Ανεπιθύμητοι συμπολίτες; του ΜΗΤΑΦΙΔΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης

Ανεπιθύμητοι  συμπολίτες; 

του ΜΗΤΑΦΙΔΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, δημοτικού συμβούλου  Θεσσαλονίκης 

       «Στη Θεσσαλονίκη φαίνεται ότι ο γενικός κανόνας ήταν η σιωπή και η ‘‘ουδετερότητα’’… αφού σπάνια εντασσόταν στο ίδιο εθνικό μαρτυρολόγιο η εξόντωση των Εβραίων της Ελλάδας … Το μεγαλύτερο έγκλημα των Ναζί σε βάρος των Ελλήνων δεν καταγράφηκε ως τέτοιο», γράφει ο ιστορικός Γ. Μαργαρίτης στο εξαιρετικό του βιβλίο «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες».

       Αυτό  το «γενικό κανόνα» της αποσιώπησης εφάρμοσε κατά γράμμα η εθνικιστική πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, που αρνήθηκε να εντάξει την πόλη μας στο «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδας, περιόδου 1940-45», περιφρονώντας ομόφωνη απόφαση του Δ. Σ. του «Δικτύου», με την οποία, στις 12/12/06, θεώρησε τη Θεσσαλονίκη «αυτοδικαίως» μέλος του.

       Θα  ήταν ανάξια ακόμα και σχολιασμού τα γελοία «επιχειρήματα» που επιστράτευσε η δεξιά διοίκηση του Δήμου  Θεσσαλονίκης για να δικαιολογήσει  την κατάπτυστη απόφασή της, αν δεν  έφερναν στην επιφάνεια τα άλυτα  προβλήματα ένταξης των Εβραίων και της εξόντωσής τους στη συλλογική εθνική μνήμη και ιδιαίτερα στην ιστορία της πόλης.

       Μια εξαιρετική προσπάθεια «αναστοχασμού» αυτών των προβλημάτων έγινε στην ημερίδα που πραγματοποίησε το Μάιο του 2005 ο Τομέας Πολιτικής Κοινωνιολογίας και Συγκριτικής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, σε συνεργασία με την Ψυχιατρική Κλινική του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης με θέμα: Άουσβιτς. Το γεγονός και η μνήμη του. Ιστορικές, Κοινωνικές και Πολιτικές Όψεις της Γενοκτονίας. Οι αναγνώστες της ΑΥΓΗΣ ήδη γνωρίζουν για το συλλογικό τόμο με τις ανακοινώσεις της ημερίδας από την παρουσίασή του στις ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ (30-6-08) από τη Ρένα Δούρου.

       Όπως  επισημαίνει στο εισαγωγικό του  κείμενο ο Άλκης Ρήγος, στη  χώρα μας η διεθνής τάση «αναθεώρησης» της Ιστορίας εκδηλώνεται με το «σχιζοφρενικό παράδοξο μιας ιδιότυπης νεοελληνικής σιωπής: σε μια κοινωνία που επιμένει να θεωρεί την ιστορία της ανοιχτό διακύβευμα, που φωναστεί αυτάρεσκα με ηχηρές λέξεις για την αδιάλειπτη ιστορική της συνέχεια, τους ανεπανάληπτους ηρωισμούς των τέκνων της, τη μοναδικότητα της πολιτιστικής της ακτινοβολίας…οι πολιτικοί εκφραστές – διαχειριστές της κλείνουν ή υποχρηματοδοτούν ιδρύματα ιστορικής έρευνας, πολτοποιούν αρχεία, καίνε πανηγυρικά φακέλους, ξεχνούν να γιορτάσουν το τέλος του μεγάλου αντιφασιστικού πολέμου –μόνοι αυτοί σε όλη την Ευρώπη-, δε στέλνουν καν έναν εκπρόσωπό τους στην πανευρωπαϊκή πορεία μνήμης για τους κρατούμενους του Άουσβιτς, ενώ ούτε ένα τηλεοπτικό συνεργείο, έστω ένας δημοσιογράφος, δεν κάλυψε το γεγονός».

       Σ’  αυτή την «υγειονομική ταφή της ιστορικής μνήμης», όπως τη χαρακτηρίζει ο Χάγκεν Φλάισερ, θα πρέπει να προσθέσουμε και την πολτοποίηση το 1975 υλικού των αρχείων του Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου – είχε προηγηθεί το 1959  η αμνήστευση δια νόμου των ναζιστών εγκληματιών και των δωσίλογων, προς δόξαν της «εθνικής συμφιλίωσης». Οι τελευταίοι, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκαν όπως τους άξιζε, αλλά και συμμετείχαν στη διαρπαγή των εβραϊκών περιουσιών. Αντίθετα, από τις 600 αγωγές που κατέθεσαν επιζώντες του Ολοκαυτώματος για την επιστροφή των ακινήτων τους, δικαιώθηκαν μόνο 30!

       Η απώθηση της εβραϊκής γενοκτονίας  στα «αζήτητα» της εθνικής μνήμης εκφράζεται και από ένα «απλό» γεγονός που επισημαίνει ο Δημοσθένης Δώδος στην ανακοίνωσή του «Η Θεσσαλονίκη προς τον 20^ο αιώνα: το τέλος της ανεκτικής πόλης». Από όλους όσοι είχαν διατελέσει βουλευτές και ζούσαν την περίοδο της Κατοχής, δύο εκτελέστηκαν από τους Ναζί: ο Δαβίδ Σουλάμ και ο Μισέλ Καζές, βουλευτές Θεσσαλονίκης. Μέχρι σήμερα ούτε η πόλη που εκπροσώπησαν ούτε και η Βουλή δεν τους έχουν αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής.

       Το  Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνον τα θύματα και το «τραύμα» τους. Αντίθετα, αντλώντας τα οικουμενικά διδάγματα από τις θηριωδίες των Ναζί, πρέπει να μεταμορφώσουμε τα αθώα θύματά τους σε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην επανάληψη της ανείπωτης αυτής φρίκης. Έτσι το σύνθημα «ποτέ πια!» θα πάψει να είναι μια απλή ευχή ή μια συναισθηματική διακήρυξη σε ένα πλανήτη που παραμένει αιματοκυλισμένος από σφαγές. Το κείμενο αυτό γράφεται τη μέρα που, πριν 65 χρόνια, στις 18/8/1943, έφτανε η τελευταία «φουρνιά» Εβραίων συμπολιτών μας στο Άουσβιτς. Μια λέξη – «κλειδί» που οφείλει να αναχθεί, όπως τονίζει η Οντέτ Βαρόν-Βασάρ σε «συμβολική μνήμη ενάντια σε κάθε προκατάληψη, ξενοφοβία και ρατσισμό. Η μνήμη του Άουσβιτς δεν προσβάλλετα,ι όταν γίνεται εμβληματική όλων των θυμάτων του ρατσισμού. Αντίθετα, μόνον τότε βρίσκει το πλήρες νόημά της και τιμάται πραγματικά».

       Όσο για την ιερόσυλη απόφαση–μπούμερανγκ  της δεξιάς Διοίκησης του Δήμου  Θεσσαλονίκης θα αρκούσε να επαναλάβουμε την αποστομωτική απάντηση της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης προς το δήμαρχο Β. Παπαγεωργόπουλο: «Η Θεσσαλονίκη έχει δυστυχώς το «προνόμιο» να αναγνωρίζεται παγκοσμίως de facto και de jure ως η πιο μαρτυρική και τραγική πόλη της Ελλάδας. Αυτό δεν αλλάζει με καμιά απόφαση οιασδήποτε επιτροπής ή οιουδήποτε. Η ιστορία δεν αλλάζει και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους». Μια ιστορία, θα προσθέταμε, χωρίς τις πλαστές συνέχειες και βολικές αποσιωπήσεις των εθνικιστών, που κατασκευάζουν μια εικόνα για το παρελθόν η οποία εξυπηρετεί μόνο τους ολέθριους μεγαλοϊδεατισμούς τους για το μέλλον.

       Οι  πολίτες της Θεσσαλονίκης όχι  μόνον πρέπει να απαιτήσουν την ανάκληση της επονείδιστης αυτής απόφασης, αλλά και να κηρύξουν «ανεπιθύμητους» τους σημερινούς «άρχοντες» της πόλης που την έχουν βουλιάξει στα οικονομικά σκάνδαλα και την έχουν καταδικάσει σε ιστορική αμνησία.    

                         ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 31/8/08