάσουν παράνομα στην Ελλάδα. Χωρίς περιθώριο επιλογής, έχουν αναγκασθεί να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σ’ έναν ανησυχητικό συνοδό λαθρομεταναστών, που τις οδηγεί προς το «ελληνικό τους όνειρο» μέσα από δύσβατα ορεινά μονοπάτια.



Στην ερημιά των βουνών οι τρεις γυναίκες θα γίνουν έρμαιο στα χέρια του.



Η απελπισμένη τους προσπάθεια ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους θα καταλήξει, μετά από δραματικές κι οριακές περιπέτειες, σε τραγωδία. Ο σκηνοθέτης μίλησε στην Εποχή.





Πως έφτασαν σε σένα αυτές οι ιστορίες



Λεν πως το σενάριο βασίζεται σε αληθινές ιστορίες. Εκεί έχει μεπι και η μυθοπλασία αλλά όλα αυτά που συμβαίνουν στους ανθρώπους οι οποίοι περνούν παράνομα τα σύνορα, δεν μπορεί να τα σκεφτεί κανένας σεναριογράφος επειδή ξεπερνούν τη φαντασία. Για να γραφτεί το σενάριο ανέτρεξα σε αφηγήσεις γυναικών που είχαν φτάσει σε μένα, μιλώντας με κάποιες γυναίκες. Και βέβαια ακόμα και στις πρόβες οι ηθοποιοί ήρθαν κι αυτοί σε επαφή με γυναίκες και άκουσαν τις προσωπικές τους ιστορίες για να μπορέσουν να μπουν στο κλίμα. Γιατί όλες αυτές οι ιστορίες είναι έξω από το πνεύμα ενός καλοβαλμένου αστού.



Γιατί επέλεξες ένα τέτοιο θέμα;



Είναι ένας κινηματογράφος που εστιάζει στα πάθη και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Τους φόβους τις αδυναμίες. Η ταινία παρακολουθεί την απελπισμένη πορεία μιας ομάδας γυναικών από τις πρώην ανατολικές χώρες προς στην Ελλάδα. Είναι η τρίτη ταινία μου και πιστεύω η τελευταία με κεντρικούς ήρωες τους μετανάστες,. Οι «Κλειστοί δρόμοι» είχαν θέμα τους μετανάστες από την ανατολή, και το «Χορεύοντας στον πάγο» έχει θέμα γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη. Η ταινία εντάσσεται χρονικά στο τέλος του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος είχε σαν αποτέλεσμα τη βίαιη μετακίνηση πληθυσμού. Όταν συμβαίνουν πολύ μεγάλα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα η πιο ευαίσθητη ομάδα είναι οι γυναίκες. Μετακίνηση γυναικών για πορνεία, αλλά και για δύσκολες οικιακές δουλειές. Γι αυτό επέλεξα ως ηρωίδες μου, γυναίκες.



Νομίζεις πως μια ταινία βοηθά τον έλληνα θεατή να κατανοήσει το πρόβλημα της μετανάστευσης, τον ευαισθητοποιεί;



Πιστεύω ότι η ταινία λειτούργει συγκινησιακά, έτσι ήθελα, και ίσως στο τέλος κατορθώνει να ξεβολέψει το συνειδησιακό μας βόλεμα. Αν ταυτίζεται ο θεατής με τις ηρωίδες δεν ξέρω γιατί είναι αρκετά μακρινά αυτά που τους συμβαίνουν, δεν μπορούν να συμβούν σε μας. Όμως η κινηματογράφηση, δηλαδή ο τρόπος που έχει γίνει, μας βοηθά περισσότερο να αισθανθούμε και να ζήσουμε τα πάθη μαζί με τους ήρωες.





Πως χρηματοδοτήθηκε η ταινία σου;



Από το πρόγραμμα Νέο Βλέμμα. Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, και χρηματοδοτήθηκε επίσης από την ΕΡΤ το ΕΚΚ και την εταιρία Filmopde που είχε και το βάρος της παραγωγής.



Εσύ, σε αντίθεση με τους συναδέλφους σου Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη, επέλεξες να συμμετάσχεις στο Φεστιβάλ. Δεν συμφωνείς με τα αιτήματά τους;



Συμφωνά μα τα αιτήματα, συμφωνά πvς πρέπει να γίνει ένας νέος νόμος στον οποίο ελπίζω ότι θα υπάρχουν όλα όσα χρειάζεται ο κινηματογράφος του δημιουργού. Θεωρώ πως μετά τις εκλογές το πιεστικό αίτημα «τώρα ο νόμος» δεν έχει πρακτική αξία. Θα πρέπει συντεταγμένα να οδηγηθούμε σε μία συνεννόηση με τον υπουργό. Επίσης την ταινία την υπέβαλλα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά όχι και στα κρατικά βραβεία του ΥΠΠΟ. Πιστεύω πως πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που δίνονται τα βραβεία. Δε νομίζω ότι κανένας συνάδελφος θέλει να σαμποτάρει το θεσμό του φεστιβάλ. Προσωπικά πιστεύω ότι για τους σκηνοθέτες που κάνουν ανεξάρτητο κινηματογράφο, για αυτούς που οι ταινίες τους δεν έχουν διανομή στις αίθουσες, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι το πιο μεγάλο βήμα για να τις δείξουν. Οι ταινίες γίνονται για να τις βλέπει ο κόσμος και όχι για να μένουν στα κουτιά. Εγώ ανδρώθηκα μέσα από το φεστιβάλ από την πρώτη μου μικρού μήκους, όταν ήμουν ακόμη φαντάρος το 1980, μέχρι τους «Κλειστούς δρόμους» όπου μετά τη βράβευσή στο διεθνές διαγωνιστικό, η ταινία συμμετείχε στο φεστιβάλ Βερολίνου και σε 30 ακόμη φεστιβάλ στον κόσμο.



Η ΕΠΟΧΗ 15 Νοεμβριου 2009

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Νεωτερικοτητα και ταυτότητες#links

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Νεωτερικοτητα και ταυτότητες#links