«Ποτέ πια γενοκτονίες!»(;) του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

«Ποτέ πια γενοκτονίες!»(;)

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

Το σύνθημα αυτό επαναλάβαμε με σκεπτικισμό, δυστυχώς, στις 27 του Γενάρη, «Παγκόσμια Μέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος», που καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ τον Νοέμβριο  του 2005.

Στις 27.1.1945, ο σοβιετικός στρατός, καθώς προέλαυνε προς το Βερολίνο, απελευθέρωσε τους εναπομείναντες ομήρους στο ναζιστικό κολαστήριο του Άουσβιτς - Μπιρκενάου. Εννιά μέρες πριν φτάσει ο Κόκκινος Στρατός, τα ναζιστικά κτήνη εξανάγκασαν 60.000 έγκλειστους στο στρατόπεδο σε «πορεία θανάτου» εξήντα χιλιομέτρων, έως το Βόντισλαβ. Περίπου 15.000 από αυτούς πέθαναν στον δρόμο.

Ο σκεπτικισμός οφείλεται στο γεγονός ότι το Ολοκαύτωμα, ένας όρος που, ενώ «επιχειρεί να περιγράψει το απερίγραπτο», χρησιμοποιείται πολλές φορές εντελώς ανιστόρητα, χωρίς μέτρο και αιδώ, με αποτέλεσμα τη «σχετικοποίησή» του. Έτσι, αντί για πηγή ιστορικής αυτογνωσίας ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχει μετατραπεί σε αβλαβές εικόνισμα, σε ηθικό σύμβολο και, το χειρότερο, σε αντικείμενο κυνικής εκμετάλλευσης και «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για μαζικά εγκλήματα που διαπράττουν ή ευλογούν όσοι υποκριτικά το επικαλούνται.

Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνον τα θύματα και το «τραύμα» τους. Αντίθετα, πρέπει να μεταμορφώσουμε τα αθώα θύματα των Ναζί σε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην επανάληψη της ανείπωτης αυτής φρίκης. Μόνον έτσι το σύνθημα «ποτέ πια!» θα πάψει να είναι μια απλή ευχή ή μια συναισθηματική διακήρυξη, τη στιγμή που συνεχίζονται οι σφαγές αμάχων.

Οφείλει να αναχθεί, όπως τονίζει η Οντέτ Βαρόν-Βασάρ, σε «συμβολική μνήμη ενάντια σε κάθε προκατάληψη, ξενοφοβία και ρατσισμό. Η μνήμη του Άουσβιτς δεν προσβάλλεται όταν γίνεται εμβληματική όλων των θυμάτων του ρατσισμού. Αντίθετα, μόνον τότε βρίσκει το πλήρες νόημά της και τιμάται πραγματικά».

Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των ποικίλων θυμάτων του ρατσισμού πρέπει να είναι η αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και διακρίσεων.

Γιατί, όπως έλεγε και ο Αντόρνο, «πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι».

Το σημερινό σχόλιό μου το αφιερώνω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, στις Εβραιοπούλες από τη Θεσσαλονίκη που έκλεψαν από το εργοστάσιο πολεμοφοδίων  «ΟΥΝΙΟΝ» το μπαρούτι, με το οποίο ανατίναξαν οι «στασιαστές» άντρες συγκρατούμενοί τους το κρεματόριο 3 του Άουσβιτς.

Αλήθεια, γιατί αυτή η ηρωική πράξη αποσιωπάται και δεν «προβάλλεται», όπως θα έλεγε και ο Μ. Γλέζος, από την «εθνικώς ορθή» ιστορία της Αντιφασιστικής Αντίστασης;

                                                                                  AYΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 7/2/09

«Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ» του Μηταφίδη Τριαντάφυλλου

«Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ»

του Μηταφίδη Τριαντάφυλλου

Με απρόσμενη χαρά βρήκα στο φαξ μου το πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα του νέου χρόνου και μάλιστα σε τέσσερις γλώσσες: εβραϊκά, αραβικά, αγγλικά και ελληνικά. Δεν είχε καμιά σχέση με τις στερεότυπες όσο και ανθρώπινες ευχές που συνήθως συνοδεύουν τις χρονιάρες μέρες. Ήταν ένα πραγματικό μανιφέστο από το Τελ Αβίβ για την ειρηνική συμβίωση Εβραίων και Παλαιστινίων, σταλμένο από την ανυπότακτη «Γκους Σαλόμ», που ψυχή της είναι ο «Νέστορας» του αντιπολεμικού – ειρηνιστικού κινήματος στο Ισραήλ Γιούρι Αβνέρι. Τον διαβάζουμε συχνά στην ΑΥΓΗ και είχαν τη σπάνια ευκαιρία να τον γνωρίσουν από κοντά όσοι παρακολούθησαν τις εργασίες του «Ευρω-Μεσανατολικού Φόρουμ Αριστερών και Προοδευτικών Δυνάμεων», που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 3-4 του περασμένου Δεκέμβρη.

Αντιγράφω το μήνυμα, μετατρέποντάς το μόνο σε πεζό για οικονομία χώρου. Και δεν διστάζω να ζητήσω προκαταβολικά να το προσυπογράψουν οι αναγνώστες της ΑΥΓΗΣ - και όχι μόνο - όπως μας «παρακαλούν» ευγενικά οι αποστολείς του:

«Η Ιερουσαλήμ μας ανήκει. Ανήκει στους Ισραηλινούς και στους Παλαιστίνιους, στους Μουσουλμάνους, τους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Η δική μας Ιερουσαλήμ είναι ένα μωσαϊκό όλων των πολιτισμών, όλων των θρησκειών και όλων των περιόδων που έγιναν ο πλούτος της πόλης. Από την πρώτη αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Από τους Χαναανίτες, τους Γεμπουσίτες και τους Ισραηλίτες. Τους Εβραίους και τους Έλληνες. Τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς. Τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. Τους Άραβες και τους Μαμελούκους. Τους Οθωμανούς και τους Βρετανούς. Τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς. Αυτοί και όλοι οι άλλοι που συνεισέφεραν στην πόλη έχουν μια θέση στο πνευματικό και φυσικό τοπίο της Ιερουσαλήμ. Η δική μας Ιερουσαλήμ πρέπει να είναι ενωμένη, ανοιχτή και να ανήκει σε όλους τους κατοίκους της, χωρίς σύνορα και συρματοπλέγματα να τη χωρίζουν στη μέση. Η δική μας Ιερουσαλήμ πρέπει να είναι πρωτεύουσα των δύο κρατών που θα ζήσουν το ένα δίπλα στο άλλο σ’ αυτή τη χώρα – η Δυτική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Κράτους του Ισραήλ και η Ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Κράτους της Παλαιστίνης. Η δική μας Ιερουσαλήμ πρέπει να είναι η Πρωτεύουσα της Ειρήνης.»

Η φετινή πρωτοχρονιά επεφύλαξε μια καθόλου – φαντάζομαι – ευχάριστη έκπληξη για τις Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής και τους εποίκους, καθώς ανήμερα το βράδυ εβδομήντα περίπου ακτιβιστές και υποστηριχτές της «Γκους Σαλόμ» άναψαν «δάδες» σε ένα παλαιστινιακό αυτοσχέδιο «φυλάκιο», μόλις εκατό μέτρα από τα σπίτια των εποίκων της Μοντίν! Οι «δάδες» δεν ήταν παρά δίμετροι σωλήνες άρδευσης από το Παλαιστινιακό χωριό Μπιλίν. Οι αγρότες της Μπιλίν έστησαν το τούβλινο «φυλάκιο» μέσα σε μια νύχτα και κάτω από τη μύτη του Ισραηλινού στρατού, στην κλεμμένη γη τους, που εμπορεύονται, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη καναδέζικες εταιρίες ακινήτων. 

Η ενέργεια αυτή της «Γκους Σαλόμ» έχει έναν ιδιαίτερο ιστορικό συμβολισμό, γιατί έγινε το έβδομο βράδυ της Χανούκα, της εβραϊκής γιορτής που είναι αφιερωμένη στην ένοπλη εξέγερση των Μακκαβαίων εναντίον του Αντίοχου Δ΄ του Επιφανούς (175-164 π.Χ.). «Η εξέγερση των Μακκαβαίων δεν είναι μόνο ένα εβραϊκό σύμβολο, αλλά ένα παγκόσμιο σύμβολο πάλης εναντίον της καταπίεσης, της κατοχής και της αδικίας. Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Μπιλίν είναι οι Μακκαβαίοι του σήμερα και η κατοχή είναι ο Αντίοχος», τόνισε ο αειθαλής Γιούρι Αβνέρι.

«Ανάβουμε αυτές τις δάδες για όσους αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και εναντίον των χούλιγκανς που κόβουν τα δέντρα των Παλαιστινίων, ληστεύουν τις ελιές τους, καταστρέφουν τα σπίτια τους κηλιδώνοντας την τιμή του Ισραήλ και προσβάλλοντας τη μνήμη των πνευματικών ηγετών του Ιουδαϊσμού», δήλωσαν οι νεαροί Ισραηλινοί ειρηνιστές, καθώς άναβαν τους πυρσούς.

Ήταν οι ίδιοι εκείνοι μαχητές της «Γκους Σαλόμ» που χτυπήθηκαν στο ίδιο χωριό, το Μπιλίν, κατά την εβδομαδιαία διαδήλωσή τους, κάθε Παρασκευή, εναντίον τους τείχους που όρθωσε ο Σαρόν. Γι’ αυτό και  οι Παλαιστίνιοι χωρικοί της Μπιλίν αποφάσισαν να αναδείξουν την περιοχή αυτή σε «κέντρο του ενωτικού αγώνα Ισραηλινών – Παλαιστινίων εναντίον του τείχους των διακρίσεων και της καταπίεσης». Και αξίζουν την ολόθερμη υποστήριξή μας!

                                     ΑΥΓΗ, «Συναντήσεις», Παρασκευή 13/1/06

Εθνικισμός και λαϊκισμός στην ιδεολογία της Χούντας ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ (ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ, 16-4-06)

Εθνικισμός  και λαϊκισμός στην ιδεολογία της Χούντας

      «Και  εχρειάσθη η 21^η Απριλίου δια να μη απωλεσθή η νίκη του Γράμμου» («Νέα Ελλάς», Ιούλιος 1967, σ. 14)

        «Δεν θα υπάρξη  μπουρλοτιέρης κομμουνιστής, όταν δεν ημπορή  να παρασύρη ως  σειρήνα τον πένητα  και νήστιν εργάτην». (Γ. Παπαδόπουλος, «Το πιστεύω μας», τόμος Β΄ , Αθήνα 1968, σ. 38)¹ 

      Στα δυο αυτά χαρακτηριστικά αποσπάσματα παρουσιάζονται ανάγλυφα η-σύμφωνα με τη Χούντα-αιτία του πραξικοπήματος, η αποτροπή της υποτιθέμενης «κομμουνιστικής απειλής», και ο πατερναλιστικός λαϊκισμός των συνταγματαρχών.

      Στην  προσπάθειά της η  Χούντα να δικαιολογήσει  και να παρατείνει το βάρβαρο καθεστώς της, βαφτίστηκε «Απριλιανή Επανάστασις, προϊόν ιστορικής αναγκαιότητος», που απαιτούσε την «αναδιαπαιδαγώγησιν» των Ελλήνων, ώστε να γίνουν «κοινωνικά άτομα» ως απαραίτητη προϋπόθεση για μια «Νέα Δημοκρατία», που θα αντικαθιστούσε τον «μεγάλον ασθενή», την παραδοσιακή κοινοβουλευτική δημοκρατία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο!

      Τα  παραληρήματα μεγαλείου  της Χούντας δεν μπορούσαν να κρύψουν την ιδεολογική της φτώχια και την προσήλωσή της στο παρελθόν, τις παραδοσιακές αξίες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» που, κατά τον Πατακό, «αι ένοπλοι δυνάμεις είναι οι σωματοφύλακές του».

      Ήδη από το πρώτο «μεσσιανικό» ανακοινωθέν του διακοσμητικού πρωθυπουργού Κ. Κόλλια, προέκυπτε αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι πραξικοπηματίες εφάρμοζαν την κλασική λατινοαμερικάνικη συνταγή της «καθάρσεως από την φαυλοκρατίαν», ενώ δεν έλειπαν οι μεταξικής κοπής εθνικιστικές κινδυνολογίες και τα κηρύγματα «συναδελφώσεως όλων των Ελλήνων, αφού από της στιγμής αυτής δεν υπάρχουν δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί»(!). Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδισε να «εκτοπίσουν προληπτικώς» στα ξερονήσια χιλιάδες αριστερούς και «συνοδοιπόρους» και να ισχυρίζονται ότι «έσωσαν την χώραν την τελευταίαν στιγμήν από κομμουνιστικήν επικράτησιν ανάλογον εκείνης της Πράγας το 1948».

      Με  εξαίρεση τη διαγραφή των χρεών - των  πιο εύπορων - αγροτών, οι αρχικές λαϊκίστικες  επαγγελίες της Χούντας  αθετήθηκαν. Έτσι, το επιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας δέχθηκε με ανακούφιση τις διαβεβαιώσεις του Μακαρέζου ότι «η Επανάστασις διαπνέεται από τας αρχάς της ελευθέρας οικονομίας και βασίζεται εις την ατομικήν πρωτοβουλίαν» και, επομένως, δεν κινδύνευε από «την πολιτικήν κοινωνικών μετασχηματισμών με στόχο την οικονομικήν άνοδον των χαμηλοτέρων εισοδηματικών τάξεων», όπως δημαγωγικά είχαν εξαγγείλει οι συνταγματάρχες. Εξάλλου, όπως σωστά αναλύει ο Αρ. Μάνεσης, μετά τη λαϊκή έκρηξη τον Ιούλιο του 1965, «ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων που σκέπτονταν απελπισμένα: ‘η νομιμότητα μας σκοτώνει’, τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχθούν την εκχώρηση της άσκησης της κρατικής εξουσίας σε δυναμικότερους φορείς, ενός δηλαδή καθεστώτος ‘έκτακτης ανάγκης’, οπότε το ‘βία χωρίς φράση’ θα αντικαθιστούσε το ‘βία της φράσης’ του κοινοβουλευτικού καθεστώτος».²

      Όσοι  επίσης αφελώς διέκριναν  «νασερικές τάσεις»  στους συνταγματάρχες διαψεύστηκαν γρήγορα, καθώς, αντί του «οικονομικού εθνικισμού», οι συνταγματάρχες προχώρησαν σε γενναίες παραχωρήσεις προς το ξένο – κυρίως αμερικάνικο - κεφάλαιο, ιδιαίτερα ως προς την εξαγωγή κερδών, ενώ οι Έλληνες εφοπλιστές απολάμβαναν καθεστώς «σημαίας ευκαιρίας».

      Και τον υπερεθνικισμό της αναγκάστηκε να υποστείλει προσωρινά-η Χούντα. Το Νοέμβριο του 1967 συμμορφώθηκε προς τις ΝΑΤΟικές υποδείξεις και υποχώρησε στις αξιώσεις της Τουρκίας στο «Κυπριακό». Παραιτήθηκε, επίσης, των αλυτρωτικών της βλέψεων στην Αλβανία, με την οποία μάλιστα υπέγραψε και συμφωνία «δικαστικών διευκολύνσεων», δηλαδή να παραδίδονται στους δήμιους της Χούντας όσοι αντίπαλοί της διέφευγαν στη γειτονική χώρα!

      Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο αναδιπλωμένος, σαν το σκαντζόχοιρο, εθνικισμός της Χούντας παρέμεινε μόνο σε ρητορικό επίπεδο και για εσωτερική κατανάλωση. Την περίοδο του «αόρατου» δικτάτορα Ιωαννίδη, έβγαλε τα αγκάθια του και οδήγησε, με την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακάριου το 1974, στη δεύτερη, μετά εκείνη του 1964 (Γ. Γρίβας), διχοτόμηση της Κύπρου. Ο τυχοδιωκτικός ελληνικός εθνικισμός έστρωσε το δρόμο στον «Ατίλα» των «θεματοφυλάκων των ιερών παραδόσεων του κεμαλισμού», δηλ. στον τουρκικό εθνικισμό.

      Όσο κι αν προσπαθούσαν οι χουντικοί να εμφανιστούν  ως γηγενές είδος, ως «ο αναγεννώμενος εκ της τέφρας του Φοίνικας», δεν έκρυβαν ούτε τη συμπάθεια ούτε τη συνάφειά τους με τις άλλες αμερικανόπνευστες στρατιωτικές δικτατορίες. Με προεξάρχουσες τις γκροτέσκες φιγούρες των Παττακού και Λαδά, είχαν αναλάβει «να διαπλάσσουν πολιτισμένους χαρακτήρας με τοιαύτην ευθύνην και πατριωτικήν συνείδησιν, ώστε να μην επαναληφθούν αι εγκληματικαί πράξεις των ξενοκίνητων Ερυθρών Διαβόλων». Αυτή η «Εθνική και Ηθική Διαπαιδαγώγησις», εκτός από τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, τα στρατοδικεία, τις φυλακές-εξορίες, περιλάμβανε: το κυνήγι των μακρυμάλληδων, των ομοφυλόφιλων, τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό μαθητών και εκπαιδευτικών, τη λογοκρισία και την απαγόρευση χιλιάδων βιβλίων, ακόμη και του Ελληνοβουλγαρικού λεξικού(!). Και εκτός του «αναρχοκομμουνισμού», στο στόχαστρο του χουντικού πουριτανισμού μπήκαν ο «προσωπικός αναρχισμός», και ο «ελεύθερος έρωτας του χιπισμού» που «επικρατούν στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις – Βαβυλώνες του εγκλήματος της αθεϊστικής Δύσης».

      Γι’ αυτό και ο σοβιετολόγος Γεωργαλάς που καταπιάστηκε να επενδύσει  θεωρητικά το «γύψο» και τις προγονόπληκτες γελοίες παράτες της Χούντας, κατέληξε να προτείνει ως φάρμακο για την «παρακμή της καταναλωτικής κοινωνίας» την εφαρμογή «εκτεταμένων ψυχοθεραπευτικών προγραμμάτων»(!)

      Για να απαλλαγούν οι Έλληνες  «από το σαράκι του εγωκεντρισμού, για να εξυγιάνουν τους εαυτούς τους και να συγκροτήσουν τον περιούσιον Λαόν του Κυρίου» (Παπαδόπουλος), το «Εγχειρίδιον δια τα στελέχη της Εθνικής Προπαγάνδας» του συνταγματάρχη Κ. Βρυώνη συνιστούσε, αλά Γκαίμπελς, την «ακατάπαυστον δογματικήν επανάληψιν της εθνικής ιδέας, γνώμης ή απόψεως εις τον τύπον υπό μορφήν συνθήματος…το ‘Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών’… ώστε ο λαός την συνηθίζει και στο τέλος η εθνική ιδέα καθίσταται πίστις του».

      Η κοινωνική απομόνωση  της Χούντας, η  εντεινόμενη εσωτερική  αντίσταση και  η διεθνής κατακραυγή που την υποχρέωσε  να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης, την ανάγκαζαν να απολογείται διαρκώς και να καλεί «να επιλέξουν το δρόμο του ψυχιατρείου» όσους αμφισβητούσαν την πρόθεσή της να εγκαθιδρύσει μια αλά Ραφαέλ Τρουχίλιο «Νέα Δημοκρατία». Σύμφωνα με την αλήστου μνήμης «Πολιτική Αγωγή» του Υπουργού Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου «ο παντελώς αδιαφώτιστος ελληνικός λαός έπρεπε να εκπαιδευθεί πολιτικώς εις τας ιδεολογικάς αρχάς της Επαναστάσεως»…εντρυφώντας στις παρανοϊκές ασυναρτησίες του Γ. Παπαδόπουλου. Αλλά ούτε και η «Ιδελογία της Επαναστάσεως» του Γ. Γεωργαλά κατορθώνει να πείσει ότι «η Επανάστασις υπήρξεν αντιδικτατορική και αντιολοκληρωτική» και ότι όσοι την πολεμούν είναι «αντεπαναστάτες, η αντίδρασις που εμποδίζει εμάς τους Έλληνες να γίνουμε για μια ακόμα φορά η πρωτοπορία του κόσμου».

      Είναι φανερό ότι τα ιδεολογικά «πιστεύω»-αμαλγάματα της Χούντας δεν διακρίνονται για την εσωτερική συνοχή τους. Γι’ αυτό και η ταξινόμησή τους πίσω από μια και μόνη ιδεολογική ταμπέλα, όπως π.χ. «φασιστική δικτατορία», είναι απλουστευτική. Αναμφίβολα η Χούντα χρησιμοποίησε φασιστικές μεθόδους: ο αντικομμουνισμός, ο μιλιταρισμός, η διάλυση των συνδικάτων και των κομμάτων, ο υπερεθνικισμός, οι λαϊκίστικες επιθέσεις στις «παλαιοκομματικές ελίτ», η ρατσιστική προπαγάνδα κατά του «τυραννικού ασιατικού πνεύματος» (Γεωργαλάς), τα αντισημιτικά κείμενα της Αρχιεπισκοπής που διανέμονταν στο στρατό, η εμετική προβολή του Παπαδόπουλου ως «Αρχηγού της Επαναστάσεως, που είναι σαρξ εκ της σαρκός του λαού και υλοποιεί τα όνειρα της φυλής», οι αποτυχημένες απόπειρες να συγκροτήσει νεολαία – «Άλκιμοι» - κατά τα πρότυπα της μεταξικής ΕΟΝ και οι στενοί δεσμοί του «Κόμματος της 4^ης Αυγούστου» με σημαίνοντα στελέχη της Χούντας δεν κατάφεραν να της προσφέρουν τη μαζική αντικοινοβουλευτική βάση που χαρακτήριζε τα φασιστικά καθεστώτα.

           Γι’ αυτό, μπροστά στην οικονομική και πολιτική κρίση του '71-'72, σε μια ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία, αποπειράθηκε να μεταμφιεστεί, να «πολιτικοποιηθεί» με τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Ήδη όμως είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτηση της, ακόμα και μέσα στο στρατό (κίνημα του Ναυτικού, ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλους»). Με την κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη του 1973, άρχισε να αναπτύσσεται ένα ανατρεπτικό κίνημα νεολαίας, που ενσωμάτωνε όχι μόνο τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαϊκού κινήματος στη χώρα, αλλά και εμπνεόταν από το κίνημα  αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’60, από το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, από το μεγαλειώδη απελευθερωτικό αγώνα του βιετναμέζικου λαού. Ήταν η ριζοσπαστική «γενιά» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

      Ως  προϊόν και καθεστώς κρίσης της αστικής  κυριαρχίας, η πατερναλιστική – βοναπαρτιστική δικτατορία των συνταγματαρχών,  απέτυχε να επιβάλει ως κυρίαρχη ιδεολογία τη μετεμφυλιακή αντικομμουνιστική εθνικοφροσύνη. Αντίθετα, κατά ειρωνεία της Ιστορίας, δημιούργησε τις συνθήκες μιας «εθνικής αντιδικτατορικής ενότητας»-με αποκορύφωμα το αμίμητο «ή Καραμανλής ή τανκς» του Μ. Θεοδωράκη-στην οποία ηγεμόνευε ιδεολογικά ο αμυντικός αντιιμπεριαλισμός-αντιαμερικανισμός της παραδοσιακής και όχι μόνο Αριστεράς, που της έλειπε όμως ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός. Έτσι η Αριστερά, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, έγινε το φερέφωνο ενός εθνικού συσπειρωτικού λόγου, το αριστερό άλλοθι ενός εθνικίζοντος κατά βάθος ιδεολογήματος που ταύτιζε το σοσιαλισμό με την «κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας» - «η Ελλάδα στους Έλληνες»- και πάνω στο οποίο στήριξε το ΠΑΣΟΚ τη ραγδαία άνοδό του προς την εξουσία.

Θεσσαλονίκη 20/4/05                                                                                   ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ

                                                                             (ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ,  16-4-06)

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ Τριαντάφυλλος Μηταφίδης AYΓΗ, 9/6/04

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ

      «Μερικές φορές είναι ευκολότερο να ονειρεύεται κανείς τα παλιά του όνειρα – έστω κι αν είναι εφιάλτες – παρά να ξυπνήσει μπροστά με μια ανοίκεια πραγματικότητα», γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ στον επίλογο του βιβλίου του «Σκοτεινή Ήπειρος-ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας» για όσους νοσταλγούν το παρελθόν, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ.

     Παρά την τραγική ιστορική χρεοκοπία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» επιμένει να αναμασά το εθνικο-ρεφορμιστικό σταλινικό δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» και έχει αναδειχθεί σε πρωταθλητή της «εθνικής στενοκεφαλιάς» (Λένιν). Έτσι όχι μόνο προπαγανδίζει την «αποδέσμευση της χώρας από το γκέτο της Ε.Ε.», αλλά και προτείνει «κεντρικό πανεθνικό – οικονομικό σχεδιασμό στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας – εξουσίας», μια και «ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. γιατί ο καπιταλισμός αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτικά ανισόμετρα»(!) (Ριζοσπάστης, 4/4/04).

Για μια ακόμα φορά επιστρατεύουν μια μονόπλευρη-μηχανιστική ερμηνεία του «νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης», για να προσφέρουν θεωρητικό κάλυμμα στις εθνικιστικές πρακτικές τους. Ότι αποτελεί θέση αναχώρησης του καπιταλισμού η ανισότητα στους ρυθμούς ανάπτυξης των διαφόρων μερών της ανθρωπότητας δεν συνιστά, φυσικά, ανακάλυψη! Αυτό όμως που διακρίνει τον καπιταλισμό, λόγω της ευκινησίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι η ικανότητά του να υπερνικά, με τις δικές του αντιδραστικές – αναρχικές μεθόδους, τις οικονομικές διαφορές, να μεταμορφώνει τις περιφερειακές και εθνικές οικονομίες που είναι κλεισμένες στον εαυτό τους, σε ένα «σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων» (Λ. Τρότσκι). Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την πολυπλοκότητα του ιστορικού προτσές, αν δεν το αντιμετωπίσουμε ως ένα συνδυασμό κεντρόφυγων και κεντρομόλων τάσεων, ισοπέδωσης και ανισότητας, που πηγάζουν από την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Το γεγονός ότι η ενοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας γίνεται με βίαιους σπασμούς και «πολέμους διαρκείας» δεν σημαίνει ότι, σαν τους έγκλειστους του «πλατωνικού σπηλαίου», πρέπει να επιστρέψουμε  στην ανύπαρκτη θαλπωρή του έθνους – κράτους.. Είναι ολέθρια αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως ο δικό του περιούσιο έθνος – κράτος, το δικό του «ανάδελφο» κόμμα πέπρωται να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο σοσιαλισμό. Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι ο εθνικός μεσιανισμός και ο σοσιαλπατριωτισμός καταντούν δεκανίκια του ιμπεριαλισμού.

Για τους δασκάλους του μαρξισμού αποτελούσε κριτήριο διεθνισμού-και όχι κοσμοπολιτισμού-το αν ένα εργατικό κόμμα ή κίνημα χάραζε τις εθνικές του προοπτικές με γνώμονα τις εξελίξεις της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία κυριαρχεί ως ανεξάρτητη οντότητα στα εθνικά επίπεδα, και δεν αποτελεί απλώς το «διεθνή περίγυρό» τους. Όσους όρκους πίστης κι αν κάνει κανείς στο διεθνισμό, αν πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει στον τελικό σκοπό στο πλαίσιο των εθνικών συνόρων, με εθνικά κυρίως μέσα, εμποδίζει την ανάπτυξη διεθνιστικής συνείδησης στους εργαζόμενους.

Αν στα πλαίσια της Ε.Ε. προωθείται «εκ των άνω» μια χωρίς προηγούμενο αλληλεξάρτηση-οργανική σύνδεση των ευρωπαϊκών κρατών στον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό τομέα, αυτό επιβάλλει τον άμεσο πανευρωπαϊκό συντονισμό των αγώνων των εργαζομένων, των ανέργων και των κοινωνικών κινημάτων και όχι τη σεχταριστική περιχαράκωσή τους. Σ’ αυτή την ανάγκη αγωνίζονται να ανταποκριθούν το «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» και το νεογέννητο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και γι’ αυτό βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο του Περισσού.

 Για να αντισταθούμε στην «πλουτοκρατία της Ευρώπης», πρέπει να διεκδικήσουμε μια «Ευρώπη-κοινό σπίτι των λαών της από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια», στην πορεία προς τις «Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης». Ένα σύνθημα της επαναστατικής Τρίτης Διεθνούς που αποσύρθηκε το 1928 στο όνομα της κατά Στάλιν «ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού» (!)

   Μηταφίδης Τριαντάφυλλος, AYΓΗ, 9/6/04

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Γραμμα στον Πατέρα” , του Καφκα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Γραμμα στον Πατέρα” , του Καφκα

μια επιστολή προς τον Πατερα :
…………………………………………….

Τούτο ήταν εκείνον τον καιρό μια μικρή αρχή μόνο, αλλά αυτό το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει (ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την επιρροή. Εγώ χρειαζόμουν λίγην ενθάρρυνση, λίγην ευγένεια, λίγο άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για ’κείνα δεν έκαμνα εγώ. Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον, ή όποτε μπορούσα να τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω καταλάβει, ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις εκφράσεις, αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό μου.

Aπο το ‘Γραμμα στον Πατέρα” , του Καφκα 

Ο Ενοικος: Ο «μετροπόντικας» της μνήμης του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

Ο Ενοικος: Ο «μετροπόντικας» της μνήμης του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

Νεωτερικός Αντισημιτισμός

Ο Νεωτερικός Αντισημιτισμός (αποσπασμα απο αρθρο του Πέτρου Θεοδωρίδη: Ταυτοτητες και Ξενοι'' περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ )

o Στην αντικατάσταση των θρησκευτικών επικαλύψεων των ταυτοτήτων και της ετερότητας από τις νεωτερικές ,μπορούμε να αποδώσουμε και τον νεωτερικό αντισημιτισμό που δεν ταυτίζεται με τον παραδοσιακό χριστιανικό αντισημιτισμό 

Οι Εβραίοι διώκονται βέβαια στην μεσαιωνική Ευρώπη όχι όμως για κάποιες εγγενείς φυλετικές τους ιδιότητες (όπως αργότερα με τον νεωτερικό αντισημιτισμό ) αλλά ως προαιώνιοι εχθροί των χριστιανών Είναι βέβαια πολύ διαδεδομένη η άποψη πού ότι «ο αντισημιτισμός είναι μια προαιώνια προκατάληψη» και συνεπώς «οι διωγμοί δεν χρειάζονται ιδιαίτερη εξήγηση τη στιγμή που είναι η φυσική συνέπεια ενός προαιώνιου προβλήματος »

Όμως οι εντάσεις που καθόριζαν τη θέση των Εβραίων την φεουδαρχική Ευρώπη , ήταν στην πραγματικότητα πολύ στενά συνδεδεμένες με την συγκεκριμένη τους οικονομική δραστηριότητα: Όπως υπογραμμίζει ο Ζιγκμουντ Μπάουμαν «αν και στη μεσαιωνική Ευρώπη οι Εβραίοι ήταν σε ιδιαίτερη ευάλωτη θέση εξαιτίας της θέσης του σαν θρησκευτική μειονότητα, αυτό δεν απέκλειε ολοκληρωτικά από την ενσωμάτωση στις κυρίαρχες κοινωνικέ συνθήκες. Σε μια κοινωνία χωρισμένη σε φεουδαρχικές τάξεις ,οι Εβραίοι ήταν απλά μια απ όλες.»

Ο σύγχρονος αντισημιτισμός αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα στο φόντο της κατάρρευσης της ιεραρχικής δομής των φεουδαρχικών τάξεων, και η αντιμετώπιση των Εβραίων δεν ήταν πλέον η δίωξη μιας θρησκευτικής μειονότητας, αλλά η συστηματική καταπίεση μιας υποτίθεται κατώτερης [η μάλλον επικίνδυνης} βιολογικά φυλής.

Όπως γράφει ο Θ. Λίποβατς σε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για τον αντισημιτισμό του 19ου αιώνα: «Οι Εβραίοι εμφανίσθηκαν ως το ξένο στοιχείο πού απειλούσε το ‘’έθνος’’ ως ομοιογενή ράτσα και κοινότητα. Πολλοί αριστεριστές, εργάτες και μικροαστοί έβλεπαν στους Εβραίους μόνο τον καπιταλιστή, οι εθνικιστές πάλι μόνο το κοσμοπολίτικο στοιχείο ,τέλος οι καθολικοί έβλεπαν παραδοσιακά την πηγή του κακού στους Εβραίους και τους μασόνους».’’

Η εμφάνιση του φυλετικού αντισημιτισμού έκανε δυνατή την φρικτή ιδέα της Ναζιστικής «τελικής λύσης ». 

 

Σύμφωνα με την Αρρεντ :«Οι Εβραίοι μπορούσαν να γλιτώσουν από τις διακρίσεις με το θρησκευτικό κριτήριο του Ιουδαϊσμού αν άλλαζαν πίστη . Από την εξόντωση με το φυλετικό κριτήριο του Εβραϊσμού δεν υπήρχε καμία διαφυγή»

τώρα που όλοι μπήκαμε στη σκοτεινή πλευρά σου Φεγγάρι που ονειρεύεσαι εμάς στα Όνειρά σου

τώρα που όλοι μπήκαμε στη σκοτεινή πλευρά σου Φεγγάρι που ονειρεύεσαι εμάς στα Όνειρά σου

τώρα που όλοι μπήκαμε στη σκοτεινή πλευρά σου
Φεγγάρι που ονειρεύεσαι εμάς στα Όνειρά σου
κι είμαστε εμείς μικρές σκιές και όντα φαντασίας
Αγνώστων κόσμων Φεγγαριων ,μιας μυστικής Ουσίας
που ξεπερνά τον κόσμο μας και κάθε άλλο Κόσμο
και αναδίδει μυρωδιά απο Φεγγαρο Δυόσμο
είμαστε εμείς τα Όνειρα που βλέπει η Σελήνη
Γιαυτό όταν την βλέπουμε νιώθουμε μια Γαλήνη
Από την Φεγγαροσκονη πλάθονται τ’ονειρά μας
κτυπά μέσα απ’τα στήθη μας η Φεγγαροκαρδιά μας ..

Η ιδιότητα του πολίτη , ως δυαδική έννοια ,σημαίνει τη συμμετοχή στη δική σου κοινότητα αλλά και την ανοχή των άλλων κοινοτήτων.

(απο τις μεταμορφωσεις της ταυτοτητας )

Η ιδιότητα του πολίτη , ως δυαδική έννοια ,σημαίνει τη συμμετοχή στη δική σου κοινότητα αλλά και την ανοχή των άλλων κοινοτήτων. Και αυτό το δεύτερο ,η ανοχή ,γίνεται σχεδόν αβάσταχτη στις συνθήκες της ύστερης νεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και των μεγάλων κρατικών μορφωμάτων..

Γιατί οι κοινότητες πολλαπλασιάζονται διαρκώς ,έρχονται σε στενή συνάφεια και σύγκρουση ,εγείρουν διαφορετικές και συχνά αντιφατικές απαιτήσεις πίστης .Έτσι, συχνά το άτομο μπροστά στη διαρκή κατάσταση αμφιθυμίας ,βρίσκει καταφύγιο στην ''κατασκευασμένη, ενεργητική ,συνειδητή εγκατάλειψη της αμφιβολίας''(U.Beck, ).).

Εγκαταλείπει την ανοχή, πού σε συνθήκες διαρκούς αβεβαιότητας μοιάζει να μετατρέπεται σε κινούμενη άμμο, και βυθίζεται στη θαλπωρή της εθνικής ταυτότητας και του εθνικισμού, για να ανακουφισθεί κατά κάποιο τρόπο ή ένταση των διλημμάτων που αντιμετωπίζει

αναδημοσιευω εδώ μια αναρτηση και μια συζητηση που ειχε ξεκινησει στη Σπηλια του Νοσφερατου"Εργατική Τάξη και Προλεταριάτο" μια παλια συζητηση στο Πολιτικο Καφενειο

"Εργατική Τάξη και Προλεταριάτο" μια παλια συζητηση στο Πολιτικο Καφενειο

"Εργατική Τάξη και Προλεταριάτο"

αποσπασμα  της παρεμβασης του  

Rakis
Θα παρατηρήσω κάποια πράγματα βλέποντας την παρέμβασή μου περισσότερο συμπληρωματική παρά κριτική.

Συνειδητοποιώ: Στρέφομαι στον εαυτό μου και του αναγνωρίζω μία λανθάνουσα ταυτότητα, ή καλύτερα η λανθάνουσα ταυτότητα έρχεται στο φως και γίνεται κυρίαρχη(άρα πάλι ένα μοντέλο εξουσίας-υποταγής).

Διαμορφώνεται μία υποθετική τοπολογία(χωρίς να είναι απολύτως κακό αυτό) κατά την οποία ένα κομμάτι του εαυτού εναντιώνεται ενός άλλου που θεωρεί ψευδές. Άρα, το 1ο κατέχει την αλήθεια ή είναι το αληθές. Είναι επίσης επικριτικό και επιδιώκει να περάσει το 2ο σε δεύτερη μοίρα , αν όχι να το εξαφανίσει.

Επίσης, το πρώτο εγώ το αλλοτριωμένο, είχε στόχους , όπως και το 2ο έχουν διαφορετικούς στόχους, άρα και διαφορετικές υποσχέσεις.

Σε αυτήν τη ψυχική μορφή αναστοχαστικότητας η κριτική βαθμίδα είναι διχαστική. Το εγώ καθίσταται αντικείμενο του εαυτού του, όπου το ένοχο εγώ πρέπει να περιοριστεί ως εκφραστής των εξουσιαστικών δομών της εξωτερικότητας.
Το "νέο" αναδυθέν εγώ από την άλλη, είναι ο εκφραστής του ορθού και του τιμωρού του άλλου εγώ, του ένοχου. Ο αυτοβασανισμός είναι μια μορφή σαδισμού την ίδια στιγμή που υπάρχει και μια επιθυμία διατήρησης της ταυτότητας.Έχουμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε μία κακή και μία καλή συνείδηση.

Επομένως, η κακή συνείδηση είναι αυτή που δημιουργεί το καλό Εγώ.Ένα Εγώ που τηρεί τον λόγο του, την υπόσχεσή του διαχρονικά, την υπόσχεση της πλήρωσης(Το καλό εγώ υπόσχεται την ολοκλήρωση).

Πρόκειται δηλ. για ένα "ένστικτο" της ελευθερίας που ήταν λανθάνον διά της βίας(η επιβολή του νόμου που δημιουργεί την κακή συνείδηση).

Πού έγκειται αυτή η ελευθερία; αυτό το ίχνος της; Στην ευχαρίστηση που προκαλεί πόνο στον εαυτό. Στην αυτοτιμωρία.

Θέτω για προβληματισμό μια τέτοια ανάπτυξη της συνειδητοποίησης, γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο δυιστική (καλό-κακό εγώ), και ουσιοκρατική, ιεροκρατική(ενοχές,αυτοτιμωρία) παραβλέποντας το ναρκισσισμό, μαζοχισμό(η γνώση της αλήθειας ή του συμφέροντος δε μεταμορφώνει το υποκείμενο σε επαναστατικό,αντίθετα υπάρχουν καταστάσεις όπου η προσκόλληση σε μια φαντασίωση, ένα ιδεώδες,πχ έθνος,θεός,εκβάλλουν σε μαζοχιστικές συμπεριφορές).

Επίσης η φράση "τάξη για τον εαυτό της" εκτιμώ πως είναι στα πλαίσια μιας ταυτοποιητικής λογικής που αδυνατεί να δει αυτό που διαρκώς ξεφεύγει.

Αυτά.

Και πριν διαφωνήσετε βιαστικά, σκεφτείτε ότι σε τέτοιους προβληματισμούς κατέληξα ίσως επειδή αγαπάω περισσότερο τα θύματα της εκμετάλλευσης.''

3 σχόλια:

στελιος είπε...

Σωστά περιγράφεις την δυϊστική πάλη μεταξύ υποσυνείδητου και του εγώ. Ομως ο γενικός νόμος ισχύει και εδώ.Κάθε εξαίρεση του επιβεβαιώνει τον κανόνα βεβαίως. Θέση -αντίθεση-σύνθεση. Δια μέσου του οποίου η εργατική τάξη φτάνει στην αυτοσυνειδηση και αποκτάει την νοοτροπία νέας άρχουσας τάξης.

25 Σεπτεμβρίου 2010 10:34 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

Στέλιο, κατ' αρχάς ευχαριστώ για το σχόλιο. Κατά δεύτερον, θεωρώ το εν λόγω σχήμα Θ-Α-Σ ιδιαίτερα απλοϊκό, (να τονίσω πως ούτε στον Χέγκελ υπάρχει κάτι τέτοιο παρά αποτελεί μια απλοϊκή ερμηνεία του),κι αυτό γιατί είναι στα πλαίσια μιας ουσιοκρατικής-ταυτοποιητικής λογικής. Εξηγούμαι: Η αυτοσυνείδηση υπονοεί την πληρότητα στην ταυτότητα, ήτοι στην εύρεση ενός σταθερά οριοθετημένου πράγματος θέση που εκβάλλει σε μια ουσιοκρατία. Είναι δυνατό η συνείδηση να οικειοποιηθεί πλήρως αυτό που της λείπει; Η αξιωματική προκείμενή μου είναι ότι πάντα κάτι ξεφεύγει. Και αυτό γιατί το Εγώ ως σύμπτωμα, ο ναρκισσισμός του είναι κατ'εξοχήν προορισμένος να παραβλέπει και να οριοθετεί νομιμοποιώντας και απονομιμοποιώντας. Επίσης, αναφέρεις "νεα άρχουσα τάξη". Επομένως, μία ακόμα βίαιη επιβολή δικαίου. Επίδικο αντικείμενο ότι το νέο δίκαιο δεν είναι απριορικά σωστό αλλά δοκιμάζεται στην πράξη και διαρκώς αποδομείται. 'Αρα, κατά κανόνα η βία και σε αυτήν την περίπτωση είναι μη-αναγώγιμη στο οικονομικό ή να το πω αλλιώς στον ταξικό προσδιορισμό. Rakis Είμαι στη διάθεσή σου.

25 Σεπτεμβρίου 2010 7:42 μ.μ.

Νοσφεράτος είπε...

αγαπητοι φιλοι (Ρακη και Στελιο) Δυστυχώς πρεπει να σας πω οτι το Μπλογκ μου κλεινει σε λίγο για το Κοινό για απροσδιοριστο διαστημα .. Τους λόγους μπορειτε να τους καταλαβετε αν ψαξετε την σχετική αναρτηση .. επειδή βλέπω ομως οτι αρχιζει μια συζητηση .. σας λεω οτι μπορει να συνεχιστει στο Βοηθητικο μου μπλογκ ..Ο ενοικος ..Θα φροντισω να βαλω εκει αυτη τη συζητηση .. οπως και την αναρτηση .. Τον ενοικο θα τον δειτε αν ψαξετε στη λιστα των ιστολογιων μου

25 Σεπτεμβρίου 2010 7:55 μ.μ.