«Ποτέ πια γενοκτονίες!»(;)
του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη
Το σύνθημα αυτό επαναλάβαμε με σκεπτικισμό, δυστυχώς, στις 27 του Γενάρη, «Παγκόσμια Μέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος», που καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 2005.
Στις 27.1.1945, ο σοβιετικός στρατός, καθώς προέλαυνε προς το Βερολίνο, απελευθέρωσε τους εναπομείναντες ομήρους στο ναζιστικό κολαστήριο του Άουσβιτς - Μπιρκενάου. Εννιά μέρες πριν φτάσει ο Κόκκινος Στρατός, τα ναζιστικά κτήνη εξανάγκασαν 60.000 έγκλειστους στο στρατόπεδο σε «πορεία θανάτου» εξήντα χιλιομέτρων, έως το Βόντισλαβ. Περίπου 15.000 από αυτούς πέθαναν στον δρόμο.
Ο σκεπτικισμός οφείλεται στο γεγονός ότι το Ολοκαύτωμα, ένας όρος που, ενώ «επιχειρεί να περιγράψει το απερίγραπτο», χρησιμοποιείται πολλές φορές εντελώς ανιστόρητα, χωρίς μέτρο και αιδώ, με αποτέλεσμα τη «σχετικοποίησή» του. Έτσι, αντί για πηγή ιστορικής αυτογνωσίας ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχει μετατραπεί σε αβλαβές εικόνισμα, σε ηθικό σύμβολο και, το χειρότερο, σε αντικείμενο κυνικής εκμετάλλευσης και «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για μαζικά εγκλήματα που διαπράττουν ή ευλογούν όσοι υποκριτικά το επικαλούνται.
Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνον τα θύματα και το «τραύμα» τους. Αντίθετα, πρέπει να μεταμορφώσουμε τα αθώα θύματα των Ναζί σε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην επανάληψη της ανείπωτης αυτής φρίκης. Μόνον έτσι το σύνθημα «ποτέ πια!» θα πάψει να είναι μια απλή ευχή ή μια συναισθηματική διακήρυξη, τη στιγμή που συνεχίζονται οι σφαγές αμάχων.
Οφείλει να αναχθεί, όπως τονίζει η Οντέτ Βαρόν-Βασάρ, σε «συμβολική μνήμη ενάντια σε κάθε προκατάληψη, ξενοφοβία και ρατσισμό. Η μνήμη του Άουσβιτς δεν προσβάλλεται όταν γίνεται εμβληματική όλων των θυμάτων του ρατσισμού. Αντίθετα, μόνον τότε βρίσκει το πλήρες νόημά της και τιμάται πραγματικά».
Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των ποικίλων θυμάτων του ρατσισμού πρέπει να είναι η αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και διακρίσεων.
Γιατί, όπως έλεγε και ο Αντόρνο, «πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι».
Το σημερινό σχόλιό μου το αφιερώνω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, στις Εβραιοπούλες από τη Θεσσαλονίκη που έκλεψαν από το εργοστάσιο πολεμοφοδίων «ΟΥΝΙΟΝ» το μπαρούτι, με το οποίο ανατίναξαν οι «στασιαστές» άντρες συγκρατούμενοί τους το κρεματόριο 3 του Άουσβιτς.
Αλήθεια, γιατί αυτή η ηρωική πράξη αποσιωπάται και δεν «προβάλλεται», όπως θα έλεγε και ο Μ. Γλέζος, από την «εθνικώς ορθή» ιστορία της Αντιφασιστικής Αντίστασης;
AYΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 7/2/09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου