ΕΑΝ

http://en.wikipedia.org/wiki/If....
If.... (styled as if....) is a 1968 award-winning feature film by British director Lindsay Anderson satirising English public school life. Famous for its depiction of a savage insurrection at a public school, the film is associated with the 1960s counterculture movement because it was filmed by a long-standing counter-culture director at the time of the student uprisings in Paris in May 1968. It includes controversial statements, such as: "There's no such thing as a wrong war. Violence and revolution are the only pure acts". It features surrealist sequences throughout the film. Upon release in the UK, it received an X certificate..Ο Λίντσεϊ Άντερσον, το 1968, μέσα σε ένα ενθουσιώδες εξεγερσιακό κλίμα που απλωνόταν σε όλον τον κόσμο, γύρισε το «Εάν…», μια ταινία η οποία είναι βασισμένη στη «Διαγωγή μηδέν» του Ζαν Βιγκό (1933), με τη διαφορά π[ως οι μαθητές του Άντερσον πυροβολούν και δεν πετούν μαξιλάρια όπως εκείνοι του γάλλου σκηνοθέτη. Οι καιροί είχαν αλλάξει, το βρετανικό φρι σίνεμα που γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 είχε αρχίσει να εκφράζει την αμφισβήτησή του στον κατεστημένο εμπορικό κινηματογράφο της εποχής, προτείνοντας ένα άλλο μοντέλο, ένα μοντέλο απελευθέρωσης με κοινωνικό προσανατολισμό και ρεαλιστική προσέγγιση. Από τους πρωτοπόρους αυτού του ρεύματος, ο Άντερσον δεν μπορούσε να σφυρίξει κλέφτικα και μπήκε με τα μπούνια στην υπόθεση. Έτσι, με το «Εάν…», αφουγκραζόμενος τις δονήσεις μιας εποχής που αμφισβητούσε, κινηματογραφεί μια βίαιη εξέγερση. Οι μαθητές ενός συντηρητικού βρετανικού σχολείου εξεγείρονται. Κι όταν λέμε εξεγείρονται, αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα μοιάζει με εορταστική εκδήλωση παρθεναγωγείου! Γιατί οι πιτσιρικάδες του Άντερσον, κινούμενοι από το βιασμένο αίσθημα της ατομικής ελευθερίας που ζουν καθημερινά από τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, τα «παίρνουν στο κρανίο» όπως λένε οι νέοι στη γλώσσα τους. Και τη μέρα της αποφοίτησης ξεπά ο πόλεμος. Οι μαθητές αρπάζουν τα όπλα και μετατρέπονται σε ελεύθερους σκοπευτές. Πυροβολούν και στόχος τους είναι οι ενήλικες, αδιακρίτως από το τι εκπροσωπούν. Γι’ αυτούς εκπροσωπούν την εξουσία: εκπαιδευτική, πολιτική, οικογενειακή, θρησκευτική. Εκεί να δείτε βία. Ο Άντερσον δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Κι όταν ακόμη βλέπει τα πράγματα από μια σκοπιά ποιητικού σουρεαλισμού, ή και σατιρική ακόμη, δεν παύει να σοκάρει. Μια εξέγερση τυφλή η οποία μπορεί να μην είχε προοπτική είχε όμως αιτία.

.http://kersanidis.wordpress.com/2008/12/28/%ce%b4%cf%85%ce%bf-%cf%84%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%b9%ce%b5%cf%83-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%be%ce%b5%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ad%ce%be%ce%bf/







The film stars Malcolm McDowell in his first screen role and his first appearance as Anderson's "everyman" character, Mick Travis. Philip Bagenal, Arthur Lowe, Peter Jeffrey, Richard Warwick, David Wood, Christine Noonan, and Rupert Webster (as the young boy Bobby Phillips) also took starring roles.



It won the Grand Prix at the 1969 Cannes Film Festival.[1] In 2004, the magazine Total Film named it the sixteenth greatest British film of all time.



The Criterion Collection released the DVD on 19 June 2007.