Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Και α και ου και Δαπ Νου δυο φου κου (MIA ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ..ΣΥΝΘΗΜΑΤΟς ) ΣΤΟΝ CELIN

περι Φιλιπ Ροθ στη Σπηλιά του Νοσφερατου

Φιλιπ Ροθ :το Ανθρωπινο στιγμα και αλλα βιβλια , συνεντευξη, κλπ

το Ανθρωπινο στιγμα του Φιλιπ Ροθ.
θυμαμαι περιπου την υποθεση.

Εκεί, γυρω στην εποχή μετα τον δευτερο παγκόσμιο, στις ΗΠΑ, ενα παιδι, μαυρος -μαλλον ανοιχτοχρωμος -που επαιρνε τα γραμματα, για να ανεβει κοινωνικά και να κάνει καριερα -υιοθετεί μια πλαστή ταυτοτητα:εμφανιζεται ως Εβραιος.

Περνουν τα χρόνια… Ο Μαυρο -Εβραιος μας γινεται διασημος καθηγητης, ελληνιστής και πρυτανης. Εχει και μια καλή γυναικα.

Ωσπου κάνει -εβδομηνταπενταρης αυτός το μοιραιο λάθος, Δυο φοιτητές του ειναι αποντες. Που ειναι αυτοι, οι αφαντοι; ρωταει το ακροατηριο. Η λεξη αφαντος ομως εχει μια δευτερευουσα σημασια: σημαινει μαυρος.

Αμέσως οι politicaly correct κησνσορες πιανουν δουλειά. Ειναι ρατσιστής! Χανει τη θεση του στο πανεπιστημιο. Τον διαπομπευουν. Η γυναικα του πεθαινει. Αργοτερα, ο γερος αυτός τα φτιαχνει -ερωτευεται , κανει σχεση, σεξ, οπως θελεις πες το με μια 35αρα. Καθαριστρια. Αμεσως συνεχίζεται το κυνηγι. Την εκμεταλλευεται σεξουαλικά! λενε καποιοι ή μάλλον καποιες πανεπιστημιακες φεμινιστριες

… και αναμεσα σ’ αυτά, τον κατηγορεί κι ο γυιος του.

Αυτός ηταν ενας μαυρος που παριστανε τον Εβραιο. Ο γυιος του ομως εγινε φονταμενταλιστής Εβραιος.

Τον κατηγορεί λοιπόν που δεν τηρεί τις παραδοσεις των Εβραιων, που δεν ειναι αρκετα θρησκος κ.λ.π.

Θελω να πώ! Εκεί στο τελος της ζωής, ολων μας, εκεί που θαμαστε ετοιμοι να ξεκουραστουμε, και να πουμε φθανει: Φθανει με τις ταυτότητες, τους Mαυρους, τους Ασπρους, τους Εβραιους, τη Ρωμιοσυνη, Ποντοσυνη, Αρβανιτοσυνη, Βλαχοσυνη, Εθνικ Μακεδονοσυνη κ.λπ. κ.λπ κ.λπ.

εκεί που πιθανόν να θελουμε να ησυχασουμε μακρια απο ολα αυτά τα δεσμευτικά (ταυτοτητες ή στιγματα), εκεί μάλλον θα συναντησουμε τον αυθεντικό φθονο και μνησικακία,

εκει θα μας την εχουν ολοι στημενη περιμενοντας το οποιο λαθος, την οποια μικρή ή μεγαλη μας πατατα, παρεξηγώντας το οποιο πάθος ή τελος παντων την αναγκη για ξεκουραση και ησυχία ή εστω για λίγο, μια ψευδαισθηση αυθεντικότητας ή ερωτα ..

Σχόλιο από Νοσφερατος Ιούνιος 11, 2008
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/06/02/2-6-2008/

Περι προδοσιας(Φιλιπ Ροθ)

12 Ιουν 2010

ειτε επειδή δεν εισαι ό,τι είναι εκείνοι είτε επειδή εκείνοι δεν είναι ο,τι εισαι εσύ. Κι ετσι τους επιβάλλεις τη δικαιη τιμωρία τους.'' Φίλιπ Ροθ παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή μεταφραση Τρισευγενη Παπαιωάνου (1998) 2000 ΠΟΛΙΣ.

http://nosferatos.blogspot.com/

από το Google - 7/2010

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Περι προδοσιας(Φιλιπ Ροθ)

09 Απρ 2010

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Περι προδοσιας(Φιλιπ Ροθ)

http://nosferatos.blogspot.com/

από το Google - 7/2010

«ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ» του ΦΙΛΙΠ ΡΟΘ

12 Δεκ 2009

Ένα ακόμη ενδιαφέρον μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ για το οποίο λέει, ανάμεσα σ' άλλα, η μεταφράστρια του έργου που υπογράφει το επίμετρο και τις σημειώσεις: "Η Αγανάκτηση είναι ένα βιβλίο που σε εξαπατά με τη μικρή του έκταση. ...

http://nosferatos.blogspot.com/

από το Google - 7/2010

φιλιπ ροθ :το ανθρωπινο στιγμα και αλλα βιβλια , συνεντευξη, κλπ

09 Ιουλ 2009

αναγνωρισμένος ως ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή συγγραφείς, ο αμερικανός φίλιπ ροθ, τα βιβλία του οποίου συγκαταλέγονται μονίμως στις λίστες των ευπωλήτων και στη χώρα μας, δεν παύει να μας εκπλήσσει. η «συνωμοσία εναντίον της ...

http://nosferatos.blogspot.com/

από το Google - 7/2010

περι Υποτιμησης και ..επιστροφής στην δραχμή και αλλων τετοιων ιστοριων

Νοσφεράτος είπε... Παντως να πω για τους νεοτερους
οτι οσο υπηρχε η Δραχμή ΠΟΤΕ (κατηγορηματικώς )
δεν θεωρηθηκε η Υποτιμηση καλο πραγμα για τους ..εργαζομενους Μισθωτους..
Ποτε ..
Το πως προβαλλει τωρα η προταση επιστροφής στη Δραχμή συνοδευομενη απο μια μεγαλη Υποτιμηση ως πραταση της αριστεράς και μαλιστα με το ανοιχτο υποννουμενο οτι οσοι δεν το δεχονται ειναι με το Δου Νου Του ειναι αποριας αξιον
Παντα η Αριστερά και οι εργαζομενοι -μισθωτοι ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΑΝ στις Υποτιμησεις (οπως ειναι και απολυτως Λογικό βεβαια )

απο σχόλιο μου εδώ

Zizek-Matrix

Che vuoi?

Che vuoi?

Χθες (ή μήπως σήμερα;)
Μ¨ ακούμπησε το βλέμμα σου .
Με χτύπησε στον ώμο.
Γύρισα και κοίταξα,
Δυο άδεια μάτια.
Γιατί με κοιτάς;
Τι θέλεις;
Νασουν, τουλάχιστον, στο παρόν .
Αλλά ,εσύ, δεν έχεις καν υπάρξει !

Χθες (ή μήπως σήμερα;)
Κομματιάστηκα .
Κάθε μου θραύσμα
Εμένα κοιτούσε
Από ένα τόπο
Που δεν υπήρξε ποτέ .

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Μάιος 11, 2008

Στοιχειωδεις αρχές φαιάς προπαγάνδας

Θυμάστε την Ανατριχιαστική εκείνη θεωρία περί Ασύμμετρης Απειλής , μετά τις φωτιές του περασμένου καλοκαιριού που διατύπωσε η καλή κ. Ντόρα;
τότε είχα γράψει ένα σχόλιο εδώ

http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/08/29/29-8-2007/
σχ 17
το οποίο επαναλαμβάνω :

Στοιχειώδεις αρχές φαιάς προπαγάνδας

1. Η επανάληψη (Συκοφαντείτε …συκοφαντειτε …κάτι θα μείνει… Γκαιμπελς )

2.Η παραποίηση : Να λες μισές αλήθειες ,ανακατεμένες με ψέματα(π.χ οι Ναζί στην μεσοπολεμική Γερμανία της οικονομικής κρίσης α) για την κρίση φταίνε οι πλούσιοι β) οι Εβραίοι είναι πλούσιοι γ) άρα για την κρίση φταίνε οι Εβραίοι

3. Η γενίκευση( Κάποιοι Εβραίοι είναι πλούσιοι …άρα όλοι είναι πλούσιοι)

4. Η προσωποποίηση ( ο πολύς κόσμος δεν μπορ ει να καταλάβει πολύπλοκες και εν τέλει απρόσωπες αιτίες …Ειδικά σε περιπτώσεις κρίσης , πρέπει να κατηγορηθούν συγκεκριμένα Πρόσωπα ή ομάδες ως αιτία

5. Η επιλογή του Αποδιοπομπαίου Τράγου …Το συγκεκριμένο πρόσωπο ή ομάδα που θα επιλεγεί ως Α. Τ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν απομονωμένο από κοινωνικούς συμμάχους (π.χ Εβραίοι, Αθίγγανοι κ.λ.π) Αν δε κάνει και καμιά μαλακία , ακόμα καλύτερα . Αν δε δεν κάνει τότε την κάνουν άλλοι και την φορτώνουν σ’ αυτόν (ους)

6. Το υπονοούμενο … Δεν γίνονται δηλώσει αλλά υπονοούνται , με φήμες …. Κλείσιμο του ματιού: ‘’καλά ,πιστεύεις πραγματικά ότι όλα αυτά είναι Σύμπτωση ….έλα , με το χέρι στην καρδιά

7. ή ακόμα χειρότερα: Πολιτικός εκβιασμός : Γιατί τους Υποστηρίζετε(εδώ εκβιαστικό υπονοούμενο (πρόσεξε καλά γιατί θα κατηγορήσουμε και σένα )

8. Όλα τα παραπάνω ,πρέπει να γίνονται καταιγιστικά και αλλεπάλληλα σε καιρό κρίσεως όταν δεν λειτουργεί καλά η κοινή λογική ,αλλά κυρίως το Θυμικό και η συγκίνηση .
Σχόλιο από Νοσφερατος Σεπτέμβριος 3, 2007

Ψυχώ Μια εντελώς επικαιρη ταινια..

Ψυχώ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ψυχώ

Σκηνοθέτης	Άλφρεντ Χίτσκοκ
Παραγωγός	Άλφρεντ Χίτσκοκ, Άλμα Ρέβιλ
Σενάριο	Τζόζεφ Στέφανο
Πρωταγωνιστούν	Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Τζον Γκέιβιν, Μάρτιν Μπάλσαμ, Τζον Μακ Ίντιρ
Πρώτη προβολή	16/06 /1960
Μουσική	Μπέρναρντ Χέρμαν
Διάρκεια	109 λεπτά
Γλώσσα	Αγγλικά
Σελίδα IMDb

Το Ψυχώ (αγγλικός τίτλος Psycho) είναι κλασική ταινία τρόμου/μυστηρίου σκηνοθετημένη από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, σε σενάριο του Τζόζεφ Στέφανο. Βασισμένη σε νουβέλα του Πήτερ Μπλοχ, η υπόθεση της ταινίας εξελίσσεται γύρω από τους φόνους που διαπράττονται σε ένα απομονωμένο μοτέλ από έναν ψυχωτικό δολοφόνο. Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία μόλις κυκλοφόρησε, και θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις κορυφαίες στο είδος της. Έχουν γυριστεί πολλές συνέχειες, καθώς και ένα ριμέικ, που όμως δεν αγγίζουν το επίπεδο και την ποιότητα της πρώτης.

Φοίνιξ, Αριζόνα. Δύο εραστές, η Μάριον Κρέιν (Τζάνετ Λι) και ο Σαμ Λούμις (Τζον Γκέιβιν) βρίσκονται σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και συζητούν για τα προβλήματά τους. Τα οικονομικά του Σαμ δεν τους επιτρέπουν να παντρευτούν. Δυστυχισμένη και απεγνωσμένη να βελτιώσει την κατάσταση, η Μάριον κλέβει 40.000 δολάρια μετρητά από το γραφείο στο οποίο εργάζεται. Στην συνέχεια, μαζεύει τα πράγματά της και φεύγει από την πόλη. Επισκέπτεται για τελευταία φορά το κατάστημα στο οποίο εργάζεται ο Σαμ (Καλιφόρνια), αλλά η συμπεριφορά της κινεί υποψίες στους υπόλοιπους.
Η Μάριον οδηγεί όλη τη νύχτα στην βροχή, και, εξαντλημένη, παρκάρει σε μια γωνιά του δρόμου και αποκοιμιέται μέσα στο αυτοκίνητο. Το επόμενο πρωί, συνεχίζει τον δρόμο της, αλλά ένα περιπολικό την ακολουθεί. Εκείνη θα αλλάξει αυτοκίνητο και στο τέλος οι αστυνομικοί θα την χάσουν. Το βράδυ εντοπίζει ένα μικρό μοτέλ που μοιάζει απομονωμένο, και αποφασίζει να σταματήσει εκεί.
Ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, ο Νόρμαν Μπέητς (Άντονι Πέρκινς) είναι ένας φαινομενικά συμπαθητικός και εξυπηρετικός νέος, που ζει μοναχικά στο απέναντι σπίτι μαζί με την άρρωστη μητέρα του. Η Μάριον δέχεται να δειπνήσει μαζί του, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του (την ακούει να τον μαλώνει στο σπίτι τους) και, αργότερα, αποκαμωμένη, πηγαίνει στο δωμάτιό της για να κάνει ντους, χωρίς όμως να ξέρει ότι ο Νόρμαν την παρακολουθεί από μια τρύπα στον τοίχο.
Καθώς εκείνη πλένεται, μία σκοτεινή γυναικεία φιγούρα την πλησιάζει αργά. Προτού εκείνη προλάβει να αντιδράσει, η φιγούρα τραβά την κουρτίνα του μπάνιου και την μαχαιρώνει.
Λίγη ώρα αργότερα, ο Νόρμαν μπαίνει στο μπάνιο και έντρομος αντικρίζει το πτώμα της νεαρής γυναίκας. Για να προστατεύσει την μητέρα του, εξαφανίζει κάθε πιθανό στοιχείο βυθίζοντας το αυτοκίνητο, το πτώμα και όλα τα υπάρχοντα της Μάριον (μαζί με τα λεφτά) σε έναν βάλτο κοντά στο μοτέλ.
Η εξαφάνιση της Μάριον, μαζί με τα λεφτά, είναι η αφορμή για να διεξαχθεί μία εντατική έρευνα. Ο ιδιωτικός ντεντέκτιβ, Μίλτον Άρμπογκαστ (Μάρτιν Μπάλσαμ) προσλαμβάνεται για να την βρει. Ανακαλύπτει ότι η Μάριον είχε περάσει από το μοτέλ του Μπέητς αλλά προτού προλάβει να ενημερώσει την αδερφή της Μάριον, την Λάιλα, ή τον Σαμ, βρίσκει και αυτός ακαριαίο θάνατο από την ίδια μυστηριώδη γυναικεία φιγούρα.
Όταν πλέον έχουν περάσει αρκετές ώρες χωρίς κανένα τηλεφώνημα από τον Άρμπογκαστ, οι δυό τους (Λάιλα και Σαμ) αρχίζουν να ανησυχούν. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον μοναχικό ιδιοκτήτη του μοτέλ και αποφασίζουν να πάνε να δουν. Επισκέπτονται τον Νόρμαν σαν ανδρόγυνο και στην συνέχεια, ερευνούν εξονυχιστικά το δωμάτιο που έμενε η Μάριον, και η Λάιλα βρίσκει ένα κομματάκι χαρτί με τον αριθμό 40,000 πάνω. Υποθέτωντας ότι η μητέρα του Νόρμαν θα γνωρίζει τι συνέβη,πηγαίνει κρυφά στο σπίτι, ενώ ο Σαμ τον απασχολεί. Οι ερωτήσεις του κάνουν τον Νόρμαν νευρικό, και τον οδηγούν στην βία. Σύντομα ο Σαμ πέφτει αναίσθητος κάτω, και ο Νόρμαν τρέχει στο σπίτι του.
Εν τω μεταξύ, η Λάιλα ψάχνει στο κελάρι και ανακαλύπτει έντρομη πως η μητέρα του Νόρμαν δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σαπισμένο πτώμα. Ακριβώς εκείνη την στιγμή ο Νόρμαν έρχεται καταπάνω της, ντυμένος με ρούχα ίδια με της μητέρας του, και με περούκα. Καθώς είναι έτοιμος να την σκοτώσει με το μεγάλο κουζινομάχαιρο που κρατά, ο Σαμ, ο οποίος έχει ανακτήσει τις αισθήσεις του, τον αρπάζει και τον συγκρατεί, σώζοντας την.

Ο Νόρμαν Μπέητς στο κελί του.

Στο τέλος της ταινίας, ένας ψυχίατρος εξηγεί σ' αυτούς και στις αρχές πως η μητέρα είναι ζωτανή, τουλάχιστον στην ψυχή του Νόρμαν. Στην πραγματικότητα, όταν ο Νόρμαν την δολοφόνησε, πριν δέκα χρόνια, προσπάθησε να διαγράψει από την μνήμη του το έγκλημα, φέρνοντάς την πίσω στην ζωή. Το να διατηρεί το πτώμα της δεν ήταν αρκετό γι'αυτόν, έτσι και ένα μέρος του εαυτού του υιοθέτησε την προσωπικότητά της. Μιλούσε σαν εκείνη, σκεφτόταν σαν εκείνη, και ακόμα ντυνόταν με τα ρούχα της, στην προσπάθειά του να σβήσει τις ενοχές του. Και επειδή παλιαιότερα ο Νόρμαν έτρεφε παθολογική ζήλια για την μητέρα του, η δεύτερη προσωπικότητα στο μυαλό του, ήταν εκείνη που δολοφονούσε τις γυναίκες που πιθανώς του άρεσαν, όπως η Μάριον. Ακόμη, ο ψυχίατρος τους εξήγησε ότι όταν δύο προσωπικότητες διεκδικούν το ίδιο μυαλό, γίνεται πάλη, και μόνο μία από αυτές θα επικρατήσει.
Τα τελευταία πλάνα δείχνουν τον Νόρμαν στο κελί του, με το μυαλό του πλέον ολότελα δωσμένο στην προσωπικότητα της μητέρας του. Χαμογελά όσο σκέφτεται πως στο τέλος οι αρχές θα καταλάβουν ότι ο Νόρμαν ήταν ο δολοφόνος, και όχι "εκείνη". Χαρακτηριστική η μοχθηρή σκέψη του: Θα δουν πως ούτε αυτή την μικρή μύγα μπορώ να πειράξω...

Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι πως παρ' ότι διαδραματίζονται σκηνές άγριων δολοφονιών, είναι κινηματογραφημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρουσιάζεται στον θεατή ωμή βία, παρά μόνο τρόμος. Το 2006 η ταινία ψηφίστηκε από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγο ως η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών. ^[1]

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Σε τι διαφερουν τα παλαια αριστερα μετωπα της νεωτερικοτητας απο τα Μεταμοντερνα μετωπα του..Ιντερνετ;

Σε τι διαφερουν τα παλαια αριστερα μετωπα της νεωτερικοτητας
απο τα Μεταμοντερνα μετωπα του..Ιντερνετ;
———————————————————————————————-
τα παλαια μετωπα απαιτουσαν προσωπική δεσμευση, σωματική συμμετοχή διακινδυνευση ,ολοπλευρη στρατευση,ιδεολογια,οργανωση,θεωρια
Τα μετανεωτερικά ”μετωπα “ αρκουνται στην στιγμιαια δραση , στην χαμαιλεοντική ρευστή σφαιρα της μπλογκοσφαιρας .. Μετωπα των 15 ΛΕΠΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗς ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ που κατευναζει την επιθυμια ο συγχρονος καπιταλισμός : Καταναλώνοντας ..
ετσι ο κομφορμισμός παραμένει ακεραιος και ο καθενας αισθανεται για λίγο οτι Δρα
οπως στην ταινια Matrix
Η Κοινωνια Σμήνος που λεει και ο Μπαουμαν

απο σχόλιο που αφησα εδώ:

Δημήτρης Καζάκης, Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

Η «ουτοπία» συνήθως υποδήλωνε έναν ποθητό, ονειρεμένο, μακρινό στόχο, στον οποίο η πρόοδος έπρεπε, μπορούσε και τελικά θα οδηγούσε όσους αναζητούσαν έναν κόσμο που θα υπηρετούσε καλύτερα τις ανθρώπινες ανάγκες. Ωστόσο, στα σύγχρονα όνειρα, η εικόνα της «προόδου» φαίνεται να έχει μετακινηθεί από τον λόγο περί κοινής βελτίωσης σε αυτόν της ατομικής βελτίωσης.(Μπαουμαν)

Για το Νεο- στα Ελληνικά- Βιβλιο του Ζ, Μπαουμαν :'' Ρευστοι καιροι''(Εάν αφεθεί στην εσωτερική της αναπτυξιακή λογική, η δημοκρατία μπορεί να παραμείνει απλώς στην πράξη, αλλά και τυπικά και ρητά, ένα ουσιαστικά ελιτίστικο ζήτημα.)

Η ρευστότητα στην «εποχή των εικόνων»

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν στους «Ρευστούς καιρούς» εξειδικεύει και επικαιροποιεί τις αβεβαιότητες της παγκοσμιοποίησης

Του Κωστα Θ. Καλφοπουλου(Καθημερινη)

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_27/09/2009_330630

Η «Κ» προδημοσιεύει αποσπάσματα από το βιβλίο «Ρευστοί Καιροί» που κυκλοφορεί εντός των ημερών από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Μερικά:
Ξένος και μεικτοφοβία

Ο περιρρέων και υποσυνείδητος φόβος του αγνώστου αναζητάει απελπισμένα αξιόπιστες διεξόδους. Στις περισσότερες περιπώσεις, οι συσσωρευμένες ανησυχίες τείνουν να ξεσπούν σε επιλεγμένες κατηγορίες «ξένων»: του ανοίκειου και αδιαφανούς πλαισίου του βίου, της αοριστίας των κινδύνων και της άγνωστης φύσης των απειλών.

Το κυνήγι μιας συγκεκριμένης κατηγορίας «ξένων» από τα σπίτια και τα καταστήματά τους βοηθάει στον εξορκισμό, προσωρινά, του εκφοβιστικού φάσματος της αβεβαιότητας. Το τρομοκρατικό τέρας της ανασφάλειας καίγεται σαν ομοίωμα.

Η λανθάνουσα λειτουργία των φραγμάτων στα σύνορα, που υποτίθεται ότι ανεγέρθηκαν εναντίον των «δήθεν αιτούντων άσυλο» και των «απλών οικονομικών μεταναστών» είναι η ενίσχυση της σαθρής, ακανόνιστης και απρόβλεπτης ζωής όσων βρίσκονται μέσα. Ομως, η ρευστή σύγχρονη ζωή είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει ακανόνιστη και παρορμητική οποιαδήποτε κι αν είναι η μεταχείριση και τα δεινά των «ανεπιθύμητων ξένων».

Ετσι, η ανακούφιση τείνει να είναι βραχυπόθεσμη και οι ελπίδες που επενδύθηκαν στα «σκληρά και αποφασιστικά μέτρα» εκμηδενίζονται όσο σύντομα αναδύθηκαν.

Η «ουτοπία» του GoogleΥποθέτω ότι, εάν η ουτοπία είχε γλώσσα και επιπροσθέτως ήταν ευλογημένη με την ευστροφία του Μαρκ Τουέιν, πιθανότατα θα επέμενε πως οι εκθέσεις περί του θανάτου της είναι κάπως υπερβολικές. Πριν από λίγο έγραψα τη λέξη «ουτοπία» στη μηχανή αναζήτησης Google και επέστρεψε 4.400.000 ιστοσελίδες.

Η πρώτη στον κατάλογο, και μάλιστα η πιο εντυπωσιακή, ενημερώνει τους περιηγητές του διαδικτύου ότι «η ουτοπία είναι από τα μεγαλύτερα δωρεάν παιχνίδια αλληλεπίδρασης του κόσμου, με πάνω από 80.000 παίκτες». Επειτα, σκορπισμένες εδώ κι εκεί, υπάρχουν κάποιες αναφορές στην ιστορία των ουτοπικών ιδεών και σε κέντρα που παραδίδουν μαθήματα γι’ αυτή την ιστορία, μεριμνώντας κυρίως για εραστές αντικών και συλλέκτες περίεργων αντικειμένων. Ωστόσο, οι ιστοσελίδες με τέτοιο περιεχόμενο αποτελούν τη μειονότητα. Η «ουτοπία» συνήθως υποδήλωνε έναν ποθητό, ονειρεμένο, μακρινό στόχο, στον οποίο η πρόοδος έπρεπε, μπορούσε και τελικά θα οδηγούσε όσους αναζητούσαν έναν κόσμο που θα υπηρετούσε καλύτερα τις ανθρώπινες ανάγκες. Ωστόσο, στα σύγχρονα όνειρα, η εικόνα της «προόδου» φαίνεται να έχει μετακινηθεί από τον λόγο περί κοινής βελτίωσης σε αυτόν της ατομικής βελτίωσης.

Θηροφύλακες και κηπουροίΕίναι λογικό ότι σε ένα κόσμο που κατοικείται κυρίως από κυνηγούς υπάρχει μηδαμινός χώρος για ουτοπικούς στοχασμούς. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα τα ουτοπικά σχέδια, όταν τύχει κάποιος να τους παραδώσει ένα για να το εξετάσουν. Ετσι, ακόμα και εάν κάποιος γνωρίζει πώς να βελτιώσει τον κόσμο, το πραγματικό προβληματικό ερώτημα θα είναι ποιος έχει επαρκείς πόρους και αρκετά ισχυρή θέληση για να κάνει ό,τι χρειάζεται.

Η προσδοκία της ύπαρξης αυτών των πόρων και της θέλησης για δράση συνήθως ήταν αρμοδιότητα της κυριαρχικής εξουσίας του εθνικού κράτους, αλλά, όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Ζακ Ατταλί στο «La voie humaine», «τα έθνη έχασαν την επιρροή τους στην εξέλιξη των πραγμάτων και έχουν εγκαταλείψει στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης όλα τα μέσα καθοδήγησης του κόσμου προς έναν προορισμό, καθώς και τη διοργάνωση της άμυνας εναντίον των διαφόρων ειδών φόβου». Και οι «δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης», οι οποίες έχουν πάρει πολλές από τις εξουσίες που κατείχαν πριν από τα εθνικά κράτη, δεν είναι καθόλου γνωστές για την καλλιέργεια των ενστίκτων, της φιλοσοφίας και των στρατηγικών του «θηροφύλακα» και του «κηπουρού».

ολη η Προδημοσιευση εδώ:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_27/09/2009_330630

σύμφωνα με τον Ζ Μπάουμαν- παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου» Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους »

θυμιζω πως -σύμφωνα με τον Ζ Μπάουμαν- παρατηρείται στην εποχή μας η εντατική σχεδόν ψυχαναγκαστική και όλο και πιο μονομανής «παραγωγή νοήματος και ταυτότητας»: η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου , το εκκλησάκι μου, η ειρήνη μου, το περιβάλλον μου» Ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παγκόσμια δίνη ,οι άνθρωποι κρατιούνται πιο σφικτά από τους εαυτούς τους »

Και όσο περισσότερο «κρατιούνται από τους εαυτούς τους »τόσο πιο ανυπεράσπιστοι τείνουν να γίνονται απέναντι στην παγκόσμια δίνη. Ετσι περιορίζεται όλο και πιο πολύ η ικανότητα τους να αποφασίσουν ,πόσο μάλλον να διεκδικήσουν για το τοπικό, όπου υποτίθεται διαμορφώνονται τα δικά τους νοήματα και ταυτότητες ΄προς μεγάλη ευχαρίστηση των παγκόσμιων χειριστών ,που δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται τους ανυπεράσπιστους

Γι αυτό και στην εποχη μας πολλοί -πάρα πολλοί πολλοί καθώς ζούνε σε διαρκή διλήμματα και διχασμούς -γαντζώνονται στην ρουτίνα από την εθνική τους ταυτότητα(όπως και από τις άλλες ταυτότητές τους με τρόπο ή ψυχαναγκαστικό για να εξορκίσουν μανιασμένα την αλλαγή.

.Μπαίνουν δηλαδή σε μια κοινότητα όπως θα έμπαιναν σε μια φυλή με ένα τρόπο σχεδόν ψυχαναγκαστικό, για να ανακτήσουν την «οντολογική τους ασφάλεια» την προστατευτική βεβαιότητα της ταυτότητας. Μόνο που τώρα ξερουν-ενδόμυχα έστω –ότι το προστατευτικό ΄κέλυφος της ταυτότητας έχει λεπτύνει πολύ και ότι ελάχιστα πια τους προστατεύει από την ασταμάτητη ροή του άγνωστου και του ανοίκειου.

Aποσπασμα απο το Εθνικισμός και Ρουτίνα Του Πετρου Θεοδωριδη ,ΕΝΕΚΕΝ τευχος 15

ακηδία

…. Είναι στιγμές καλοκαιριού που τα αστέρια πέφτουν
Από τον θόλο του ουρανού ,φεγγάρι ξεκολλά
Μια οκνηρία τριγυρνά , και τα πηγάδια ζέχνουν
Καθώς εντός , απέμειναν ,λασπώδη τα νερά

Εναι στιγμές που σε απορροφούν, εντός σου,μαύρες τρύπες
Του κόσμου σου το νόημα α-νοητα γλιστρά

Ζωύφια παιδευονται εις ,των πορτών σου ,σίτες
Και νιώθεις να σε τυραννούν φαντάσματα οικτρά .

Κάποιες στιγμές μελαγχολώ και νιωθω ακηδία
Σαν να μ’ αδειάζει η ψυχή από κάθε δροσιά

Σαν να κυλιέμαι σ' έρημο ,και κάτι σαν ναυτία
Σε λάσπη να βυθίζομαι ,σε βούρκου τα νερά …

Ενα ελαφρως λυπημένο ποιηματακι για τις κατσαριδες αλλά με αισιοδοξο μηνυμα εν τέλει που αφησα στης Cynical:

Ενα ελαφρως λυπημένο για τις κατσαριδες αλλά με αισιοδοξο μηνυμα εν τέλει:

-------------
Ετσι σιγά σιγά εξοικειωθηκαμε με τις κατσαριδες .. στην αρχή αηδια ,αποστροφή,μετά οργή
αγανάκτηση,δοκιμασαμε να τις πατησουμε αλλά ειδαμε
οτι ητανε ΠAΡΑ ΠΟΛΛΕΣ...
και δεν καταλαβαιναν τιποτε ρε γαμοτι,τιποτε
μονο δοκιμαζαν ΔΙΑΡΚΩΣ να μας εκγαμισουσι με τα μικρουλια κατασαριδοπέη κατσαριζοντας ακαταπαυστα...
Ετσι

εντελει

Αφεθηκαμε στο τσιριχτο τους χαδι..

Ηπιαμε απο το ιδιο νερό

φαγαμε το ψωμι μαζί τους
και

καθισαμε ανακουρκουδα και τις κοιταξαμε καλά καλά
και με συμπονοια: Ερχονται απο το παρελθόν η απο το μέλλον ;
Υστερα
ξαπλωσαμε κατω και αφησαμε να μας γαργαλίσουν -οπως ο Γκιουλιβερ τους Λιλιπουτειους ..μιλιουνια απο κατσαριδουλες ,μυγακια ,σαραντοποδαρουσες και αλλα ερποντα πολύποδα ζούδια ..
Ορεα

Η Κυρίαρχη ιδεολογία πάντα- και τώρα - μεταμφιέζεται και γίνεται ''πραγματικότητα'' όμως ...(σχολια στουLLS

dnesday, July 7, 2010

Θεολογία και Αριστερά.Μέρος Δεύτερο.Α,Badiou

Η Κυρίαρχη ιδεολογία πάντα- και τώρα - μεταμφιέζεται και γίνεται ''πραγματικότητα''
όμως
από την άλλη η Ξεμαγεμένη πραγματικότητα του σήμερα γεννά αναπόφευκτα και την ανάγκη άπαν αμάγευτης

έτσι εξηγείται η απόδραση σε ουτοπίες από ατoμα που κατά τ άλλα είναι μια χαρά προσαρμοσμένα στην Κυνική'πραγματικοτητα''
Πραγματικότητα - ουτοπιεςεσωτερισμός φυγές: Στο σεξ, σε ουτoπικές ιδεολογιες,σε εθισμούς σε ακρότητες , σε ..
αυτή Η ΔΙΠΛΉ ΑΠΟΜΑΓΕΥΣΗ ΕΠΑΝΑΜΑΓΕΥΣΗ είναι όλη η ιστορία της νεωτερικότητας .

Και επειδή η νεωτερικότητας επιταχύνεται διαρκώς μέχρι εξάτμισης όπως έλεγε ο Μαρξ για τον καπιταλισμό επιταχύνονται και οι Ουτοπισμοί και οι θεολογίες .. Μονο που είναι Ουτοπίες της μιας μέρας η μάλλον των 15 λεπτών

July 9, 2010 11:16 PM

Η ουτοπία είναι η φαντασίωση μιας Πληρότητας που ξανακλείνεται .Ως κύκλος ..

Και επειδή επιδιώκει πέσει θυσία αυτό το κλείσιμο εφευρίσκει Αποδιοπομπαίους τράγους : ο Άλλος είναι αυτός που μου κλέβει την απόλαυση .

ο Άλλος : είτε διότι είναι πλούσιος , είτε διότι είναι απόκληρος (ο μετανάστης ) Είτε διότι είναι άνεργος(τεμπέλης) είτε διότι δουλεύει πολύ .. Και πάνω απαλά ο κατεξοχήν άλλος : ο Εβραίος ..

ΙΡΑΝΙΚΟ ΜΠΕΛΑ ΤΣΙΑΟ (ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΜΟΥΡΑΙ)

ο ερωτας Κικίτσα μου ειναι ασκητική

Εμέ δεν γοητεύουνε οι όμορφοι σου στίχοι

Ούτε το Ύφος το βαρύ, και δεν μετρώ με πήχη

Την εξυπνάδα ,Μόρφωση και Τέχνη Ποιητική

Ο Έρωτας , Κικιτσα μου είναι Ασκητική

Πρεπει ν’ αφήσεις της καρδιάς να ρεύσει λίγο αίμα

Πρέπει αλήθεια ζωντανή να δώσεις, δίχως ψέμα

Πρέπει για λίγο να αφεθεις ,να τρέξεις σαν νεράκι

Κι οφείλεις για τον ερωτα να λιώσεις σαν κεράκι ….

Πρέπει από τα στηθια σου να στάξει λίγο Γάλα

Και ν ’αφεθεις στων Πόθων σου τα Μάγια τα μεγάλα

Πρέπει να ακούσω μέσα σου τους Μύχιους σου Ήχους

Να νιώσω έγκατα Ψυχής , Αγάπης αποήχους...........

Σαν νιώσουνε το Τέλος τους ,λένε , οι Ινδιάνοι

Σαν νιώσουνε το Τέλος τους ,λένε , οι Ινδιάνοι
-Αυτοί που με πνεύματα μιλούν κι είναι Σαμάνοι
Φορτώνουν τα υπάρχοντα σε μια παλιά Πιρόγα
Και προσπαθούν να φτάσουνε του Μανιτού τη Ρόγα …

Μες την Πιρόγα κάθονται και έτσι γλιστρούν στο Έλος
Το Νεκρικό σαν αισθανθούν ,το των Σαμάνων Τέλος
Και προχωράνε σιγανά μες του Θεού τον Βάλτο
Κι όταν φτάνουν στο κέντρο του , Κάνουν εκεί ένα Σάλτο

Κι εν τέλει ο Βάλτος τους Ρουφά στην Θεία αταραξία
Και οι Σαμάνοι σβήνουνε μες την Ανυπαρξία
Βυζαίνουνε το γάλα τους στου Μανιτού τη Ρόγα
Και άδεια πλέει απαλά η Νεκρική Πιρόγα

οι λεξεις κλεινουνε σαν οστρακα

οι λεξεις κλεινουνε σαν όστρακα

και δεν μπορείς να κοιμηθεις στο περιγυάλι

το βουητό του κοσμου σου, ακους

μενα το κοχύλι
ενώ κοιμασαι

Οι σκεψεις ξεφλουδιζουνε σα λέπια
κι αυτό το ψαρι πως ;

τυφλά στα βαθη αιωρειται
ενώ εσυ κοιμασαι

ακομα μια ανοιξη
και το μυαλό βαρυ σ’ αυτό το διχτυ

σ αυτη τη θαλασσα, καφέ, τσιγαρο και ξενύχτι

κι εσυ κοιμασαι

ενώ το ψαρι
γλιστρα στις ολοσκοτεινες σπηλιες
σιωπηλά ανιχνευοντας
τους φοβους και ελπίδες μες τα βαθη

ενώ εσύ κοιμάσαι
Σχόλιο από Νοσφεράτος Απρίλιος 30, 2008

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Δυστυχώς κάθε μέρα Πτωχεύουμε

Όλο και πιο πολύ

Αφήνουμε εδώ και κει κομμάτια

Την υπομονή , την αγρύπνια μας ,

Την συμπόνια μας το δέος, την αιδώ

Την ικανότητα να αγαπάμε

Δυστυχώς

Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε,πιά, γι αυτό

Μονάχα βλέπουμε το πώς

Φυλλοροούμε

Εστι κι αλλιώς στη ζωή μας πτωχεύουμε

Και ζητιανεύουμε

Λιγάκι να ξεκλέψουμε αγάπη ,

Πτωχεύουμε

Σαν τα τζιτζίκια τον χειμώνα

Σ αυτόν τον κόσμο που όλο αλλάζει

Κάθε πρωί που ξυπνάμε όλο και πιο πολύ πτωχεύουμε

Και

Κάθε βράδυ

Κάθε άγρυπνο βράδυ

Όλο και πιο πολύ

Ποθούμε

Και μου λείπεις

Ναξερες πόσο μου λείπεις …

Ποιο Μοντέλο ανθρώπου –ταυτότητας,τωρα με την κριση , τελειώνει;

Ποιο Μοντέλο ανθρώπου –ταυτότητας τελειώνει;

Νομίζω πω ς με την κρίση τελειώνουμε σιγά σιγά και με το μοντέλο ανθρώπου –υπερκαταναλωτή όπως τον διαμόρφωσε τα τελευταία χρόνια ο Νεοφιλελευθερισμός.

Του Ανθρώπου δηλαδή που αιχμαλωτίζεται από την διαφήμιση ως Ταυτότητα –που ταυτίζεται με τις προβαλλόμενες σαυτον επιθυμίες-και τον φαύλο κύκλο της ψυχαναγκαστικής επιθυμίας και της κατά παραγγελιαν απόλαυσης –που μπερδεύει την πραγματικότητα του με την φαντασίωση ενός ρεαλιτυ σοου, που παρακολουθεί τον εαυτό του σαν μέσα από κάμερα, που επιθυμεί όχι απλώς το προϊόν αλλά να είναι κιόλας το προϊόν …

Τελειώνουμε; Βέβαια το τέλος θα πάρει καμιά δεκαετία ακόμα .. Ακόμα θα βλέπουμε λαμπερά αστέρια της διαφήμισης και της τηλεόρασης -μόνο που θαναι Πεφταστέρια .

Θα ταυτιζόμαστε με δαυτα –όμως για λίγες ώρες όμως ή λεπτά ..

Δίπλα μας ,γύρω μας, θα βλέπουμε όλο και πιο Ωμή την πραγματικότητα -σαν τον Γκρεμό-να χάσκει ..

Θαναι όπως το τέλος μιας γιορτής ..Οταν τελειώνουν οι σερπαντίνες , όταν ο κόσμος αρχίζει και φεύγει ,όταν σκαφτόμαστε πόσα πιάτα πρέπει να πλύνουμε ,πως θα τα καθαρίσουμε όλα αυτά ..

Και βέβαια υπάρχει μεσα σ’ολη τη μελαγχολία –μετά το τέλος της Γιορτής –κιενας στεναγμός ανακούφισης ..Δεν πολυαντεχαμε ολη αυτή τη φασαρία

Τι θα σημάνει σήμερα μια στάση Πληρωμών; σε μια κοινωνία άκρως εξατομικευμένη; Σε στρώματα εθισμένων καταναλωτών; Σε μια κοινωνία όπου ουσιαστικά Δεν υπάρχουν πιά χωριά; Όπου ΔΕΝ υφίστανται πιά τα προνεωτερικά αναχώματα στην Φτώχεια όπως π.χ η εκτεταμένη οικογένεια;

Πολλοί προτείνουν να αντλήσουμε από την Ιστορία και μάλιστα την Ιστορία του Μεσοπολέμου διδάγματα για το πως θα απαντήσουμε στην Τωρινή Κρίση
Εγώ νομίζω ότι δεν πρέπει να απαντήσουμε κοιτάζοντας μόνο Πίσω .. Μονο προς την Ιστορία ..
Να μην κοιταξουμε μονο τις ιστορικές Ομοιοτητες .. Να κοιταξουμε κυριως τις διαφορές
Δεν φτάνει μόνο η Ιστορία . Χρειάζεται και γνώση της παρούσας κατάστασης ..Χρειάζεται επίσης - πέρα από την ιστορική ματιά και μια Κοινωνιολογική όπως και μια οικονομική...

Πολλοί λένε: Ας κανουμε Στάση Πληρωμών... Όπως έκανε ο Βενιζέλος στον Μεσοπόλεμο
Όμως η Μεσοπολεμική Ελλάδα ήταν μια κοινωνία ήδη Βυθισμένη σε μεγάλη Φτώχεια
Σε μεγάλο βαθμό προνεωτερική. Υπήρχε ακόμα εν πολλοίς μια μη εκχρηματισμένη Οικονομία . Υπήρχε ήδη απίστευτα μεγάλη Φτώχεια και λόγω προσφυγιάς ..

Και υπήρχε ακόμα - το ισχυρό μεσοπολεμικό έθνος κράτος .
Μια στάση πληρωμών ήταν τότε Διαχειρίσιμη. Οι ήδη εξαθλιωμένοι ήταν έτσι κι αλλιώς...εξαθλιωμένοι . Υπήρχε ακόμα ο θεσμός της εκτεταμένης οικογένειας ως καταφύγιο προστασίας για τους εντελώς περιθωριοποιημένους ... Υπήρχαν ακόμα Χωριά ..Πολλά χωριά για να θρέψουν όσους λιμοκτονούσαν ..Δηλαδή γη που μπορούσε να καλλιεργηθεί ..

και κυρίως υπήρχε ένα κοινωνικό σώμα που είχε συνηθίσει στην Μεγάλη φτώχεια ..

Τι θα σημάνει σήμερα μια στάση Πληρωμών; σε μια κοινωνία άκρως εξατομικευμένη; Σε στρώματα εθισμένων καταναλωτών; Σε μια κοινωνία όπου ουσιαστικά Δεν υπάρχουν πιά χωριά; Όπου ΔΕΝ υφίστανται πιά τα προνεωτερικά αναχώματα στην Φτώχεια όπως π.χ η εκτεταμένη οικογένεια;

Τι πραγματικά ..Τι Κοινωνικό Πόνο θα προκαλέσει σήμερα μια στάση Πληρωμών;

εκεινα τα χρονια η χρονικό της μεγαλης κρισης( αποσπασμα )

εκεινα τα χρονια η χρονικό της μεγαλης κρισης

γραφει ο Νοσφερατος

...εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι είχανε μαζευτεί ξαφνικά ο ένας κοντά στον άλλο όχι από αγάπη η συμπόνια η έστω από φόβο αλλά τρέμοντας μες την ανησυχία για κάτι απροσδιόριστο άγνωστο και απειλητικό ,δεν ήταν φόβος ήταν μάλλον αγωνία κάτι σαν κυματισμός , εναλλασσόμενα συναισθήματα δέους , οργής, θλίψης που όμως ποτέ δεν μετουσιωνόταν σε πένθος αλλά παρέμεναν σαν κύματα σε μια θάλασσα που φαινόταν ότι θα αγρίευε συσσωρεύονταν σύννεφα αγριεμένα και ο ουρανός άλλαζε χρώματα μωβ , μπλάβο, βαθύ βυσσινί άλλοτε κατακόκκινος πάντα όμως με ένα υπόστρωμα μαύρου , απειλητικού, μιας σκοτεινιάς ανεξήγητης τ 'αστέρια κρύβονται και αρχίζει να λυσσομανά ο αέρας και εκείνοι -οι άνθρωποι- ένιωθαν την καρδιά τους να σφίγγεται και έναν κόμπο στον λαιμό, εντωμεταξύ συνέχιζαν να ασχολούνται με τις εργασίες τους η να ερωτεύονται να καβγαδίζουν, να κάνουν παιδιά , να πηγαίνουν σχολειό , να παρκάρουν ,να κάνουν μπάνιο , να συνομιλούν ακατάπαυστα ξέροντας όμως υπόκωφα πως τίποτε πια δεν είναι όπως πριν και αύριο ,μεθαύριο η και την επομένη ώρα η ζωή ολονων θα άλλαζε ριζικά προς το χειρότερο και ότι δεν υπήρχε κάποιος υπεύθυνος ο ένας και μοναδικός φταίχτης ο αποδιοπομπαίος τράγος οπού θα μπορούσαν να ξεσπαθώσουν να τον βάλουν φυλακή να του βγάλουν τα έντερα να τον αποκεφαλίσουν ώστε να βγάλουν το άχτι τους και ότι μάλλον υπήρχαν χιλιάδες η μάλλον εκατομμύρια αίτια αυτής της παράξενης και ανεξήγητης κρίσης που συσσωρεύτηκαν για χρόνια σαν τα σκουπίδια που σχημάτιζαν βουνά γύρω από τις πόλεις τους ενόσω αυτοί συνέχιζαν να ψωνίζουν στα σουπερμάρκετ να διασκεδάζουν στα πολυσινεμα σ'αυτήν την κρίση που σέρνονταν για χρόνια κι έμοιαζε με εκείνο το πανάρχαιο Φίδι που έτρωγε σύμφωνα με τον μύθο την ουρά του ακατάπαυστα μονό που τώρα δεν ήταν η ουρά αλλά τα ίδια τα παιδιά του που έτρωγε αυτό το Φίδι που ήταν ο Χρόνος αυτοπροσώπως ,ο Κρονος.(το κακό είναι πως οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τον Χρόνο σαν την σκιά που ουτως η άλλως τους συντροφεύει είτε φαίνεται μεγάλη είτε εξαφανίζεται ανάλογα με την φορά των ηλιαχτίδων που είναι όμως πανταχού παρούσα σαν τους χτύπους της καρδιάς ,σαν την αναπνοή , την εισπνοή την εκπνοή ,ο χρόνος ,αναπόφευκτη σκιά όπως κι ο θάνατος, νόμιζαν ότι μπορούν να τον απωθήσουν να τον ξεχάσουν να τον αναβάλλουν παίζοντας με την απόλαυση , καταναλώνοντας και φωνάζοντας ''Ακόμα'' ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ,ΕΝΑ ΠΑΓΩΤΟ ,ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ ΜΠΑΡΜΠΙ ,ΤΥΧΕΡΆ ΠΑΙΧΝΙΔΑΙ ,ακόμα ένα ΚΙΝΗΤΟ , ΕΝΑ ΛΑΠΤΟΠ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ακόμα ενώ εκείνος τους κατέτρωγε τα σωθικά , στριφογυρνώντας μέσα σα σκουλήκι ,σαν πεταλούδα εκκολαπτόμενη μες το κουκούλι της όντος μας σαν προνύμφη)................

.....κι όμως διψούσαν για να συνεχίσουν την ζωή που μέχρι τώρα έκαναν-να πηγαίνουν με τα αυτοκίνητα τους πάνω κάτω σε ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα να στέκονται ώρες στην ουρά έξω από τα κέντρα διασκέδασης ,να αλαλάζουν σιωπηλοί μπρος τη μεγάλη οθόνη να κάνουν έρωτα μηχανικά ,να αυνανίζονται μέσα σε μια ατελείωτη φαντασίωση ενώ ήξεραν ότι πάντα η απόλαυση ήταν αλλού και άλλη και κλεμμένη και ενώ, ενδόμυχα ,επιθυμούσαν κάπου όλο αυτό το γαϊτανάκι να τελειώσει να ξαναβρούν την αθωότητα να σταματήσει το κακό και όμως ,συνέχιζαν σαν τα τυφλά γαϊδούρια να σέρνουν τον τροχό του μαγγανοπήγαδου : ελπίδα ,αθωότητα ,διάψευση , εμμονή, συσσώρευση εμπειριών σε ένα κυνήγι μιας ευτυχίας το ίδιο μάταιο όπως η ζωή τους ,ενώ βαθειά φυτεμένη μέσα τους ακουγόταν η σιωπηλή επιταγή του Υπερεγώ: Απήλαυσε το ! Μα..τι;

Ώσπου ξαφνικά το έδαφος άρχισε να γλιστρά από τα ποδιά τους και άνοιγαν κάποιες από τις τρύπες της κολασης:ανοιγματα πού φαίνονται στο μάτι σαν ρωγμές στα βράχια , άλλες ορθάνοικτες και άλλες περιορισμένες και στενές ενώ όλες ήταν ακανόνιστες και μαυρες,εβγαιναν από μέσα τους αναθυμιάσεις σαν πυκνή ομίχλη ................................................................

Γιατί δεν με πειθουν τα κειμενα του κ Καζακη (οπως π.χ :Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;) ενα σχόλιο που εκανα στου Radical desire

στη συζητηση εδώ:
http://radicaldesire.blogspot.com/2010/07/blog-post_11.html
''Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού.''Δ Καζακης

Iσως καποιους να τους πειθει..Εμενε αυτή η ευκολια με την οποια ο Καζακης φανταζεται οτι με καποιο μαγικό τροπο μπορει να κατακτηθει η .. ''ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού.'' με ΑΠΩΘΕΙ..
;
Γιατί;
Μα γιατί ειναι διατυπωμενη ως παραξενο μειγμα ενος Μαγικου ευχολογιου που περιλαμβανει ντεσιζιονισμο και αποκρυψη ... Θυμιζει πολύ Σμιτιανη ΑΠΟΦΑΣΗ

(και Καρλ Σμιτ και οχι Μουφε ..Η Μουφε δεν ειναι ενας λαιτ Καρ Σμιτ
ειναι κατι αλλο . Η Μουφε μιλά για την αναγκη τιθασευσης του πολιτικου και οχι για αναδειξη της Ωμοτητας του''

αλλά και αυτή η μυστικοποιηση του αυθορμητου;
Πρωτα πρωτα ποιοι αγωνες; Αγωνες των μικροαστων μηπως να απομακρυνουν τον Οκανα απο τις Γειτονιες τους; Αγωνες των εργαζομενων (του πρεκαριατου )στα Μπαράκια που εχουν γεμισει τη θεσσαλονικη π.χ και που αν ρωτησεις τους ιδιοκτητες τους θα σου πουνε οτι αισθανονται ολοι λαός και αδικημένοι γιατι αναγκαζονται να κοβουν αποδειξεις κλπ
ενώ τοσα χρονια δεν πληρωνουν τα ενσημα;

Φυσικά το Σχημα του πατριωτικολαικου μετωπου που προτεινει οκ ΚΑΖΑΚΗς ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΌ απο οσα προτεινει π.χ ο Μηλιος ..Και πιο ευκολο ..Και ακουμπα στη φαντασιωση αυτης της μυστηριωδους σαγηνευτικής ενοτητας που ολα τα περικλειει εκτος απο τους ΚΑΚΟΥΣ..
τον ενιαο , 'αδικημενο λαό οπου μεσα εξαγνιζονται σαν στην Κολυμβηθρα του Σιλωαμ και αγκαλιαζονται :ο Γραμματεας μαζί με τον αλητη κι η παρθενα με τον Σατανά

ANemos: Οι "διανοούμενοι" ονειρεύονται Χούντες

Η πρωτη σελίδα .(.Μια δροσερη ταινια για το καλοκαιρι). Αφιερωμενο

http://www.tcm.com/mediaroom/index.jsp?cid=62481

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ..EDITORIAL ΘΕΣΕΙΣ 112, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2010 ,,ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

EDITORIAL

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ

1. Η σωτηρία του έθνους

Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πρωτοφανούς εκστρατείας μαζικής «διαφώτισης» (προπαγάνδα θα το ονομάσουν ορισμένοι) για την αναγκαιότητα να αποβάλουμε συλλήβδην όλα τα «κοινωνικά βάρη» που σέρνουμε τόσα χρόνια. Το ανελέητο σφυροκόπημα της κυβέρνησης επιμένει σε ένα βασικό μοτίβο: Όλες οι κοινωνικά επαχθείς ενέργειες που προωθούνται, όλοι οι κοινωνικοί ακρωτηριασμοί που υιοθετούνται γίνονται για έναν και μόνο λόγο: τη σωτηρία του έθνους. Διότι η «οικονομική δυσπραγία» που εκδηλώθηκε με τη «δυσπιστία» των αγορών μας ανάγκασε να δεχθούμε μια πολιτική προσωρινής «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» προκειμένου να οδηγηθούμε σε οριστική «ανάταξη» που θα μας επαναφέρει στον παράδεισο της «ισχυρής Ελλάδας». Κομβική αντίφαση: η «σωτηρία του έθνους» θα διασφαλιστεί με τη «βύθιση της κοινωνίας».

Συνεπώς, η Κοινωνία αντιμέτωπη με το Έθνος, με τη σοσιαλιστική διαχείριση να μη διστάζει να προχωρήσει στις αναγκαίες επιλογές: επώδυνα μέτρα για την «κοινωνία» προκειμένου να διασφαλίσει ότι θα επιβιώσει το «έθνος». Και στο φόντο η παροιμιώδης πολιτική ανεπάρκεια των κρατούντων να οργανώσουν έστω και υποτυπώδη ενεργητική συναίνεση γύρω από τα μέτρα παρά μόνο με την επίκληση των διεθνών κινδύνων, της κρίσης των επιτοκίων δανεισμού, των διεθνών «κερδοσκόπων», διεθνοπολιτικών σεναρίων αποσταθεροποίησης («μέσω της επίθεσης κατά της Ελλάδος υπονομεύεται η Ευρωπαϊκή συνοχή!»), ή ακόμη και όλων των «ανθελλήνων» που εποφθαλμιούν ακόμη και την «εδαφική ακεραιότητα» της χώρας!

Το «αδιαπραγμάτευτο έθνος» απέναντι στην ελαστική κοινωνία που προφανώς ζούσε σε βάρος του πρώτου όλον αυτό τον καιρό ώστε με την αποκατάσταση των ανισορροπιών να επανέλθουν στη θέση που τους αρμόζει όλες οι αρετές της νεωτερικότητας: η ανταγωνιστικότητα, η επιχειρηματικότητα, η ιδιωτική πρωτοβουλία, το κέρδος, η κοινωνική ανισότητα – κινητήριες δυνάμεις των σύγχρονων κοινωνιών που θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στην περίοδο των «μεγάλων αλλαγών» που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ.

Με τη βοήθεια του από μηχανής θεού, του Μνημονίου Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Πολιτικών, ήτοι του πλαισίου πολιτικής που προώθησε η ελληνική κυβέρνηση αξιοποιώντας το Σύμφωνο Σταθερότητας (ΣΣ) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και την τεχνική βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά για ποια κρίση μιλάμε;

2. Η μαγική εικόνα της κρίσης

Η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και οι κρατικοί αξιωματούχοι της ιδεολογίας των μονόδρομων δεν κουράζονται να μιλάνε για την κρίση, που μάλιστα προέκυψε από τις «κλοπές», τη «διασπάθιση του δημόσιου χρήματος», τη διόγκωση των κρατικών δαπανών, τις «χαριστικές» πελατειακές προσλήψεις στο Δημόσιο, τη σπατάλη και τη διαφθορά. Όλα φαινόμενα της τελευταίας πενταετίας, χωρίς φυσικά προηγούμενο στη «χρυσή οκταετία» Σημίτη της «ισχυρής Ελλάδας». Μόνο που κατά κακή τους τύχη, το πρόσφατο έλλειμμα που πυροδότησε τη δημοσιονομική κρίση προέκυψε κατά 20% από αύξηση στις δαπάνες [από 45% σε ~48% του ΑΕΠ] και κατά 80% από την (εξαιρετικά μεθοδευμένη) «υστέρηση» των εσόδων [από 42% σε ~34%], δηλαδή τη συστηματική φοροαπαλλαγή ευρύτατων μερίδων του κεφαλαίου (και όχι μόνο ή αποκλειστικά του «μεγάλου» κατά την προσφιλή αριστερή διατύπωση).

Ας θυμηθούμε ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 50% περίπου μέσα στην τελευταία δεκαετία πριν την κρίση, χωρίς να συνυπολογίζονται δυο αυξητικές αναθεωρήσεις του στην τελευταία 15ετία, ενώ παράλληλα το δημόσιο χρέος διογκώθηκε – κυρίως με μείωση των δημοσίων εσόδων – παραμένοντας με «μαγικό» τρόπο σε τάξη μεγέθους ΑΕΠ! Γιατί τα κυρίαρχα «οικονομικά της προσφοράς» (νεοφιλελευθερισμό τον είπαν κάποιοι) της «ισχυρής Ελλάδας» έχουν ως σημαία τη με κάθε τρόπο μετατόπιση του συσχετισμού δύναμης υπέρ του κεφαλαίου: με την ενίσχυση της συσσώρευσης που μπορεί να λάβει τη μορφή τόνωσης της απόλυτης υπεραξίας (απόλυτη υποχώρηση της μερίδας των μισθών στο κοινωνικό προϊόν), της σχετικής υπεραξίας (σχετική μείωση της μερίδας των μισθών σε περιόδους τεχνολογικής αναβάθμισης) και των «δώρων» από την πλευρά του συλλογικού κεφαλαιοκράτη (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, κλπ.).

Αν κάποιος αμφισβητούσε τα παραπάνω στην περίοδο της «ανάπτυξης», ήρθε η κρίση για να εικονογραφήσει γλαφυρά την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων. Και πρώτα απ’ όλα για να υποδείξει ανάγλυφα ότι η αναφορά στην κρίση συγκαλύπτει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μία αλλά τρεις κρίσεις, καθεμιά με τη δική της αυτονομία.

Η κρίση του κεφαλαίου που εμφανίζεται με τη μείωση των κερδών, τη χρεοκοπία επιχειρήσεων, την υποαπασχόληση των παραγωγικών εγκαταστάσεων, κλπ.

Η κρίση των οικονομικών του κράτους που εμφανίζεται μέσω των αυξανόμενων ελλειμμάτων και του χρέους.

Η κρίση της εργασίας που λαμβάνει τη μορφή της αύξησης της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της επισφάλειας και της απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων.

Και όλα αυτά δεν εμφανίζονται σε παραθετική μορφή οντοτήτων που απλά συνυπάρχουν, αλλά σε ιεραρχική δομημένη σχέση αντιφατικής ενότητας, με την κίνηση του ενός να εξαρτάται απόλυτα από τη δυναμική των άλλων υπό την ηγεμονία του κυρίαρχου συσχετισμού δυνάμεων: η κρίση του κεφαλαίου επιδιώκει την ανάκαμψη σε βάρος της κρίσης της εργασίας με μοχλό την κρίση των οικονομικών του κράτους.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση, διότι η ίδια η συνάρθρωση των κρίσεων φέρει τη σφραγίδα του ταξικού συσχετισμού δύναμης, την ενίσχυση του οποίου άλλωστε επιχειρεί και η όποια προσπάθεια διεξόδου. Για το κεφάλαιο υπάρχουν τα ζητήματα της ανάκαμψης της κερδοφορίας, αλλά και με τη μορφή του συλλογικού κεφαλαιοκράτη, του δημόσιου χρέους, των ελλειμμάτων, κλπ., ενώ για τον τρίτο, κοινωνικά αδύναμο πόλο, την εργασία, υπάρχουν τα ζητήματα της ανεργίας, των μισθών, των εργασιακών δικαιωμάτων, της συνολικής αναπαραγωγής της εργασίας.

Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η συντονισμένη προσπάθεια του κεφαλαίου με τη διαμεσολάβηση της κρατικής διαχείρισης και με όπλο την κρίση των δημόσιων οικονομικών, να μετατραπεί η κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας: μέσα από τη μείωση των μισθών και με την κατάργηση τα όποιων αναιμικών εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, να ξεκινήσει ο νέος κύκλος υπεραξίωσης του κεφαλαίου με ευνοϊκές προϋποθέσεις. Ζούμε ιστορικό flashback μιας νέας πρωταρχικής συσσώρευσης.

3. Το χρέος ως ταξικός μηχανισμός

Και εδώ προβάλλει απειλητικά το ογκούμενο δημόσιο χρέος, το ύψος του οποίου ρυθμίζεται καταστατικά από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη ενώ τροφοδοτείται συστηματικά από τα ετήσια ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού. Και τίθεται το ερώτημα: Πώς συμβαδίζει η Κοινοτική επιταγή για σφιχτή δημοσιονομική πολιτική (που τώρα γίνεται ακόμη περισσότερο πιεστική) με την πρακτική των νεοφιλελεύθερων Ευρωπαϊστών κάθε απόχρωσης, που αφειδώς μειώνουν φόρους και κόστη για τις «παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας» (άλλο όνομα για το κεφάλαιο), παράγουν ελλείμματα και διογκώνουν το δημόσιο χρέος; Μήπως το χρέος έχει κάποιο ρόλο, λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και συμβάλλει στη διαμόρφωση του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων;

Το χρέος λειτουργεί ως μοχλός πολιτικής: άλλοτε «ορθολογικά» ως ιδεολογική πειθάρχηση στις επιταγές του νεοφιλελεύθερου κοινού τόπου, άλλοτε τρομοκρατικά με την προβολή του φάσματος της χρεοκοπίας ως συνέπεια θετικής ανατροφοδότησης από την αδύνατη εξυπηρέτησή του. Εδώ επιστρατεύονται τα ποσοτικά μεγέθη που λειτουργούν με τρομοκρατικό τρόπο: για παράδειγμα το «ιλιγγιώδες ποσοστό» του 120% του ΑΕΠ στο οποίο προσεγγίζει το τρέχον χρέος. Ένα μέγεθος που από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: αυτή τη στιγμή υπάρχουν οικονομίες όπως η Ιαπωνία με χρέος 200% του ΑΕΠ. Ένα μέγεθος τόσο πρωτοφανές ώστε και το 1993 είχε και πάλι αγγίξει το 120% του ΑΕΠ, ενώ από τότε περιστρέφεται στα ίδια μεγέθη για τους λόγους που αναφέραμε.

Η ίδια η δημιουργία του χρέους αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για την ταξική φύση της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όλων αυτών των χρόνων. Γιατί η σημερινή κρίση είναι η άλλη όψη της προηγούμενης ανάπτυξης κάθε προσήμου και μορφής: Η κρατικά ενορχηστρωμένη ανάπτυξη με την «κοινωνική πολιτική» των αρχών της δεκαετίας του ’80 απαξιώνεται ως γενεσιουργός πηγή της δημοσιονομικής κρίσης (η «απληστία» της εργασίας και πάλι!), ενώ η νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη από το 1997 μέχρι το 2007 – οπότε η Ελλάδα είχε από τους ψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη – στην εποχή της παντοκρατορίας του κεφαλαίου, με την τεράστια μείωση των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία (από 45%-40% – το 1981 – στο 25% με στόχο το 20% σήμερα), οδηγεί στη μείωση των εσόδων και στη δημοσιονομική κρίση ξανά.

Ιδού το κοινωνικό perpetuum mobile: Η «αναδιανομή» προς τους «από κάτω» (αν και όποτε συμβεί) απαιτεί στη συνέχεια «διορθωτικές» προς τους «από πάνω» μεταβιβάσεις, ενώ η αναδιανομή προς τους «από πάνω» (που φανερά ή συγκαλυμμένα γίνεται συνεχώς) τροφοδοτείται με την εισοδηματική αφαίμαξη των «από κάτω». Κάπως σαν το μονόφορο βέλος του χρόνου, που τώρα δείχνει μονίμως από κάτω προς τα πάνω.

Και φυσικά υπάρχουν και συμπληρωματικοί ταξικοί μηχανισμοί, με το χρέος να βρίσκεται στη βάση μιας επικερδούς σφαίρας τοποθέτησης κεφαλαίων για τους δανειστές του ελληνικού κράτους, τα εγχώρια και ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά και τους ιδιώτες «αποταμιευτές» που επωφελούνται από τη δημοσιονομική δυσπραγία για να μετατρέψουν εισοδήματα σε κεφάλαιο και «τοποθετήσεις». Ή οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων τομέων και επιχειρήσεων του Δημοσίου, που για να αποφέρουν μερικά άμεσα έσοδα στερούν τους κρατικούς προϋπολογισμούς από μονιμότερη και διαρκή συνεισφορά.

Η ταξικότητα του χρέους όμως, προκύπτει και από μία πιο προσεκτική ανάγνωση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Το ελληνικό κράτος είναι πολύ «μικρό» σε ό,τι αφορά τις δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες. Αντιθέτως είναι ένα τεράστιο και σπάταλο κράτος σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες και συνολικότερα τις δαπάνες για τον κατασταλτικό μηχανισμό.

4. Η «αδύνατη» αναδιαπραγμάτευση

Η κρίση είναι λοιπόν αναζωογονητική για το κεφάλαιο, μιας και μέσω της κρίσης του χρέους και των δημόσιων οικονομικών μετατρέπει την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Και από τους – θεωρητικά – δύο διαθέσιμους δρόμους εξόδου από την κρίση, ζούμε σήμερα εκείνον που εμπεδώνει την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας.

Η κυβερνητική πολιτική, μέσα από μια κρίση που ενεργητικά ή παθητικά (υπάρχει και η «αόρατη χειρ» βλέπετε!) διόγκωσε, προέβαλε την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης αξιοποιώντας τις διεθνείς συμμαχίες της (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Έτσι, με άξονα την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους επιβάλλει την περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων και τη βίαιη αναδιανομή εισοδήματος (σημερινού και μελλοντικού) από την εργασία στο κεφάλαιο. Οι μισθοί, οι αποζημιώσεις, τα επιδόματα ανεργίας, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι συντάξεις πέρασαν ήδη από το κρεβάτι του Προκρούστη.

Για να μειωθεί το χρέος; Όχι ακριβώς! Και αυτό, όχι μόνο επειδή οι έγκυροι διεθνείς εταίροι της κυβέρνησης αμφισβητούν την ικανότητα των μέτρων να το πετύχουν (με το ΔΝΤ να εκτιμά ότι στο τέλος του σταθεροποιητικού προγράμματος θα έχει αυξηθεί σχεδόν στο 150%). Αλλά κυρίως επειδή ένα «λογικό» και «αειφόρο» χρέος είναι μόνιμος ταξικός μηχανισμός πειθάρχησης και επιβολής. Βλέπετε η «σοβαρή» διαχείριση της «ισχυρής Ελλάδας» έχει εντελώς συμπτωματικά μεριμνήσει ώστε να μην υπάρχει συστηματική δυνατότητα ελέγχου και σύλληψης της φοροδιαφυγής (του κεφαλαίου, φυσικά!), της εισφοροδιαφυγής (του κεφαλαίου, φυσικά!), διαπιστωμένων οφειλών πάσης φύσεως προς το Δημόσιο (του κεφαλαίου, φυσικά!). Γιατί στην πραγματικότητα η «φοροδιαφυγή» είναι φοροαπαλλαγή, η «εισφοροδιαφυγή» είναι εισφοροαπαλλαγή, πολιτική επιλογή και όχι σύμπτωμα.

Και επειδή «τεχνοκρατικά» βεβαιώνεται ότι η περιστολή των δαπανών έχει άμεσα αποτελέσματα ενώ η αύξηση των εσόδων είναι μεσοπρόθεσμη (αν και αμφίβολη), η αναγκαία «εξισορρόπηση» γίνεται και με «αντικειμενική» έξωθεν μαρτυρία μόνο από την μισθωτή εργασία.

Και όλα αυτά με μια «ακλόνητη» κυβερνητική πολιτική σταθερά: Η αποκατάσταση των δημοσιονομικών ανισορροπιών σε μια κυρίαρχη χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν μπορεί να γίνει με επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, ήτοι με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μείωση των επιτοκίων ή διαγραφή ενός κομματιού του. Κατανοητό! Με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δύναμης, την «οικειοθελή» συνεισφορά στο «τάμα του έθνους» μιας εργασίας που βρίσκεται με το πιστόλι στον κρόταφο, τον εφεδρικό στρατό να πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα, τις συντάξεις να μετατρέπονται σε επιδόματα ταφής ενός εις το διηνεκές εργαζόμενου εργατικού δυναμικού και την εργασία να μετατρέπεται σε «από Θεού» δώρο με μειωμένα δικαιώματα και ευνουχισμένα ανακλαστικά, είναι κατανοητό ότι όλες οι μερίδες του κεφαλαίου, και ιδιαίτερα το χρηματιστικό που βρίσκεται στον πυρήνα των μετασχηματισμών της εποχής του νεοφιλελευθερισμού, δεν θα επιλέξουν οικειοθελή ακρωτηριασμό ή εθελοντική αυτοχειρία. Προτιμούν να αξιοποιήσουν αντίστοιχες τάσεις της αδύνατης όψης της αντίφασης.

5. Η ελεγχόμενη πτώχευση...

Προκύπτει εύλογα λοιπόν το ερώτημα που ο «σοβαρός» τύπος και τα μέσα ενημέρωσης συστηματικά διατυπώνουν, απηχώντας και τους προβληματισμούς των οικονομικών του νεοφιλελευθερισμού, από τις ακαδημαϊκές έδρες, τα βραβεία Νόμπελ και τις οικονομικές μελέτες των μεγάλων αξιολογικών οίκων, έως τα καταγώγια των γραφείων στοιχημάτων και των κατ’ επάγγελμα αργυραμοιβών: «Θα πτωχεύσει η Ελλάς»; Ή καλύτερα, το περισσότερο επιστημονικοφανές ερώτημα, το οποίο διαπερνά ένα σύστημα που βασικά διαχειρίζεται τις προσδοκίες και πάνω τους οικοδομεί τον επιχειρηματικό σχεδιασμό: Με ποια πιθανότητα «θα πτωχεύσει η Ελλάς» σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο άμεσο ή απώτερο μέλλον;

Η απάντηση εξαρτάται απόλυτα από την έννοια που αποδίδεται στην πτώχευση. Και μιας και η διαχείριση του Δημοσίου όλο και περισσότερο προσομοιάζει με τη διοίκηση επιχείρησης, δεν στερείται βάσης αν δανειστούμε τις σχετικές έννοιες από το τρέχον πτωχευτικό δίκαιο των επιχειρήσεων στο οποίο επικρατεί η πρωτοκαθεδρία των βασικών πιστωτών έναντι των δευτερευόντων (προβλέπονται σχετικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες), και η επιβολή των διεκδικήσεων και δικαιωμάτων των πρώτων πάνω στους δεύτερους με άξονα την υπόσταση και λειτουργία της ίδιας της επιχείρησης.

Και εδώ προκύπτει ένα παράδοξο: αν οι βασικοί πιστωτές είναι εκείνοι που εκπροσωπούνται από την Τρόικα ποιοι είναι οι δευτερεύοντες; Υπάρχει χρέος αφανές που απαξιώνεται με την παρέμβαση και επιβολή των πρώτων; Πώς συγκαλύπτεται αυτή η πραγματικότητα και πόσο αδύναμοι είναι οι δευτερεύοντες πιστωτές ώστε να αποδέχονται αγόγγυστα την πρωτοκαθεδρία των πρώτων και τη δικιά τους υποβάθμιση;

Υπάρχει πράγματι ένα σημαντικό αφανές χρέος του Δημοσίου απέναντι σε εκείνους που κάθονται στην αδύναμη πλευρά του κοινωνικού μοχλού. Ένα χρέος με πολλές συνιστώσες που τεκμηριώνεται από την κρατική άρνηση αποδοχής του:

Το χρέος προς τα νοικοκυριά και την εργασία που προκύπτει από την υποχώρηση της κοινωνικής πολιτικής, ένα χρέος που σήμερα έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό δανεισμό από τις τράπεζες.

Το χρέος προς την κοινωνική ασφάλιση που έρχεται στην επιφάνεια με την κρατική στάση πληρωμών ανειλημμένων υποχρεώσεων συντάξεων και επιδομάτων, παρά το γεγονός ότι αξιοποιήθηκαν από το κράτος και το κεφάλαιο οι από δεκαετιών καταβεβλημένες εισφορές που ουδέποτε λειτούργησαν σε ανταποδοτική βάση.

Το χρέος από τις καταργούμενες αποζημιώσεις των απολύσεων, τον περιορισμό των υποχρεώσεων προς τους ανέργους, τη μείωση επιδομάτων και του χρόνου καταβολής τους.

Αυτό το αφανές χρέος διαγράφεται με τη συναίνεση των διαχειριστών του, πρωτοφειλετών, της Τρόικας και κυρίως της κυβερνητικής πολιτικής. Εντελώς «συμπτωματικά» στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, ενώ στη δεύτερη διαμεσολαβημένα και με την εκπροσώπηση της «Πολιτείας» πλήττεται η ίδια η εργασία.

Πρόκειται για «ελεγχόμενη πτώχευση με αναδιοργάνωση», όπως προβλέπεται στο τρέχον πτωχευτικό δίκαιο για επιχειρήσεις που αξιοποιούν την πτωχευτική διαδικασία για να απαλλαγούν από υποχρεώσεις προς ορισμένους πιστωτές εις όφελος των κυρίαρχων πιστωτών που υπαγορεύουν τη διαδικασία. Άρα το ερώτημα «θα πτωχεύσει η Ελλάς;» στερείται βάσης. Πίσω από τα μεγάλα λόγια της «προστασίας της πατρίδας» από την πτώχευση, κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα ότι για κάποιους (την εργασία) η «πατρίδα» έχει ήδη πτωχεύσει και υιοθετεί στάση πληρωμών: Η ψήφιση του ασφαλιστικού το τεκμηριώνει πέρα από κάθε αμφιβολία. Ενώ για άλλους δεν συζητιέται ούτε το haircut («κούρεμα» ή αναδιάρθρωση). Οι οποίοι άλλωστε, βάσει Μνημονίου, έχουν την εξασφάλιση της άμεσης πρόσβασης στα κρατικά έσοδα, δίκην collateral.

Αν κάποιος είχε απορίες για την υφή των κοινωνικών συσχετισμών, η παρούσα συγκυρία και η «ελεγχόμενη πτώχευση» τις απαντούν με απόλυτη σαφήνεια. Προέχει η «σωτηρία» των κυρίαρχων πιστωτών. Οι άλλοι μπορούν να περιμένουν...

6. ... και τα κοινωνικά στηρίγματά της

Και είναι εμφανές ποιοι βρίσκονται στην αδύνατη πλευρά των κοινωνικών συσχετισμών. Όπως επίσης ποιες μερίδες του κεφαλαίου τάσσονται αναφανδόν υπέρ των νέων ρυθμίσεων και των επιλογών της κυβέρνησης που σε πολλά υπερακοντίζει τις επιταγές του Μνημονίου και της Τρόικας ως διαχειριστή των βασικών Πιστωτών και συνδίκου της ελεγχόμενης επιλεκτικής πτώχευσης. Εντούτοις υπάρχουν και ενδιάμεσες κοινωνικές κατηγορίες που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει το εύρος των μετασχηματισμών, ούτε το βαθμό που οι τελευταίοι παρεμβάλλονται στους σχεδιασμούς τους.

Στις τελευταίες συγκαταλέγονται παραδοσιακά κοινωνικά στηρίγματα του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας που βρίσκονταν επί δεκαετίας στην προστατευτική σκιά της φορολογικής και εισφοροεισπρακτικής ασυλίας, κοινωνικές κατηγορίες που ξαφνικά καλούνται να καταβάλουν έστω κάτι συμβολικό στα «κοινωνικά» αποθεματικά για τη «σωτηρία του έθνους». Και πάλι τίθεται το ερώτημα: σε ποια βάση αναδιατάσσονται οι συμμαχίες του κυρίαρχου μπλοκ με αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες και πόσο ασταθείς μπορεί να είναι;

Για να απαντηθεί αυτό το πλέγμα ερωτημάτων απαιτείται η τοποθέτηση της σχέσης στην ιστορική διάστασή της: η συμμαχία των δεσποζουσών μερίδων του μεγάλου κεφαλαίου με το μικρό κεφάλαιο, τη μικρή ιδιοκτησία και τους αυτοαπασχολούμενους στηριζόταν σε μια επωφελή ανταλλαγή. Από τη μια μεριά το «μικρό κεφάλαιο» εξασφαλίζει την «προστασία» του κράτους, του «νόμου» και των μηχανισμών απέναντι στη συνεχή και ευρέως φάσματος «παραβατικότητά» του (φοροδιαφυγή, εισφοροαποφυγή, παρακράτηση ΦΠΑ, άτυπη εργασία, άτυπες εργασιακές σχέσεις, εκμετάλλευση των μεταναστών κλπ.) καταβάλλοντας το τίμημα μηδαμινής κοινωνικής πρόνοιας, ελλιπών κοινωνικών υποδομών, ανύπαρκτων επιδομάτων ανεργίας. Από την άλλη το κυρίαρχο μπλοκ κατορθώνει να διατηρεί τις κοινωνικές κατακτήσεις σε αναστολή: Ντε φάκτο ελαστικές εργασιακές σχέσεις ατύπως στην ημερήσια διάταξη, αγαστή συνύπαρξη επίσημης και αφανούς οικονομίας, συμπίεση της εργασίας, φθηνή πηγή ελαστικού εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις ανάγκες. Μια καθ’ όλα «έντιμη» συναλλαγή: «ασυλία» του μικρού κεφαλαίου με αντάλλαγμα τη χρήση του ως βαλβίδα κοινωνικής προσαρμοστικότητας της εργασίας εις όφελος του κυρίαρχου μπλοκ.

Σήμερα, με το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώνεται και την άτακτη υποχώρηση της εργασίας μπροστά στη λαίλαπα των νέων ρυθμίσεων, η συνδρομή των «μικρών» εταίρων στη σταθερότητα του κυρίαρχου μπλοκ έχει χάσει τη σημασία που κάποτε διέθετε. Οι εργασιακές σχέσεις γίνονται καταστατικά από μόνες τους ελαστικές και το εργασιακό κόστος βρίσκεται τόσο απόλυτα όσο και σχετικά σε υποχώρηση. Το κυρίαρχο μπλοκ δεν έχει πλέον την ανάγκη τους, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που την καλλιεργούσε έως σήμερα. Γι’ αυτό και μπορεί πια να «εξορθολογίσει» τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν είναι η «έκτακτη ανάγκη» που αναγκάζει στον εξορθολογισμό των σχέσεων και των κρατικών πολιτικών, αλλά η πειθάρχηση της εργασίας ως αποτέλεσμα της «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπει να κληθούν και οι σύμμαχοι στο ταμείο, αθετώντας προηγούμενες δεσμεύσεις και συμμαχίες.

Κλονίζονται λοιπόν οι παραδοσιακές ταξικές συμμαχίες του μπλοκ εξουσίας; Αμφίβολο. Διαταράσσονται ισορροπίες; Σχετικά βέβαιο. Ευκαιρίες για την Αριστερά; Ναι, αν ενστερνιζόμαστε την «εύκολη» θεωρία περί «προλεταριοποίησης» των μικροαστών και «αντικειμενικής» σύγκλισής τους με την εργατική τάξη (αλήθεια πόση ζημιά έχει κάνει η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ και οι σύγχρονοι θιασώτες της!). Αλλά ποιος στοιχηματίζει έστω και ένα ευρώ πάνω σε μια τέτοια προοπτική; Ίσως όσοι είναι αρκετά αφελείς και ορκισμένοι οπαδοί της κοινωνικής τελεολογίας ώστε να πιστεύουν στον πρωτόγονο κοινωνικό αναγωγισμό. Ενώ αρνούνται να αντλήσουν διδάγματα από την ιστορία του 20ού αιώνα, όταν παρόμοιες αναδιατάξεις οδήγησαν σε απίστευτες ανατροπές φασιστικής ή εθνικοσοσιαλιστικής απόχρωσης.

Κάθε ευκαιρία είναι λοιπόν συνάρτηση μιας προοπτικής ηγεμονικής παρουσίας της Αριστεράς, γεγονός που σήμερα παραμένει τουλάχιστον νεφελώδες.

7. Η απάντηση της Αριστεράς

Από τα παραπάνω προκύπτουν πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες που πρέπει να υιοθετήσει η Αριστερά για να απαντήσει στη σημερινή κατάσταση, στην κρίση.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην κρίση της εργασίας και όχι στην κρίση των οικονομικών του κράτους. Μπροστά πρέπει να μπαίνουν τα αιτήματα που σχετίζονται με την ταξικότητα της σύγκρουσης, αιτήματα για την αναδιανομή του εισοδήματος, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, τον δημόσιο πλούτο, και να έπονται – στο μέτρο που πραγματικά τίθενται και είναι αναγκαία – τα αιτήματα που απαντούν στο «τι θα κάνει η χώρα με το χρέος».

Και πέρα από τα όσα αναπτύξαμε στα προηγούμενα, υπάρχει η ανάγκη για δημόσιο έλεγχο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ως κομβικό σημείο της κρίσης, η αντιπαράθεση στις ιδεολογίες της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, της επίρριψης ευθύνης στην τρόικα για μέτρα που αποτελούν πρωτοβουλία της κυβέρνησης και είναι ολότελα εκτός του Μνημονίου. Η σύγκρουση είναι και παραμένει ταξική και όχι ανάμεσα στις δυνάμεις του έθνους και στους ξένους που «μας επιβάλουν τα μέτρα». Το ΠΑΣΟΚ είναι ο καλύτερος μαθητής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα και αντιλαμβάνεται την κρίση ως ευκαιρία για να περάσει μέτρα που ούτως ή άλλως έχει επιχειρήσει να επιβάλει στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα η ανασφάλιστη εργασία των νέων σε καθεστώς μαθητείας με μισθούς κάτω από τη συλλογική σύμβαση εργασίας.

Το κρίσιμο λάθος από την πλευρά της Αριστεράς θα ήταν να εστιαστεί στην κρίση του κράτους και όχι στην κρίση της εργασίας. Η πρώτη εκδοχή αποτελεί θητεία στην κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική αυτοχειρία. Η δεύτερη υποδηλώνει την πρόθεση να υπερασπιστεί τα ταξικά, εργασιακά και κοινωνικά συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Πρόκειται για αγώνα αμυντικό, απόλυτα αναγκαίο παρά τους λεονταρισμούς όσων ανεγκέφαλα προπαγανδίζουν την «αντεπίθεση», τη στάση πληρωμών, τη σύγκρουση σε πείσμα των συσχετισμών και χωρίς συγκεκριμένη στόχευση για τη συνέχεια.

Σήμερα απαιτείται δουλειά «τυφλοπόντικα», οργάνωση της άμυνας της κοινωνίας, οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής αριστερής γραμμής, που, ειδικά σήμερα, δεν μπορεί απλά να περιοριστεί στη διεκδίκηση και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και μορφών αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση.

Αντιπαραδείγματα δηλαδή κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους.