Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

για την Αγάπη και την Εξάρτηση


για την Αγάπη και την Εξάρτηση
υπάρχει το είδος της αγάπης που μάλλον (και δυστυχώς )είναι και το κυρίαρχο στις μέρες μας (και σε όλη τη σύγχρονη εποχή) η αγάπη ως εξάρτηση
«το μόνο που παρατηρώ είναι πόσο πολλή δυστυχία φέρνει η εξιδανίκευση της εξάρτησης. Φτάνει να πάρει κανείς τις Μεγάλες Ιστορίες Αγάπης-Ρωμαίος και Ιουλιετα , Τραβιατα, Άννα Καρενινα, Καρμεν , Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Αιντα, Δόκτωρ Ζιβαγκο,Τριστάνος και Ιζολδη

Μόλις το αναφέρεις στους ανθρώπους , μια ονειροπόλα λάμψη φωτίζει το πρόσωπο τους και λένε«Ω, είναι θαυμάσιες έτσι δεν είναι ;
Ε! λοιπόν δεν είναι θαυμάσιες… Σε καμία από αυτές δεν υπάρχουν ούτε δέκα λεπτά καθημερινής ευτυχίας και χαράς. Συνήθως οι εραστές γεύονται μια σταλίτσα υπέρτατης έκστασης αλλά πέρα από αυτή η δυστυχία είναι απέραντη. Μαχαιρώνονται, θάβονται ζωντανοί, ρίχνονται μπροστά σε τρένα, η αυτοκτονούν με φίδια φαρμακερά,,…

Λοιπόν , γιατρέ ,για ποιο λόγο ταυτίζουν λες όλη αυτή την εξάρτηση και την επακόλουθη δυστυχία με την αληθινή αγάπη;

περι προδοσίας


)



Oλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί και μετά ο χειμαρρος της προδοσίας.
Κάθε ψυχή και το δικό της εργοστασιο προδοσίας.
Για όποιο λόγο θες: επιβίωση ,συγκίνηση, πρόοδο, ιδεαλισμό.
Για χάρη της ζημιάς πού μπορεί να γίνει, του πόνου πού μπορεί να προκληθεί.
Για την σκληρότητα πού εμπεριεχει.
Για την ηδονη πού εμπεριέχει.
Την ηδονή του να εκδηλώνεις την κρυφή δυναμή σου.
Την ηδονή του νακυριαρχείς στους αλλους ,
να καταστρέφεις προσωπα πού είναι εχθροί σου.
Τους εκπλήσσεις. ..

Είναι ενας τρόπος για να ανταποδίδεις στους αλλους το αίσθημα κατωτερότητας πού σου προκαλούν , 
το ότι σε υποτιμούν ,
το αισθημα της απογοητευσης στη σχεση σου μαζί τους. 

Η ιδια η υπαρξη τους μπορεί να σε καταρρακώνει,
ειτε επειδή δεν εισαι ό,τι είναι εκείνοι είτε επειδή εκείνοι δεν είναι ο,τι εισαι εσύ.
Κι ετσι τους επιβάλλεις τη δικαιη τιμωρία τους.''


Φίλιπ Ροθ παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή
μεταφραση Τρισευγενη Παπαιωάνου (1998) 2000 ΠΟΛΙΣ

ο ΛΑΚΑΝ για το ασυνείδητο

αφιερωμένο σε όσους ακόμα -έχουν- κεφι

Μεσ τη Κοιλιά σου κρυβεται πτωμα ενα παιδάκι

Μεσ τη Κοιλιά σου κρυβεται πτωμα ενα παιδάκι

Αυτό που δεν αντεχεται ,το πνίγει η Μοχθηρία
Κι ο Φθόνος των ατάλαντων και η Μικροψυχία
Αυτη η μεσα μας φωτιά , αυτό το φώς που καίει
Αυτό που μεσα απ’ τη καρδιά αργά σαν λάβα ρέει


αυτός ο χτυπος της καρδιάς,το Ρυθμικό ρολόι
που σαν τον Χρόνο εκρίνεται,αιώνιο μοιρολόι
οι χάντρες του κομπολογιου ,ψυχών μας κομποσχοίνι
Το πιο βαθύ μας φάντασμα, που καίγεται και σβύνει,


η μέσα μας η έκρηξη, Τά Ρω του έρωτα μας
Κι οι αναμνήσεις της ζωής που χανονται σιμά μας
που σας χτυπά στο προσωπο ,και που σας εξοργίζει
ειναι η Ιδια η ζωή , η μέσα σας που Σφύζει


Κι εσεις την πνιξατε αργά,μέ μοχθηρό σχοινάκι
Μεσ’τη κοιλια σου βρισκεται ,πτωμα, ενα παιδάκι

που σε κοιτά απο μεσα σου, με σκοτωμένο μάτι
Που απ’ τη ζωή ξεπέζεψες απ’ του όνειρου το άτι

η σύγκρουση προϋποθέτει κοινωνίες με κάπως ξεκάθαρες τάξεις , ρόλους ,κουλτούρες.. Στην Ελλάδα ανέκαθεν είχαμε μάλλον προστριβές , αψιμαχίες ,κάτι σαν τον Δήθεν πόλεμο φυλών , επίδειξη δύναμης του τύπου ''Ξερεις ποιος είμαι εγώ ρε;''' σε ένα σύστημα που επιβίωνε χάρη στη διαρκή του ρευστότητα ,στη διαρκή αναδιαπραγμάτευση .. Τώρα κάποιοι (άτομα και ομάδες ) συνεχίζουν σε αυτό το παιχνίδι των προστριβών ..Έτσι έχουν μάθει Όμως υπορρητα , υπόκωφα γνωρίζουν ότι αυτή η εποχή της αμοιβαίας αψιμαχίας έχει πια τελειώσει .. Δεν τολμούν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα από την κόκκινη γραμμή ,,αν και την πατάνε συνεχώς ελπίζοντας οτι ο άλλος θα κάνει την πρώτη κακή κίνηση Βίας - και έτσι θα φορτώσουν σε αυτόν το κακο - γνωρίζοντας βέβαια ότι όλα αυτά δεν μπορεί να οδηγήσουν πουθενά και ελπίζοντας ότι ζούμε σε ενα Εφιάλτη απο όπου - δεν μπορεί - κάποιος θα μας ξυπνήσει ..αλλά παρόλα αυτά βυθιζόμαστε όλο και σε χειρότερους εφιάλτες όπως στην ταινία inception ενώ δεν βλέπουμε πουθενά καμιά σβούρα ναγυριζει και να μας θυμίζει οτιι ονειρευόμαστε.

τι αλλαξε στην φυση της Πολιτικής: Πολύ σχηματικά απο τον αυστηρο διαχωρισμό Δημοσιου και Ιδιωτικου ρολου και χωρου περναμε στην Αντιστροφή ..εκεινο πια που μας ενδιαφερει στις κοινωνιες της Οικειοτητας δεν ειναι ο Δημοσιος λόγος του Πολιτικου ανδρος (η γυναικός) αλλά η ιδωτική-οκεία- εικονα του : Στιγμες οικογενειακής ”ευτυχιας” αν εχει καλά παιδακια (χωρις διαλυτικά ) αν μας μιλαει με οικειο τροπο , αν ειναι απλός , απο που ειναι κ.λ.π. (



Ο Ρ. Σενετ στο βιβλίο του: Η Τυραννια της Οικειοτητας”(κλασσικό βιβλιο πια για την πολιτική κοινωνιολογια ) δειχνει με εμπεριστατωμενο τροπο
το τι αλλαξε στην φυση της Πολιτικής:
Πολύ σχηματικά απο τον αυστηρο διαχωρισμό Δημοσιου και Ιδιωτικου ρολου και χωρου περναμε στην Αντιστροφή ..εκεινο πια που μας ενδιαφερει στις κοινωνιες της Οικειοτητας δεν ειναι ο Δημοσιος λόγος του Πολιτικου ανδρος (η γυναικός) αλλά η ιδωτική-οκεία- εικονα του : Στιγμες οικογενειακής ”ευτυχιας” αν εχει καλά παιδακια (χωρις διαλυτικά ) αν μας μιλαει με οικειο τροπο , αν ειναι απλός , απο που ειναι κ.λ.π. ( οσοι θελουν να εξηγησουν το φαινομενο Ψωμιαδη , Καρατζαφερη και σια ας το διαβασουν …αν και οι Ψωμιαδηδες μαλλον δεν εχουν διαβασει οτιδηποτε μοιαζει με βιβλίο) …Ε μαλλον καποια ακρη μπορει να βρεθει ..Γιατί και Μπλογκς τι αλλο ειναι παρα΄η εισοδος του πολύ προσωπικου και μύχιου (προσωπικά ημερολογια -στην Δημοσιοτητα και στην πολιτική)


λεει καποιος
”Το blogging μετατοπίζει στο δημόσιο χώρο τον εσωτερικό μονόλογο ενός σκεπτόμενου ανθρώπου, ο blogger διεκδικεί την αυτονόητη ελευθερία έκφρασης και εξομολογητικής διάχυσης, και έχει με το μέρος του την κοινή ευαισθησία.”


Παρατηρησεις :
α) Μου θυμίζει την περιφημη ρήση της Μαφάλντα: πως τολμας να μην ακους τον Μονόλογο μου ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε;

β)τι δουλεια εχει στον δημοσιο χωρο ο εσωτερικός μονόλογος οποιουδηποτε ; ειτε σκεπτομενου ειτε μη σκεπτομενου;γ) απο που κιως που η εξομολογητική διαχυση ειναι ”αυτονόητο δικαιωμα”;

γ)(παρατηρηση …Αυτό ακριβώς ”αυτονόητο δικαιωμα στην εξομολογητική διαχυση ”βλεπει ως κινδυνο στην εποχή μας και ο Ρ. Σενετ στο βιβλιο του ” η τυραννία της οικειοτητας” αλλά και ο Τσαρλς Ταιηλορ)

δ)Αυτό δεν οδηγει και σε ενα εκ των ενδον ρεσαλτο στον Δημοσιο χωρο ;(ο οποιος ετσι ιδιωτικοποιειται βαναυσα; )τελικά ο δημοσιος χωρος κινδυνει να γινει χωρος για πλιατσικο



. φαινεται σχημα οξυμωρο η ”εξομολογητική Διαχυση”στον Δημοσιο χωρο …Διοτι

εννοιολογικά η εξομολογηση καθε ειδους εξορισμου ειναι συγκεντρωμένη , μυχια και ιδωτική …”Τα εν Οικω μη εν δημω ” και επισης προυποθετει και το περιβλημα ενός Μυστικου που εξ-ομολογεισαι σε Προσωπα που εμπιστευεσαι… Εκτός αν δεν ειναι Εξομολογητική διαχυση πραγματικά , αλλ ά κατι αλλο που μεταμφιεζεται σε ”Εξομολογητική διαχυση”
Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 28, 2008

κατι

κατι



κάτι που ταν πολύτιμο και ήταν απο χρυσάφι
το βάλαμε ενέχυρο ,μια μέρα στον σαράφη

κάτι που ήταν δροσερό κι ήταν αναπνοή μας
μα τώρα λειώνει σαν κερί μαζί με την ψυχή μας

κάτι έχει σπάσει μέσα μας κι ειναι σακατεμένο
κατι που είχαμε ακριβό και τώρα είναι θαμμένο

κάτι που χασαμε παλιά ψαχνουμε να το βρούμε
κι'αναρωτιομαστε κρυφά''αραγε ακομα ζούμε;''

Αυτή η Χωρα η απέθαντη που είναι λυπημένη
θυμίζει κάτι μέσα μας που τώρα αργοπεθαίνει...