CYNICAL: Sex στο Ιράν

CYNICAL: Sex στο Ιράν

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ..... Κούφια Γη :( απο το Βλογκ rc-cafe.blogspot.com

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ..... Κούφια Γη :( απο το Βλογκ rc-cafe.blogspot.com

Πανδοχείο Κώστας Δεσποινιάδης – Φραντς Κάφκα. Ο Ανατόμος της Εξουσίας

Πανδοχείο

Κώστας Δεσποινιάδης – Φραντς Κάφκα. Ο Ανατόμος της Εξουσίας

Δυστυχώς κάθε μέρα Πτωχεύουμε

-->

Δυστυχώς  κάθε μέρα Πτωχεύουμε

Όλο και πιο πολύ

Αφήνουμε εδώ και κει κομμάτια

Την υπομονή , την αγρύπνια μας ,

Την συμπόνια μας  το δέος, την αιδώ

Την ικανότητα  να αγαπάμε

Δυστυχώς

Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε,πιά,    γι αυτό

 Μονάχα βλέπουμε  το πώς

Φυλλοροούμε

Εστι  κι αλλιώς στη ζωή μας πτωχεύουμε

Και ζητιανεύουμε

 Λιγάκι να ξεκλέψουμε αγάπη ,

Πτωχεύουμε

Σαν τα τζιτζίκια τον χειμώνα

Σ αυτόν τον κόσμο που όλο αλλάζει

Κάθε πρωί που ξυπνάμε όλο και πιο πολύ πτωχεύουμε

Και

 Κάθε  βράδυ

 Κάθε άγρυπνο βράδυ

 Όλο και πιο πολύ

Ποθούμε

Και μου λείπεις

Ναξερες  πόσο μου λείπεις …

για τον τρυπα στον αλλο(ενα σχολιο)

φυσικά η μητερα ειναι ο πρωτος μεγαλος Αλλος
(μετα γινεται ο Πατερας η μαλλον το ονομα του).
ομως στην αρχή η μητερα
φανταζει για το παιδι -πως αλλιως-
ο παντοδυναμος μεγαλος Αλλος
και θελει να ενωθει μαζι της 
για την ακριβεια την θεωρει προεκταση του. νομιζει οτι ειναι ενα,,(σαν τον μυθο του αριστοφανη στο συμποσιο) 
νομιζει οτι μετεχει σε μια ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ
Πολυ αργοτερα - αποκτα το παιδι μια αισθηση της δικής του ατομικότητας -παλι μεσω αλλου- της εικονας του στον καθρεφτη ..
Αυτή η αρχική φαντασιωση πληροτητας - με την Μητερα - απο την οποια αργοτερα μας χωρισε το Ονομα του Πατερα - ο Τριτος αναμεσα μας .
μας κυνηγά μια ζωή .
και ειναι η πηγη της αγωνιας 
και της Νοσταλγιας 
(ομως για κατι που δεν υπήρξε ποτε οπως τουλαχιστον το φαντασιωνουμε 
Διοτι και η Μητερα - Το Πραγμα -
ηταν και ειναι κι αυτή ενα ανθρωπινο πλασμα 
με την Δική της ελλειψη . 
Δεν μπορουμε να αποδεχτουμε (ευκολα ) πως πάντα υπάρχει μια Τρυπα - μια ελλειψη στον Αλλον 
Ακομα και ο Θεος να υπάρχει εχει κι αυτος την Τρυπα του . Δεν ειναι παντοδυναμος .
Κανεις δεν ειναι...τελειος 
Φανταζομαστε τον Αλλον . η και τον Μεγαλο Αλλο χωρις τρυπα 
για να αντεξουμε την δική μας ελλειψη 
Ενω θα επρεπε να κανουμε ακριβώς το αντιθετο

Κι ένα απόσπασμα από το "Μονόδρομο"* του Βάλτερ Μπένγιαμιν. Τέσσερις παράγραφοι από τις δεκατέσσερις υπό τον τίτλο "Ταξίδι μες στον Γερμανικό πληθωρισμό" γραμμένες γύρω στα 1928. /danger.few!!!

Κι ένα απόσπασμα από το "Μονόδρομο"* του Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Τέσσερις παράγραφοι από τις δεκατέσσερις υπό τον τίτλο "Ταξίδι μες στον Γερμανικό πληθωρισμό" γραμμένες γύρω στα 1928. 
αποσπασματα :
 ΙΙΙ.
Όλες οι στενότερες ανθρώπινες σχέσεις πλήττονται από μιαν αφόρητη διαφάνεια, που μόλις αντέχεται. Γιατί καθώς από την μια, με τρόπο ισοπεδωτικό, στο κέντρο όλων των ζωτικών συμφερόντων είναι το χρήμα, κι απ΄την άλλη αυτό το ίδιο είναι φραγμός μπρος στον οποίο παραλύει σχεδόν κάθε ανθρώπινη σχέση, χάνεται τόσο στο φυσικό όσο και στο ηθικό πεδίο όλο και πιο πολύ η άδολη εμπιστοσύνη, η ηρεμία και η υγεία.

VII.
Η ελευθερία της συνομιλίας χάνεται. Αν παλιότερα κουβεντιάζοντας , ήταν αυτονόητο το ενδιαφέρον για τον συνομιλητή, τώρα το υποκαθιστά η ερώτηση για την τιμή των παπουτσιών ή της ομπρέλας του. Σε κάθε συντροφική κουβέντα χώνεται αναπόφευκτα το θέμα του βιοτικού επιπέδου, του χρήματος. Και δεν αφορά τόσο τις σκοτούρες και τα βάσανα του καθενός, όπου και θα μπορούσαν ίσως να αλληλοβοηθηθούν, αλλά τη θεώρηση της γενικής κατάστασης. Είναι σαν να βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σ' ένα θέατρο και να πρέπει να παρακολουθείς το έργο στην σκηνή ξανά και ξανά, θες δε θες να το κάνεις αντικείμενο της σκέψης και την συνομιλίας.


 ΧΙΙΙ.
Μια κάποια ευγενική αδιαφορία για την σφαίρα του πλούτου και της φτώχειας έχει χαθεί εντελώς από τα πράγματα που κατασκευάζονται. Καθένα σταμπάρει τον ιδιοκτήτη του, που έχει ως μόνη επιλογή να φανεί φουκαράς ή κομπιναδόρος. Γιατί ενώ η γνήσια πολυτέλεια επιτρέπει από την φύση της στο πνεύμα και στην κοινωνικότητα να διεισδύσουν μέσα της και να την κάνουν να λησμονηθεί, αυτά που κομπάζουν εδώ σαν είδη πολυτελείας έχουν τόσο ξεδιάντροπα συμπαγή χαρακτήρα που πάνω τους θρυμματίζεται κάθε πνευματική ακτινοβολία.

Για τον Ορο Εθνολαικισμός :μια αναδημοσιευση απο το Radical desire:Η φαντασιακή εκδίκηση των μικροαστών: Θεσσαλονίκη και άκρα δεξιά

• 
  
  επειδή τωρα τελευταια πολλά λεγονται  για τον ορο ΕΘΝΟΛΑΙΚΙΣΜΟΣ πρβλ ενδεικτικά αν σχόλιο καποιου εντελώς μυστηριου τυπου που λέει
  

  Από αυτήν τη σύμπραξη Νοσφεράτου.................. του βολικότατου για το ΔΝΤ όρου “εθνολαϊκισμός”) και ....αποδεικνύονται ΠΟΛΛΑ από ηθικής απόψεως. Ο νοών νοείτω.
   και για να  καταλαβαινουμε καπως τους ορους οχι οπως τους παρουσιαζουν διαφοροι Ημιεγγραματοι (παρ) ερμηνευτες του Ζιζεκ
   παραθετω ΑΥΤΟΥΣΙΟ  το παρακατω κειμενο απο το Radical DESIRE  ελπίζοντας βεβαια οτι δεν θα με εγκαλέσουν γα Λογοκλοπή:
  

  Η φαντασιακή εκδίκηση των μικροαστών: Θεσσαλονίκη και άκρα δεξιά

  
  

  Η αφορμή ήταν ένα ακόμα θανάσιμο χτύπημα του Νομάρχη Θεσσαλονίκης σε βάρος της όποιας αισθητικής και ιστορικής συναίσθησης έχει απομείνει στην πόλη. Φυσικά, η πρώτη, αυθόρμητη αντίδραση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το γέλιο. Το γέλιο όμως αυτό έχει ήδη κάτι τραυματικό και συνάμα ανειλικρινές μέσα του. Το ακατάσχετο εθνικιστικό κιτς έχει ως σπόνσορα έναν επίσημο κρατικό φορέα, που με τη σειρά του ελέγχεται από πρόσωπο εκλεγέν από την πλειοψηφία των δημοτών. Δεν είναι ακριβώς αστείο αυτό για μια πόλη που ιστορικά συνδέθηκε με ένα Δελμούζο και έναν Τριανταφυλλίδη, με ένα Γιώργο Ιωάνου και ένα Σαββόπουλο. Κάτω απ' το γέλιο θάβουμε την ανίκανη να αρθρωθεί πολιτικά οργή για την πόλη που χάθηκε, την οργή για την πόλη που ήρθε. Και αυτό δεν απέχει και πολύ από την μορφή ανήμπορης εκδίκησης που πρώτος ο Nietzsche ανέλυσε ως ressentiment--μνησικακία.

  
  

  Αυτό που έχουμε ανάγκη συνεπώς δεν είναι άλλη μια ευκαιρία για εκτόνωση δια της οδού του σαρκασμού, αλλά μια ευκαιρία για αναστοχαστική κατανόηση· η προτροπή του Baruch Spinoza--"non riddere, non luggere, neque detestari, sed intelligere"--παραμένει πολιτικά ζωτική, κυρίως για μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου ο κατά συρροή "χαβαλές" με τους "γραφικούς" κρύβει την θλιβερή αποδοχή της αδυναμίας και της παράλυσης, της ανικανότητας αντίδρασης απέναντι στο σκάνδαλο της ανόδου της ασημαντότητας (Καστοριάδης). Για να μη μιλήσουμε για την προοπτική αρμονικού συντονισμού μεταξύ του καγχασμού απέναντι στους νέους βαρβάρους και του ίδιου του κλίματος ισοπεδωτικής ελαφρότητας και απέχθειας προς την σκέψη που τους θρέφει.

  
  

  Στην κατεύθυνση αυτή, αναδημοσιεύω εδώ μια πρώτη, στοιχειώδη συζήτηση του προβλήματος από τον Πέτρο Θεοδωρίδη, την ομιλία με τίτλο "Εθνολαϊκισμός και Θεσσαλονίκη" που έγινε το 2005 και που δημοσιεύτηκε στο blog Πόντος και αριστερά (pontosandaristera.wordpress.com).

  
  

  Έχω συντομεύσει την ομιλία, αφαιρώντας το κομμάτι που επικεντρώνεται στον εθνολαϊκισμό της εκκλησίας. Εστίασα στα στοιχεία που νομίζω ότι παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον--και που στρέφονται σε μεγάλο βαθμό γύρω από την συζήτηση για την πολιτική δυναμική της μνησικακίας ως συμπτώματος, και της σχέσης της μνησικακίας με τη διαμόρφωση της μικροαστικής συνείδησης στη Θεσσαλονίκη από το 1990 και μετά (από την πόλη, έχει το ενδιαφέρον του, έφυγα, ουσιαστικά για πάντα, το 1991).

  
  

  Στο μέλλον, ίσως μπορέσουμε να μοιραστούμε κάποια σημαντικά στοιχεία από την Γερμανική περίπτωση, όπως το εξαιρετικά ενδιαφέρον, σε ό,τι αφορά στις υπόγειες και προφανείς μεταμορφώσεις της σύγχρονης Θεσσαλονίκης, βιβλίο του Siegfried Kracauer Οι μισθωτές μάζες. Ο Kracauer καταγράφει τις ψυχοπολιτικές παραμορφώσεις που κληροδότησαν στη γερμανική μικροαστική τάξη η εξευτελιστική συνθήκη των Βερσαλλιών, τα διαψευσμένα καταναλωτικά όνειρα, ο καλπάζων πληθωρισμός και ο φόβος της ανεργίας--παραμορφώσεις πάνω στις οποίες, όπως δείχνει, βασίστηκε ουσιαστικά η πολιτική άνοδος του ναζισμού ως πλειοψηφικού ρεύματος μέσα στη δημοκρατία της Βαϊμάρης.

  
  

  “…

  
  

  Θα ήθελα εδώ να θυμίσω ότι ο όρος εθνικισμός έχει υποστεί στην διάρκεια της ιστορίας του πολλές μεταμορφώσεις.

  
  

  Διαφορετικός ήταν ο εθνικισμός της Γαλλικής Επανάστασης (πολλοί τον λένε πολιτικό εθνικισμό ), από τον ρομαντικό η τον ολοκληρωτικό εθνικισμό. Το ίδιο ισχύει και για τον λαϊκισμό που ξεκίνησε ως όρος από τον επαναστατικό λαϊκισμό και θεωρήθηκε στην Ελλάδα ως συνώνυμο περίπου της πρώτης δεκαετίας του ΠΑΣΟΚ ως λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου. Για τα ζητήματα αυτά υπάρχει βέβαια μια σχεδόν αχανής βιβλιογραφία. Για την οικονομία του χρόνου θα προσπαθήσω να αποδώσω με λίγα λόγια ότι προσπαθούμε να σημάνουμε με τον όρο εθνολαϊκισμός.

  
  

  Προσπαθούμε να σημάνουμε την συνάντηση δυο ιδεολογιών. Ο εθνικισμός κατέληξε να σημαίνει την υπερβατική σχεδόν λατρεία του έθνους ως φετίχ. Ο λαϊκισμός από την άλλη πλευρά ως ιδεολογία ενέχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς τον λαό, όχι με την νομική, την ιστορική, ή την ταξική του έννοια αλλά μάλλον ως μια συναισθηματική έννοια πού αφορά όσους αισθάνονται τον εαυτό τους ως μη προνομιούχοι και αδικημένοι.

  
  

  Όπως βλέπουμε και οι δυο όροι κατέληξαν πια να σημαίνουν όχι κάτι που αναλύεται με πολιτική ορολογία αλλά κυρίως με αισθήματα:Το αίσθημα της υπέρμετρης αγάπης για την πατρίδα στον εθνικισμό, το αίσθημα της πικρίας και μνησικακίας στον λαϊκισμό.

  
  

  Ετσι, με τον όρο εθνολαϊκισμός προσπαθούμε να δείξουμε την συνάντηση αυτών των δυο ιδεολογιών, των δυο ρητορικών.

  
  

  Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτότυπο φαινόμενο που συνθέτει νέου τύπου ταυτότητες. Συνθέτει την ιδέα της αγάπης του έθνους με τα λαϊκά στρώματα ως αναπλήρωσης αυτού που νομίζουν ότι τους έχουν στερήσει. Συνθέτει μια νέα ηθική όπου η επίδειξη μικροαστικής κακομοιριάς και παράπονου συμπλέει με την επίδειξη ενός καταναλωτικού νεοπλουτισμού. Αναδεικνύει έναν έρποντα νεορατσισμό που δεν έχει επεξεργασία ιδεολογική αλλά συνυπάρχει με συναισθήματα ματαίωσης προσδοκιών, φόβου για το μέλλον και ένα διάχυτο αίσθημα στέρησης. Τέλος, ο εθνολαϊκισμός συνδέεται με ένα διάχυτο αίσθημα μνησικακίας για το οποίο θα μιλήσω παρακάτω.

  
  

  Ετσι στην ομιλία μου θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ σε 3 κομβικά σημεία:

  
  

  Α) στην σύντομη παρουσίαση τον κεντρικών χαρακτηριστικών του σύγχρονου εθνολαϊκισμού

  Β) στην προσπάθεια παρουσίασης των βασικών συναισθημάτων που συναρθρώνονται με την εθνολαϊκίστικη ιδεολογία και,

  Γ) τα ελληνικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου εθνολαϊκισμού

  Δ) τον τηλεοπτικό λαϊκισμό της Εκκλησίας

  Ε) την σχέση του εθνολαϊκισμου με τη Θεσσαλονίκη

  
  

  
  

  Α)

  
  

  
  

  Σε ό,τι αφορά γενικά τον όρο λαϊκισμό θα ήθελα να πω ότι αναφέρεται σε ρητορικές και ιδεολογίες στις οποίες ο « λαός» λειτουργεί ως κομβικό σημείο, σε ένα λόγο (που) διχοτομεί την κοινωνία μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων»

  «Πυρηνικό στοιχείο όλων των λαϊκισμών είναι μια συγκεκριμένη έγκληση του λαού ως υποκείμενου ένα «ρητορικό στυλ» το οποίο εξαρτάται από εγκλήσεις στο λαό».

  
  

  Εντούτοις, κάθε έγκληση προς τον λαό δεν συνιστά αυτομάτως λαϊκισμό. Εκείνο που μετασχηματίζει μια λαϊκή έγκληση σε λαϊκίστικη είναι η πολεμική ρητορική της δομή.

  Τα στοιχεία αυτής της πολεμικής ρητορικής είναι ο αντί ελιτισμός αλλά και ο εκθειασμός του λαού, καθώς και η εμμονή στο Ήθος του «μέσου ανθρώπου», στην άμεση επικοινωνία με τους καθημερινούς ανθρώπους, τους απλούς, έντιμους, υγιείς πολίτες.

  
  

  Μερικά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του λαϊκισμού είναι:

  
  

  α) η προσωπική έκκληση στο λαό.

  β) η επιδεικτική υπεράσπιση της «εθνικής ταυτότητας» (η οποία θεωρείται ότι απειλείται)

  γ) η συστηματική εργαλειακή εκμετάλλευση συλλογικών μορφών μνησικακίας

  δ) η καταγγελία της παρακμής

  ε) η ανάδειξη ενός λαϊκού δημαγωγού ηγέτη

  στ) η συστηματική προσφυγή σε δημαγωγικά κλισέ

  
  

  Σε αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούμε να προσθέσουμε μερικά ακόμα που αφορούν κυρίως στον ελληνικού τύπου λαϊκισμό:

  Ο ελληνικός λαϊκισμός είναι ηθικολογικός. Τον ενδιαφέρει η έμμονη σε μια «ηθική του φρονήματος» και στο αυταπόδεικτο δίκαιο των «λαϊκών αιτημάτων». Τον χαρακτηρίζει και μια εργαλειακή αντίληψη του κράτους. Όταν τους αφορά άμεσα , οι λαϊκιστές θέλουν το κράτος αρωγό και όχι ισχυρό. Όταν όμως, πρόκειται για υποθέσεις που δεν τους αφορούν άμεσα, δεν αντιλέγουν σε ισχυρές και αυταρχικές κρατικές παρεμβάσεις.

  
  

  
  

  
  

  Β)

  
  

  Στο δεύτερο μέρος, δηλαδή στην παρουσίαση των βασικών συναισθημάτων που συναρθρώνονται με την λαϊκίστικη ιδεολογία θα επικεντρωθώ στο αίσθημα της μνησικακίας, που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζει τον εθνολαϊκισμό:

  Να σκεφτούμε κατ’ αρχήν ότι σε όλες σχεδόν τις ιδεολογίες τα συναισθήματα διαδραματίζουν έναν βασικό ρόλο. Και οι εθνολαϊκές αναδιπλώσεις σήμερα συνοδεύονται και από μια ηχηρή επίκληση του συναισθήματος. Το συναίσθημα, ως φαντασιακή επίκληση της αγάπης, δηλαδή η εργαλειακή χρήση του συναισθήματος, μοιάζει να συνοδεύει τον σύγχρονο λαϊκίστικο και εθνικιστικό λόγο.

  
  

  Στον εθνολαϊκισμό, πιστεύω ότι το κυρίαρχο συναίσθημα είναι μια ειδική στάση, όχι απλά ο φθόνος ούτε η οργή αλλά αυτό που ο Μαξ Σελλερ ορίζει ως μνησικακία. Σύμφωνα με τον Μαξ Σελλερ «η μνησίκακη κριτική δεν θέλει αυτό που διατείνεται ότι θέλει αλλά χρησιμοποιεί το κακό ως βάση για να λοιδορεί».

  
  

  Τι είναι η όμως η μνησικακία;

  Η μνησικακία δεν είναι απλά συναίσθημα αλλά μάλλον ένα συνοθύλευμα συναισθημάτων. Συναίσθημα είναι η φυσιολογική ανταπόκριση σε κάποιο ερέθισμα. Το αίσθημα της μνησικακίας είναι μια περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση, συνδυασμός συναισθηματικών και φανταστικών στοιχείων.

  
  

  Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της μνησικακίας και οι ποιες οι συνθήκες που την εκκολάπτουν ;

  Κατά τον Νίτσε η μνησικακία είναι χαρακτηριστικό των όντων «που τους απαγορεύεται η πραγματική αντίδραση» (…..) και αυτοαποζημιώνονται με μια εκδίκηση κατά φαντασίαν.

  
  

  Όμως την μνησικακία ως έννοια με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον ανέπτυξε πιο ξεκάθαρα ο Μαξ Σέλερ που θεωρεί ότι «Η φιλέκδικη διάθεση ρέπει προς την μνησικακία καθόσον το αντικείμενο της είναι μια διαρκής, παρατεταμένη κατάσταση πραγμάτων την οποία συναισθάνεται σαν «μόνιμη» βρισιά» που διαφεύγει από τη βούληση του υβριζόμενου, (...) αυτή η προσβολή εμφανίζεται ως κάτι το μοιραίο».

  
  

  Ένα κύριο χαρακτηριστικό της μνησικακίας είναι η σχέση με τη μνήμη. Η μνησικακία μηρυκάζει, αναθυμάται και ανασυνθέτει άλλα πικρά συναισθήματα: την κακεντρέχεια, τον φθόνο, το μίσος.

  
  

  Πάλι ο Μαξ Σελλερ γράφει «ο κακεντρεχής εκδικείται (….) ο μισητής βλάπτει τον εχθρό του (….) ο φθονερός πασχίζει να αποκτήσει το αντικείμενο του φθόνου του (...) όλοι αυτοί αγνοούν την μνησικακία. Για να υπάρξει αυτή , θα πρέπει τα παραπάνω συναισθήματα να (…) συνοδεύονται από την αδυναμία μετατροπής τους σε πράξεις, ώστε να« ξινίσουν».

  
  

  Ας δούμε όμως ορισμένες προϋποθέσεις που είναι υπαρκτές στις νεωτερικές κοινωνίες για την καλλιέργεια της μνησικακίας όπως την αντιλαμβάνεται ο Μαξ Σέλερ: Η πρώτη είναι μια γενικευμένη προσδοκία ισότητας. Η Μνησικακία εμφανίζεται «σε κοινωνίες σαν τη δική μας όπου μια κοινωνική ισότητα επισήμως αναγνωρισμένη, συνυπάρχει με υπέρογκες διαφορές, κ.λ.π Κοινωνία όπου ο καθένας έχει το «δικαίωμα» να κρίνει τον εαυτό του ισάξιο με έναν άλλο, αλλά εμπράκτως αδυνατεί».

  
  

  Η δεύτερη ικανή συνθήκη συναφής με την προηγούμενη είναι ότι πρέπει να υπάρχει σύγκριση. Αν δεν συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους δεν μπορείς να νιώσεις μνησικακία.

  
  

  Τρίτη, τέλος, συνθήκη είναι ο αμετάκλητος χαρακτήρας της αδικίας την οποία νιώθεις ότι υφίστασαι. Η εκάστοτε αδικία , από την οποία εκκινεί η φιλέκδικη διάθεση πρέπει να βιώνεται, ως κάτι που δεν αλλάζει με τίποτα.

  
  

  Αυτές οι συνθήκες οδηγούν κατά τον Σελερ στον μνησίκακο άνθρωπο.

  
  

  Η μνησίκακη στάση οδηγεί έτσι σε μια αντιστροφή των αξιών: «ο μνησίκακος άνθρωπος…., αυτοδηλητηριάζεται ηθικά. Ενώ αρχικά θαυμάζει τις αξίες και τα προνόμια τα οποία δεν διαθέτει (επειδή ακριβώς δεν μπορεί να τα αποκτήσει), τα ακυρώνει και δίνει αξία στα ακριβώς αντίθετα». Δηλαδή ο μνησίκακος άνθρωπος σκέφτεται κάπως έτσι :«Στην αρχή θαυμάζω τον πλούσιο, τον ωραίο, τον αριστοκράτη, τον μορφωμένο, τον διάσημο. Επειδή όμως εξ ορισμού δεν μπορώ να γίνω σαν κι αυτούς και δεν μπορώ να τους συναγωνιστώ, ανακλάται μέσα μου μια σιωπηλή εχθροπάθεια, για κάτι που μου υπεξαιρέθηκε ενώ το δικαιούμαι. Ετσι σιγά σιγά, αυτό που θαύμαζα αρχίζω να το υποτιμώ».

  
  

  Συνοψίζοντας θα ήθελα να θυμίσω μερικά χαρακτηριστικά της σχέσης του εθνολαικισμου με την μνησικακία:

  
  

  1. το στοιχείο της μνήμης στην έννοια της μνησικακίας. Η μνησικακία είναι μνήμη που μηρυκάζει, που ανα-μασά που ανα-θυμάται.

  
  

  2. Η μνησικακία αφορά σε μια λιμνάζουσα κατάσταση που την σημαδεύει η ανημποριά, η αδυναμία απάντησης.

  
  

  3. Θεωρώ επίσης ότι ενυπάρχει ένα αίσθημα απόλαυσης στην μνησικακία καθώς αυτή οδηγεί σε ναρκισσιστικές παλινδρομήσεις. Έτσι η εικόνα του έθνους μεταφράζεται σε μια φαντασιακή αγκαλιά, σε μια φάτνη όπου ο πληγωμένος ναρκισσισμός βρίσκει καταφύγιο.

  
  

  4. Ακόμη η μνησικακία συνδέεται με την αδυναμία εκφόρτισης, εκδραμάτισης.

  
  

  Καθώς το σημερινό διεθνές περιβάλλον δεν επιτρέπει την ανάδυση ενός φανερού εθνικιστικού ρατσιστικού λόγου, ο σύγχρονος (και ελληνικός) εθνικισμός ξεδιπλώνεται ως μνησίκακος λόγος. Γίνεται ένας υπόκωφος, μη εκδραματισμένος λόγος που δηλητηριάζει το πολιτικό σκηνικό, που όμως το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι υποφώσκει και δεν εκδηλώνεται ανοιχτά.

  
  

  
  

  
  

  Γ)

  
  

  
  

  Για να κατανοήσουμε καλύτερα την μνησίκακη πλευρά του σύγχρονου ελληνικού εθνολαϊκού λόγου θα ήθελα εδώ να σταθώ σε ορισμένα στιγμιότυπα της ελληνικής καθημερινής συμπεριφοράς που κάποιοι μελετητές σαν τον Καραποστόλη ονομάζουν προστριβές.

  
  

  Για να καταλάβουμε τις προστριβές, θα πρέπει να τις αντιδιαστείλουμε από τις συγκρούσεις. Στην Δυτική Ευρώπη έχουμε συγκρούσεις, εδώ στην νεοελληνική κοινωνία προστριβές. «Για να λάβει χώρα μια σύγκρουση απαραίτητο είναι οι επιθετικές εκατέρωθεν πράξεις να οδηγούνται από προθέσεις που είναι αρκετά σαφείς ώστε τα εμπόδια της άλλης πλευράς να γίνονται αντιληπτά ακριβώς και εντελώς ως τέτοια. Για τούτο η σύγκρουση συνοδεύεται από σχετικά σταθερά αισθήματα. Αντίθετα «Οι προστριβές είναι οι διεγερμένες από αβεβαιότητα συναντήσεις (…)Τα άτομα και οι ομάδες έρχονται σε αντιπαράθεση, διαφιλονικούν, διαπληκτίζονται, με όρους προκαταβολικούς». (….) Οι προστριβές παραπέμπουν, σε μια κοινωνία που δυσκολεύεται να εννοήσει τον εαυτό της, να αναγνωρίσει τα συστατικά της και να καθιερώσει τους κανόνες και τις αρχές της.

  
  

  Στην προστριβή ο μειονεκτών που συγκρίνει τον εαυτό του με τον οιονεί αντίπαλο συνθέτει την εικόνα ενός εαυτού παραγκωνισμένου από κάποιον που δεν υπερέχει ούτε διανοητικά ούτε ηθικά από αυτόν (...). » και αυτό τον οδηγεί στο να ρέπει προς την μνησικακία.

  
  

  Η ανημποριά αποτελεί μια από τις βασικές προϋπόθεσης για την ανάπτυξη της μνησικακίας, μαζί με την πεποίθηση πως εκείνος που διαθέτει πλούτο η δύναμη δεν είναι οπωσδήποτε ανώτερος από τον ανήμπορο. Στην Ελλάδα, όπως λέει ο Καραποστόλης. «Ο μειονεκτών είναι ανήμπορος. Χωρίς μάρτυρες και συνηγόρους από μέρους της κοινωνίας νιώθει πως είναι απόλυτα εκτεθειμένος σε άνισες και άδικες σχέσεις με τους άλλους».

  
  

  Σε αυτή την συσσωρευμένη επιθυμία (ανήμπορης ) εκδίκησης του αιτούντος πολίτη -που εν τέλει μεταβάλλεται σε ικέτη- βρίσκονται μάλλον τα αίτια της ελληνικής μνησικακίας.

  
  

  [...]

  
  

  
  

  Ε)

  
  

  Τώρα, στο τελευταίο μέρος της ομιλίας μου θα ήθελα να σταθώ σε κάποια χαρακτηριστικά του σύγχρονου εθνολαϊκισμού, ιδιαίτερα όπως αυτός εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη.

  
  

  Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια μοιάζει να είναι ο κατεξοχήν ελληνικός τόπος στον οποίο συναντήθηκαν εθνικισμός και λαϊκισμός . Η Θεσσαλονίκη, η πόλη που η δεκαετία του ‘90 την γέμισε ματαιώσεις και διαψεύσεις, που βλέπει διαρκώς το χάσμα με την Αθηνά να μεγαλώνει, οδηγείται σε μνησίκακα αισθήματα. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που την δεκαετία του '90 πίστεψε ότι θα γίνει πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Ήταν ο τόπος των μεγάλων εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το όνομα της Μακεδονίας, πόλη πρώην κοσμοπολίτικη με ένδοξο απώτερο και αμφιλεγόμενο μεταπολεμικό παρελθόν. Πόλη κάποτε των εργατικών κινημάτων αλλά και των παρακρατικών οργανώσεων που οδήγησαν στην χούντα. Πόλη όπου κατά την δεκαετία του ‘50 και ‘60, αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο, αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός και το ειδικό κοινωνικό βάρος των μικροαστικών στρωμάτων. Οταν μάλιστα από τις αρχές της δεκαετίας του '60 αυξήθηκαν σημαντικά οι καταναλωτικές δαπάνες κύρους, τα μικροαστικά της στρώματα άρχισαν να απολαμβάνουν την «επιτυχία» και την «αναγνώριση», να αποκτούν αυτοεκτίμηση, ιδιαίτερα όταν βλέπουν τα παιδιά τους να διαπρέπουν στα γράμματα.

  
  

  «Στη Θεσσαλονίκη», λέει ο Γ. Ιωάννου στο βιβλίο του Η Πρωτεύουσα των Προσφύγων με την οικονομική άνοδο των τελευταίων δεκαετιών, έχει απλωθεί μια πολυάριθμη μικροαστική ή ψευδομικροαστική ταξη (όπου) οι νέοι πλούσιοι δεν έχουν παλιώσει ακόμη, ώστε να βαρεθούν τις υλικές απολαύσεις και εκπλήξεις και να αναζητήσουν τα πνευματικά αγαθά».

  
  

  Ακόμη ο Γ. Ιωάννου θυμίζει ότι «Στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 1950 μεγάλη υπόληψη είχε το επάγγελμα του γιατρού. Κατόπιν ερχόταν του δικηγόρου. Του καθηγητή ήταν πολύ ξεπεσμένο οικονομικά, του δασκάλου ακόμα χειρότερα. Και φυσικά οι μεγάλοι μας πίεζαν να γίνουμε γιατροί η δικηγόροι».

  
  

  Όμως η διάψευση ήρθε γρήγορα. Η Θεσσαλονίκη στην δεκαετία του ‘90 βλέπει την δυναμική της κοινωνικής της κινητικότητας να εξανεμίζεται. Τις ελπίδες των μικροαστών διαδέχεται η μνησικακία.

  
  

  Η Θεσσαλονίκη επίσης είναι και η πόλη και των θρησκευτικών οργανώσεων, η πόλη όπου ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος απηύθυνε την περίφημη ‘Ομιλία κατά τη μεγάλη Λαοσύναξη της Θεσσαλονίκης, το έτος 2000 που κατά τη γνώμη μου μπορεί να θεωρηθεί ως ο πανηγυρικός λόγος του εθνολαϊκισμού.

  
  

  Θυμίζω ότι πρόκειται για ένα λόγο εν μέσω της διαμάχης για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Σε αυτήν ο εκκλησιαστικός λόγος ξεδίπλωσε τις πτυχές του ως εθνολαϊκός λόγος: ”Ναι, η παράδοση μας περνά μέσα από Ορθοδοξία, εθνικότητα και γλώσσα” αναφωνεί ο Αρχιεπίσκοπος Χριστοδουλος, και ” Θα μείνουμε αυτό πού είμαστε: πρώτα Έλληνες και Χριστιανοί, και μετά Ευρωπαίοι”.

  
  

  Τελειώνοντας, θα ήθελα να επινοήσω ένα φανταστικό σενάριο για τη Θεσσαλονίκη. Να πως καταρχήν ότι το σενάριο καμία σχέση δεν έχει με πρόσωπα υπαρκτά, κάθε τέτοια σχέση θα είναι εντελώς συμπτωματική.

  
  

  Φανταστείτε μια μελλοντική Θεσσαλονίκη. Ο εθνολαϊκισμός και μαζί του η μνησικακία του ανήμπορου και ματαιωμένου μικροαστού θεριεύει. Αναζητείται επειγόντως ένας χαρισματικός ηγέτης να την λυτρώσει και να τη σώσει.

  
  

  Σ αυτή τη πόλη εμφανίζεται ένας άνθρωπος. Ας τον ονομάσουμε Χ. Είναι υπερβολικά φιλόδοξος, σαν τον πολίτη Κέην στην ταινία του Ορσον Ουέλς. Ονειρεύεται να γίνει ηγέτης της πόλης. Μόνο που έχει ένα μικρό πρόβλημα. Δεν διαθέτει κανένα απολύτως προσόν, κανένα χάρισμα. Δεν είναι καλά μορφωμένος· είναι μάλλον ημιμαθής. Δεν είναι γοητευτικός. Δεν χειρίζεται καλά τον λόγο. Δεν ανήκει καν σε ένα από τα μεγάλα τζάκια της πόλης ώστε να επικαλεστεί την καταγωγή του. Επιπλέον είναι μάλλον άσχημος και απωθητικός.

  
  

  Όμως αυτά τα μικροπροβλήματα δεν θα σταθούν εμπόδιο για τον Χ. Θα μετατρέψει τα μειονεκτήματα του σε πλεονεκτήματα και αυτό θα αποδειχτεί το μεγάλο ταλέντο του. Θα χρησιμοποιήσει την μνησικακία, τον απωθημένο φθόνο, την καταπιεσμένη οργή του κάθε ανήμπορου μικροαστού. Θα ανακατευτεί μαζί τους θα πάει σε γάμους και βαφτίσια και γιορτές, ακάλεστος στην αρχή μέχρι να τον γνωρίσουν. Θα τραγουδήσει μαζί τους. Θα κάνει μικρορουσφετάκια. Θα καλύψει την ρητορική του ανεπάρκεια με το κρυφό του μεγάλο όπλο, το θράσος. Θα λέει ότι του κατέβει. Θα μοιράσει σημαιούλες στα παιδάκια.

  
  

  Εν τέλει θα πετύχει το ακατόρθωτο. Θα τον λατρέψουν, αυτόν που δεν θα έχει κανένα χάρισμα, ως τον νέο χαρισματικό ηγέτη. Γιατί θα ταυτισθούν μαζί του, θα πουν 'είναι ένας από εμάς'. Θα τον στέψουν αυτοκράτορα της πόλης. Και το πιο παράξενο, δεν θα αποτύχει, θα μείνει στο απυρόβλητο σε αντίθεση με όλους τους παλαιοτέρους, πραγματικά χαρισματικούς ηγέτες. Γιατί αντίθετα απ' ότι αυτοί δεν θα έχει δώσει καμία υπόσχεση, δεν θα γεννήσει προσδοκίες για κανένα θαύμα. Το μόνο του σχεδόν ανίκητο στήριγμα θα είναι το κλίμα του εθνολαϊκισμού και της μνησικακίας.

  
  

  Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας ζητήσω να μην πάρετε στα σοβαρά αυτό το σενάριο. Ολοφάνερα είναι μάλλον απίθανο να συμβεί. Και αν τυχόν συμβεί, θα αφορά στο απώτατο μέλλον. Το καταθέτω απλώς ως δείγμα πολιτικής φαντασίας.

  
  

  
  

ο Μπαρμπα Γιαννης Ταμτακος τραγουδα την Διεθνη στα Ποντιακά

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ Τριαντάφυλλος Μηταφίδης AYΓΗ, 9/6/04

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ

      «Μερικές φορές είναι ευκολότερο να ονειρεύεται κανείς τα παλιά του όνειρα – έστω κι αν είναι εφιάλτες – παρά να ξυπνήσει μπροστά με μια ανοίκεια πραγματικότητα», γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ στον επίλογο του βιβλίου του «Σκοτεινή Ήπειρος-ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας» για όσους νοσταλγούν το παρελθόν, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ.

     Παρά την τραγική ιστορική χρεοκοπία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» επιμένει να αναμασά το εθνικο-ρεφορμιστικό σταλινικό δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» και έχει αναδειχθεί σε πρωταθλητή της «εθνικής στενοκεφαλιάς» (Λένιν). Έτσι όχι μόνο προπαγανδίζει την «αποδέσμευση της χώρας από το γκέτο της Ε.Ε.», αλλά και προτείνει «κεντρικό πανεθνικό – οικονομικό σχεδιασμό στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας – εξουσίας», μια και «ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. γιατί ο καπιταλισμός αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτικά ανισόμετρα»(!) (Ριζοσπάστης, 4/4/04).

Για μια ακόμα φορά επιστρατεύουν μια μονόπλευρη-μηχανιστική ερμηνεία του «νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης», για να προσφέρουν θεωρητικό κάλυμμα στις εθνικιστικές πρακτικές τους. Ότι αποτελεί θέση αναχώρησης του καπιταλισμού η ανισότητα στους ρυθμούς ανάπτυξης των διαφόρων μερών της ανθρωπότητας δεν συνιστά, φυσικά, ανακάλυψη! Αυτό όμως που διακρίνει τον καπιταλισμό, λόγω της ευκινησίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι η ικανότητά του να υπερνικά, με τις δικές του αντιδραστικές – αναρχικές μεθόδους, τις οικονομικές διαφορές, να μεταμορφώνει τις περιφερειακές και εθνικές οικονομίες που είναι κλεισμένες στον εαυτό τους, σε ένα «σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων» (Λ. Τρότσκι). Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την πολυπλοκότητα του ιστορικού προτσές, αν δεν το αντιμετωπίσουμε ως ένα συνδυασμό κεντρόφυγων και κεντρομόλων τάσεων, ισοπέδωσης και ανισότητας, που πηγάζουν από την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Το γεγονός ότι η ενοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας γίνεται με βίαιους σπασμούς και «πολέμους διαρκείας» δεν σημαίνει ότι, σαν τους έγκλειστους του «πλατωνικού σπηλαίου», πρέπει να επιστρέψουμε  στην ανύπαρκτη θαλπωρή του έθνους – κράτους.. Είναι ολέθρια αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως ο δικό του περιούσιο έθνος – κράτος, το δικό του «ανάδελφο» κόμμα πέπρωται να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο σοσιαλισμό. Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι ο εθνικός μεσιανισμός και ο σοσιαλπατριωτισμός καταντούν δεκανίκια του ιμπεριαλισμού.

Για τους δασκάλους του μαρξισμού αποτελούσε κριτήριο διεθνισμού-και όχι κοσμοπολιτισμού-το αν ένα εργατικό κόμμα ή κίνημα χάραζε τις εθνικές του προοπτικές με γνώμονα τις εξελίξεις της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία κυριαρχεί ως ανεξάρτητη οντότητα στα εθνικά επίπεδα, και δεν αποτελεί απλώς το «διεθνή περίγυρό» τους. Όσους όρκους πίστης κι αν κάνει κανείς στο διεθνισμό, αν πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει στον τελικό σκοπό στο πλαίσιο των εθνικών συνόρων, με εθνικά κυρίως μέσα, εμποδίζει την ανάπτυξη διεθνιστικής συνείδησης στους εργαζόμενους.

Αν στα πλαίσια της Ε.Ε. προωθείται «εκ των άνω» μια χωρίς προηγούμενο αλληλεξάρτηση-οργανική σύνδεση των ευρωπαϊκών κρατών στον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό τομέα, αυτό επιβάλλει τον άμεσο πανευρωπαϊκό συντονισμό των αγώνων των εργαζομένων, των ανέργων και των κοινωνικών κινημάτων και όχι τη σεχταριστική περιχαράκωσή τους. Σ’ αυτή την ανάγκη αγωνίζονται να ανταποκριθούν το «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ» και το νεογέννητο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και γι’ αυτό βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο του Περισσού.

 Για να αντισταθούμε στην «πλουτοκρατία της Ευρώπης», πρέπει να διεκδικήσουμε μια «Ευρώπη-κοινό σπίτι των λαών της από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια», στην πορεία προς τις «Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης». Ένα σύνθημα της επαναστατικής Τρίτης Διεθνούς που αποσύρθηκε το 1928 στο όνομα της κατά Στάλιν «ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού» (!)

   Μηταφίδης Τριαντάφυλλος, AYΓΗ, 9/6/04

ερανίστρια: Το κύμα: Όταν ο κινηματογράφος γίνεται μέσο διδασκαλίας

ερανίστρια: Το κύμα: Όταν ο κινηματογράφος γίνεται μέσο διδασκαλίας

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ (26.9.2010) Ευκλειδης Τσακαλωτος. AΠΟ ΤΟ ιστολογιο του κοκκινοπρασινου δικτυου του συνασπισμου

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ (26.9.2010)

Ευκλειδης Τσακαλωτος

 ιστολογιο του κοκκινοπρασινου δικτυου του συνασπισμου

Φωτογραφία του Ζαν Σαμπριέ, 1955

ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ

Σε προηγούμενο άρθρο («Ενθέματα», 5.9.2010) ασχολήθηκα με την έξοδο από το ευρώ ως αριστερή στρατηγική για την έξοδο από την κρίση. Επιχειρηματολόγησα ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ευρώ όσο το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί. Στο παρόν άρθρο θέλω να εκφράσω ένα παρόμοιο σκεπτικισμό για τη στρατηγική της στάσης πληρωμών.

Η στάση πληρωμών έχει αρκετά πλεονεκτήματα. Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι αν χρωστάς πολλά σε έχουν ανάγκη οι πιστωτές σου, και αυτό σου δίνει εν δυνάμει μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ. Όπως παρατηρεί συχνά ο Κώστας Λαπαβίτσας, σε αυτές τις περιπτώσεις έχει μεγάλη σημασία ποιος παίρνει την πρωτοβουλία, και άρα μπορούμε να βρεθούμε σε δύσκολη κατάσταση, με την επιβολή ακόμα πιο σκληρών μέτρων, αν την πρωτοβουλία για μια αναδιάρθρωση του χρέους την πάρουν οι πιστωτές μας. Επιπλέον, η στάση πληρωμών ανταποκρίνεται σε ένα δίκαιο και διευρυμένο αίσθημα ότι την κρίση δεν πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που δεν ευθύνονται για την κρίση.

Το κόστος της στάσης

Η πρώτη διαφωνία αφορά το ύψος του κόστους μιας στάσης πληρωμών. Η κυβέρνηση δεν θα έχει πρόσβαση στις χρηματαγορές, και έτσι  δεν θα μπορεί να δαπανά περισσότερα από όσα μαζεύει από φόρους. Το πρόγραμμα φέτος για μείωση του ελλείμματος από 13% του ΑΕΠ στο 8% συνοδεύτηκε από πολύ σκληρά μέτρα. Σε μια στάση θα πρέπει να φτάσει στο 0% σχεδόν αμέσως. Το ίδιο ισχύει και για το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών. Η Ελλάδα έχει σε συνθήκες ύφεσης  έλλειμμα της τάξης του 10% του ΑΕΠ — μια παγκόσμια πρωτοτυπία! Και αυτό το έλλειμμα θα πρέπει να φτάσει απότομα στο 0%, με μια απότομη μείωση των εισαγωγών, μια και οι εξαγωγές δύσκολα θα αυξηθούν σημαντικά βραχυπρόθεσμα. Η εμπειρία της Αργεντινής δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Η Αργεντινή είναι μια μεγάλη χώρα, πλούσια σε φυσικούς πόρους, που μετά τη δική της στάση πληρωμών είχε το προνόμιο μιας μεγάλης ζήτησης για τα αγροτικά της προϊόντα από τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας.

Ακόμα χειρότερα, έπειτα από μια στάση οι ελληνικές τράπεζες θα αντιμετώπιζαν αυξημένα προβλήματα ρευστότητας, καθώς η ΕΚΤ θα ήταν λιγότερο διατιθεμένη να τους δανείσει ακόμα και αν παραμέναμε στην ευρωζώνη. Η κρίση ρευστότητας θα μπορούσε να μετατραπεί σε κρίση βιωσιμότητας, αφού οι τράπεζες δεν θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν τους καταθέτες τους σε περίπτωση που θα ζητούσαν τα χρήματά τους, και δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε, χωρίς να υπερβάλουμε, το μέγεθος της κοινωνικής αναστάτωσης που θα ακολουθούσε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Οι υποστηρικτές της στάσης πληρωμών μπορεί να μη συμφωνούν ότι το κόστος θα είναι τόσο μεγάλο, αλλά δεν το μηδενίζουν. Και γι’ αυτό τον λόγο απαντούν με μια ριζοσπαστικοποίηση της ατζέντας. Η κρατικοποίηση των τραπεζών και μια σχεδιασμένη βιομηχανική πολιτική, στηριζόμενη και από μια υποτίμηση της δραχμής μετά την έξοδο από το ευρώ, είναι οι δύο βασικοί πυλώνες αυτής της προσέγγισης.

Μετά την κρατικοποίηση, η κυβέρνηση θα μπορούσε να αναγκάσει τις τράπεζες να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Αλλά σε μια φάση όπου οι καταθέσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα μειώνονται, μια αύξηση στα κρατικά ομόλογα που θα αναγκαζόταν να κρατούν οι τράπεζες θα οδηγούσε σε μια μείωση δανείων στον ιδιωτικό τομέα. Οι τράπεζες θα πίεζαν για την αποπληρωμή των χρεών, κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει πολλές επιχειρήσεις και νοικοκυριά στη χρεοκοπία (με αποτέλεσμα οι τράπεζες να παίρνουν μόνο ένα ποσοστό των δανείων τους).

Σε αυτές τις συνθήκες, οι πιέσεις στα δημοσιονομικά του κράτους θα ήταν ασφυκτικές. Η κυβέρνηση θα έπεφτε στον πειρασμό να κόβει χρήμα για την πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων. Συγχρόνως, στην περίπτωση που το κρατικοποιημένο τραπεζικό σύστημα δεν ήταν αξιόπιστο, τότε η κυβέρνηση ή θα απαγόρευε τις αναλήψεις ή θα «έκοβε»  πάλι χρήμα για να παρέχει ρευστότητα στο σύστημα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών θα μπορούσε να ήταν μια ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού, και ένας φαύλος κύκλος υποτίμησης-πληθωρισμού, όπου οι πραγματικοί μισθοί θα συρρικνωνόταν συνεχώς. Μια ενεργητική βιομηχανική πολιτική θα μπορούσε, παράγοντας νέο πλούτο και νέες θέσεις εργασίας, να ανατρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Η ιστορική εμπειρία δεν μας προσφέρει πολλούς λόγους για αισιοδοξία. Η βραχυχρόνια αποτελεσματικότητά της είναι αμφισβητήσιμη, ιδιαίτερα αν εγκαινιαστεί σε συνθήκες χάους.

Θεωρώ λοιπόν ότι οι υποστηρικτές της στάσης πληρωμών υποτιμούν το κόστος αυτής της επιλογής και, συγχρόνως, υπερτιμούν τη δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που θα εμφανιστούν.  Αλλά, όπως και με την έξοδο από το ευρώ, το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά πρωτίστως πολιτικό-στρατηγικό. Θέλω να παραθέσω προς συζήτηση μια σειρά επιχειρημάτων που θέτουν σε αμφισβήτηση τη συγκεκριμένη επιλογή.

Ποιοι πολιτικοί συσχετισμοί και κοινωνικές δυνάμεις;

Όπως ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, ο Κώστας Λαπαβίτσας αρχικά αμφισβήτησε το σενάριο για το «καλό ευρώ» με πολιτικά, και όχι οικονομικά, επιχειρήματα. Αμφισβητεί δηλαδή ότι τόσες χώρες με τόσα διαφορετικά συμφέροντα μπορούν να συμφωνήσουν σ’ ένα καλύτερο πλαίσιο για το ευρώ. Αλλά αυτό υπονοεί ότι οι συσχετισμοί είναι εν δυνάμει πιο ευνοϊκοί στο εθνικό επίπεδο, κάτι που είναι προς απόδειξη. Η εξέλιξη της στρατηγικής εξόδου από το ευρώ και της στάσης πληρωμών θα εξαρτηθεί, βεβαίως, από την κυβέρνηση που θα την εφαρμόσει και τις κοινωνικές δυνάμεις που θα την υποστηρίξουν. Και τα δύο σκέλη της στρατηγικής δεν αποτελούν από μόνα τους σοσιαλιστικά αιτήματα. Αλλά η ριζοσπαστικοποίηση της ατζέντας μετά την έξοδο και τη στάση αποτελεί απολύτως ένα σοσιαλιστικό αίτημα. Γιατί να υποθέσουμε ότι σε αυτή τη στρατηγική θα ηγεμονεύουν οι δυνάμεις που κοιτάν προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, και όχι αυτές που προσδοκούν σε μια εθνική, και πρωτίστως καπιταλιστική, υπόθεση παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας;

Δεύτερον, η στρατηγική δεν έχει πειστικές απαντήσεις για το πώς θα αντιμετωπιστούν οι χρηματαγορές και οι πολυεθνικές. Προφανώς υπάρχει η ελπίδα ότι μια τέτοια στάση από μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα λειτουργήσει ευνοϊκά για άλλα πειράματα στην Ευρώπη. Αλλά και η υποτίμηση και η στάση πληρωμών θα πλήξουν σε κάποιο βαθμό εργαζόμενους και εργαζόμενες σε άλλες χώρες. Οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις δεν αποτελούν στέρεο έδαφος για την οικοδόμηση διεθνιστικών λύσεων, και πρέπει να εξεταστεί πολύ σοβαρά το ποσοστό του χρέους μας που το κρατάν ξένα ασφαλιστικά ταμεία (αν και δέχομαι ότι σε κάποιο σημείο τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν μειώσει τις επενδύσεις τους σε ελληνικά κρατικά ομόλογα μετά την υποβάθμισή τους). Ο Κώστας Λαπαβίτσας πολύ σωστά δίνει έμφαση στην ανάγκη για διαφάνεια σε σχέση με το χρέος μας, αλλά αν πάρουμε υπόψη τις δύσκολες συνθήκες μετά από τη στάση δεν θα είναι εύκολο να παρθούν αποφάσεις με το ένα μάτι στραμμένο στις διεθνιστικές απαιτήσεις.

Τρίτον, η ιδέα ότι μια εναλλακτική στρατηγική μπορεί να βασιστεί στην κρατικοποίηση κάποιον στρατηγικών τραπεζών και επιχειρήσεων, που με σοσιαλιστές μάνατζερ θα αλλάξουν κατεύθυνση, αποτελεί μια προσέγγιση που δεν έχει δικαιωθεί στο παρελθόν. Χρειαζόμαστε ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις, συνειδητοποιημένα κινήματα, και πολιτικά υποκείμενα που θα είναι σε θέση να πάρουν ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό στα χέρια τους. Παραδόξως, η στρατηγική που κριτικάρω σε αυτό το άρθρο είναι λιγότερη τολμηρή και ριζοσπαστική από ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Υποτιμά το πόσο σημαντικό είναι να εμμένουμε στις παγκόσμιες διαστάσεις της κρίσης. Δεν κινδυνεύει μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα από αυτήν την κρίση. Αυτή τη στιγμή αυτό το σύστημα αντιδρά με την επιβολή του κόστους στον κόσμο της εργασίας. Αλλά από μόνο του αυτό δεν αποτελεί ένα νέο, και βιώσιμο, οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Άρα σε αυτή τη συγκυρία η Αριστερά οφείλει να αμφισβητήσει το σύνολο των παραδοχών του συστήματος με άλλα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα. Χωρίς να έχουν πειστεί σημαντικότατες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για αυτή την αναγκαιότητα, δεν είναι εύκολο να στοιχηματίσουμε σε μια στρατηγική που εισάγει τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό από την πίσω πόρτα. Να το πω κάπως προβοκατόρικα: ο λόγος που υποστηρίζουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό δεν είναι πρωτίστως ότι θα μπορέσει να υποστηρίξει ένα εθνικό νόμισμα και μια στάση πληρωμών.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

και να που Ξηλωθηκαμε σαν το Παλιο Πουλοβερ και μια φωνή απο ψηλά μας λεει :game oVER

απο του 

MHNYMAL  

make love - not parade

ΝοσφεράτοςMar 23, 2012 11:50 PM

ας ηταν να Γλιτωναμε το φαντασμα της πεινας
κανοντας μια Παρελαση με Βαδισμα της Χήνας

ας ηταν να σωζόμασταν μ'αυτές τις παρελασεις
απο του φαυλου ερωτα τις τοσες επελασεις

Ας ηταν να τελειωναμε με μια Τελετουργία
Σ'αυτή τη Χωρα κυβερνουν φατριες του Βοργια

ας ητανε να στεγνωνε στο Μαγουλο το Δάκρυ
Κανοντας μια παρελάση να βρισκαμε την Ακρη


Βαδιζοντας σ'ενα σχοινι ,ειμαστε Σχοινοβατες
καιγυρω μας Φλεγομενες και Ομιλούσες Βατες

και να που Ξηλωθηκαμε σαν το Παλιο Πουλοβερ
και μια φωνή απο ψηλά μας λεει :game oVER

UP Greek Tourism

 


The UP Greek Tourism Advertising Campaign from UP GreekTourism on Vimeo.

ΚΑΙ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων

ΚΑΙ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 2 καὶ τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ λαλήσεις· ἐάν τις ἀπὸ τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἢ ἀπὸ τῶν γεγενημένων προσηλύτων ἐν ᾿Ισραήλ, ὃς ἂν δῷ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ ἄρχοντι, θανάτῳ θανατούσθω· τὸ ἔθνος τὸ ἐπὶ τῆς γῆς λιθοβολήσουσιν αὐτὸν ἐν λίθοις. 3 καὶ ἐγὼ ἐπιστήσω τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον καὶ ἀπολῶ αὐτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, ὅτι τοῦ σπέρματος αὐτοῦ ἔδωκεν ἄρχοντι, ἵνα μιάνῃ τὰ ἅγιά μου καὶ βεβηλώσῃ τὸ ὄνομα τῶν ἡγιασμένων μοι. 4 ἐὰν δὲ ὑπερόψει ὑπερίδωσιν οἱ αὐτόχθονες τῆς γῆς τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ἐν τῷ δοῦναι αὐτὸν τοῦ σπέρματος αὐτοῦ ἄρχοντι, τοῦ μὴ ἀποκτεῖναι αὐτόν, 5 καὶ ἐπιστήσω τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον καὶ τὴν συγγένειαν αὐτοῦ καὶ ἀπολῶ αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς ὁμονοοῦντας αὐτῷ, ὥστε ἐκπορνεύειν αὐτὸν εἰς τοὺς ἄρχοντας ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν. 6 καὶ ψυχή, ἣ ἐὰν ἐπακολουθήσῃ ἐγγαστριμύθοις ἢ ἐπαοιδοῖς, ὥστε ἐκπορνεῦσαι ὀπίσω αὐτῶν, ἐπιστήσω τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἐκείνην καὶ ἀπολῶ αὐτὴν ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς. 7 καὶ ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν· 8 καὶ φυλάξεσθε τὰ προστάγματά μου καὶ ποιήσετε αὐτά· ἐγὼ Κύριος ὁ ἁγιάζων ὑμᾶς. 9 ἄνθρωπος ἄνθρωπος, ὃς ἂν κακῶς εἴπῃ τὸν πατέρα αὐτοῦ ἢ τὴν μητέρα αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθω· πατέρα αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ κακῶς εἶπεν; ἔνοχος ἔσται. 10 ἄνθρωπος ὃς ἂν μοιχεύσηται γυναῖκα ἀνδρός, ἢ ὃς ἂν μοιχεύσηται γυναῖκα τοῦ πλησίον, θανάτῳ θανατούσθωσαν, ὁ μοιχεύων καὶ ἡ μοιχευομένη. 11 καὶ ἐάν τις κοιμηθῇ μετὰ γυναικὸς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἀσχημοσύνην τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἀπεκάλυψε, θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἀμφότεροι ἔνοχοί εἰσι. 12 καὶ ἐάν τις κοιμηθῇ μετὰ νύμφης αὐτοῦ, θανάτῳ θανατούσθωσαν ἀμφότεροι· ἠσεβήκασι γάρ, ἔνοχοί εἰσι. 13 καὶ ὃς ἂν κοιμηθῇ μετά ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσιν. 14 ὃς ἂν λάβῃ γυναῖκα καὶ τὴν μητέρα αὐτῆς, ἀνόμημά ἐστιν, ἐν πυρὶ κατακαύσουσιν αὐτὸν καὶ αὐτάς, καὶ οὐκ ἔσται ἀνομία ἐν ὑμῖν. 15 καὶ ὃς ἂν δῷ κοιτασίαν αὐτοῦ ἐν τετράποδι, θανάτῳ θανατούσθω, καὶ τὸ τετράπουν ἀποκτενεῖτε. 16 καὶ γυνή, ἥτις προσελεύσεται πρὸς πᾶν κτῆνος βιβασθῆναι αὐτὴν ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἀποκτενεῖτε τὴν γυναῖκα καὶ τὸ κτῆνος· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοί εἰσιν. 17 ὃς ἂν λάβῃ τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ ἐκ πατρὸς αὐτοῦ ἢ ἐκ μητρὸς αὐτοῦ καὶ ἴδῃ τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς καὶ αὕτη ἴδῃ τὴν ἀσχημοσύνην αὐτοῦ, ὄνειδός ἐστιν, ἐξολοθρευθήσονται ἐνώπιον υἱῶν γένους αὐτῶν· ἀσχημοσύνην ἀδελφῆς αὐτοῦ ἀπεκάλυψεν, ἁμαρτίαν κομιοῦνται. 18 καὶ ἀνήρ, ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ γυναικὸς ἀποκαθημένης καὶ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς, τὴν πηγὴν αὐτῆς ἀπεκάλυψε, καὶ αὕτη ἀπεκάλυψε τὴν ρύσιν τοῦ αἵματος αὐτῆς· ἐξολοθρευθήσονται ἀμφότεροι ἐκ τῆς γενεᾶς αὐτῶν. 19 καὶ ἀσχημοσύνην ἀδελφῆς πατρός σου καὶ ἀδελφῆς μητρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις· τὴν γὰρ οἰκειότητα ἀπεκάλυψεν, ἁμαρτίαν ἀποίσονται. 20 ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ τῆς συγγενοῦς αὐτοῦ, ἀσχημοσύνην τῆς συγγενείας αὐτοῦ ἀπεκάλυψεν, ἄτεκνοι ἀποθανοῦνται. 21 ὃς ἐὰν λάβῃ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ἀκαθαρσία ἐστίν· ἀσχημοσύνην τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ἀπεκάλυψεν, ἄτεκνοι ἀποθανοῦνται.

22 Καὶ φυλάξασθε πάντα τὰ προστάγματά μου, καὶ τὰ κρίματά μου καὶ ποιήσετε αὐτά, καὶ οὐ μὴ προσοχθίσῃ ὑμῖν ἡ γῆ, εἰς ἣν ἐγὼ εἰσάγω ὑμᾶς ἐκεῖ κατοικεῖν ἐπ᾿ αὐτῆς. 23 καὶ οὐχὶ πορεύεσθε τοῖς νομίμοις τῶν ἐθνῶν, οὓς ἐξαποστέλλω ἀφ᾿ ὑμῶν· ὅτι ταῦτα πάντα ἐποίησαν, καὶ ἐβδελυξάμην αὐτούς. 24 καὶ εἶπα ὑμῖν· ὑμεῖς κληρονομήσετε τὴν γῆν αὐτῶν, καὶ ἐγὼ δώσω ὑμῖν αὐτὴν ἐν κτήσει, γῆν ρέουσαν γάλα καὶ μέλι· ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, ὃς διώρισα ὑμᾶς ἀπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν. 25 καὶ ἀφοριεῖτε αὐτοὺς ἀνὰ μέσον τῶν κτηνῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀνὰ μέσον τῶν κτηνῶν τῶν ἀκαθάρτων καὶ ἀνὰ μέσον τῶν πετεινῶν τῶν καθαρῶν καὶ τῶν ἀκαθάρτων, καὶ οὐ βδελύξετε τὰς ψυχὰς ὑμῶν ἐν τοῖς κτήνεσι, καὶ ἐν τοῖς πετεινοῖς καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἑρπετοῖς τῆς γῆς, ἃ ἐγὼ ἀφώρισα ὑμῖν ἐν ἀκαθαρσίᾳ. 26 καὶ ἔσεσθέ μοι ἅγιοι, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, ὁ ἀφορίσας ὑμᾶς ἀπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν, εἶναι ἐμοί.

27 Καὶ ἀνὴρ ἢ γυνή, ὃς ἂν γένηται αὐτῶν ἐγγαστρίμυθος ἢ ἐπαοιδός, θανάτῳ θανατούσθωσαν ἀμφότεροι· λίθοις λιθοβολήσετε αὐτούς, ἔνοχοί εἰσι.

πηγη : http://www.apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.asp?contents=old_testament/contents_Levitikon.asp&main=levitikon&file=3.20.htm

Η Ελληνική Επανάσταση και τα πάθη της ΙστορίαςΗ απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο μέσα από μια αποκαλυπτική αφήγηση που φωτίζει την πολιτειακή υπόσταση και την πολιτική ηθική της ελληνικής εθνικής κοινότητας/ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Απο το ΒΗΜΑ

Πασχάλης Κιτρομηλίδης 

Η Ελληνική Επανάσταση και τα πάθη της Ιστορίας

Η απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο μέσα από μια αποκαλυπτική αφήγηση που φωτίζει την πολιτειακή υπόσταση και την πολιτική ηθική της ελληνικής εθνικής κοινότητας

«Η ναυμαχία του Ναυαρίνου», ελαιογραφία του Λουί Αμπρουάζ Γκαρνερέ (1831). ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Versailles, Chateau et Trianons

4

emailεκτύπωση 

 

Στα εκατοστά του γενέθλια (14 Φεβρουαρίου) ο Μ. Β. Σακελλαρίου παραδίδει στη δημοσιότητα ένα έργο ξεχασμένο για 70 χρόνια, καρπό της αρχικής ενασχόλησής του με την ιστοριογραφία του νέου Ελληνισμού. Ο ακαδημαϊκός Μ. Β. Σακελλαρίου κατέχει την έδρα της Αρχαίας Ιστορίας στην Ακαδημία Αθηνών και είναι διεθνώς γνωστός για πλειάδα έργων του που αναφέρονται στην προϊστορία του ελληνικού κόσμου, στον ελληνικό αποικισμό της Ιωνίας, στους θεσμούς της αρχαίας πόλεως και της αθηναϊκής δημοκρατίας κ.ά. Για τους ειδικούς μελετητές του νέου Ελληνισμού όμως είναι κυρίως γνωστός για το πρωτοποριακό έργο του για την Πελοπόννησο κατά τη λεγόμενη «δευτέρα τουρκοκρατία» (1715-1821), έργο που άνοιξε νέους δρόμους στην έρευνα και προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις ακαδημαϊκών κύκλων, που αντιλαμβάνονταν την Ιστορία ως εθνική ρητορική μάλλον παρά ως έρευνα και κριτικό στοχασμό επί της μαρτυρίας των πηγών.

Στο έργο του εκείνο ο Σακελλαρίου με τόλμη ασυνήθιστη υπεδείκνυε την ανάκτηση της συνολικής εικόνας της κοινωνίας ως ζητούμενο της ιστορικής έρευνας και εισήγαγε τη στάθμιση του οικονομικού παράγοντα ως αποφασιστικού στοιχείου στην ανασυγκρότηση και κατανόηση της ιστορικής πραγματικότητας. Ενα ισχυρό στοιχείο θετικισμού καθορίζει την προσέγγιση αυτή, ο θετικισμός όμως στην περίπτωση αυτή ενισχύει τη βούληση του συγγραφέα να μετέλθει την ιστοριογραφική πράξη ως έρευνα που αφορμάται από ερωτηματικά μάλλον παρά ως ρητορική που εκπορεύεται από παγιωμένες ιδεολογικές θέσεις.

Ο ίδιος θετικισμός διαπνέει και το άλλο σημαντικό ιστοριογραφικό εγχείρημα της νεοελληνικής περιόδου των συγγραφικών ενασχολήσεων του Μιχαήλ Σακελλαρίου, τη μονογραφία για την απόβαση του Ιμπραήμ στη Μεσσηνία (1825). Ενώ στο βιβλίο για την Πελοπόννησο ο ιστορικός θετικισμός αποδίδει μια εντυπωσιακή στην πυκνότητά της συνθετική εικόνα, εδώ απολήγει σε αναλυτική αφήγηση σχεδόν ημερολογιακού χαρακτήρα μιας αλληλουχίας ιστορικών περιστατικών που απαρτίζουν μια κρίσιμη φάση του ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας.

Ο εμπειρισμός της προσέγγισης υπαγορεύεται από την επιλογή του συγγραφέα να εκθέσει με λεπτομερή ακρίβεια τα πραγματικά περιστατικά ενός δράματος στο οποίο βλέπει να διακυβεύεται η τύχη της επανάστασης των Ελλήνων. Με εξαίρεση τις οθωμανικές πηγές, ο νέος τότε ερευνητής αναδίφησε με την επιμονή και την πληρότητα που διακρίνει το έργο του ολόκληρο το φάσμα των πηγών στην ελληνική και σε άλλες δυτικές γλώσσες.

Ετσι έχουμε ένα υπόδειγμα «συμβαντολογικής» ή «γεγονοτολογικής» ιστορίας, το οποίο ο συγγραφέας στον πρόλογο που έγραψε για τη σημερινή έκδοση θεωρεί το αναγκαίο στάδιο για τη δημιουργία σοβαρής υποδομής ιστορικών σπουδών. Αισθάνεται μάλιστα την ανάγκη να υπενθυμίσει στον αναγνώστη ότι ο ίδιος δεν περιορίστηκε στο έργο του στη συμβαντολογική ιστορία αλλά ακολούθησε «ολιστικότερες» προσεγγίσεις εμπνευσμένες από πρωτοπόρα ιστοριογραφικά ρεύματα του 20ού αιώνα.

Το βιβλίο, γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του 1940, θα μπορούσε να εκληφθεί και ως πρόταση για τη δημιουργία και στην Ελλάδα ενός εξειδικευμένου πεδίου έρευνας της Ελληνικής Επανάστασης κατά το πρότυπο του αντίστοιχου πεδίου έρευνας της Γαλλικής Επανάστασης το οποίο υφίσταται στη Γαλλία και συνιστά μια σημαντικότατη για την αυτογνωσία της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης εξειδίκευση των ιστορικών σπουδών. Τι αντίστοιχο έχει να δείξει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι ρητορικό και δεν συνιστά παρά φύλλο συκής που υποκρύπτει κυρίως την αδιαφορία αλλά και την παγίδευση στα στερεότυπα και στις προκαταλήψεις και την επιβολή της αντίληψης της Ιστορίας ως ρητορικής.

Η αφήγηση καλύπτει τα περιστατικά της απόβασης των στρατευμένων του Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου στη Μεσσηνία με σκοπό την καταστολή της Ελληνικής Επανάστασης. Η περίοδος που εξιστορείται εκτείνεται από τις 23 Φεβρουαρίου ως τις 25 Μαΐου 1825, δηλαδή εκτείνεται από την πρώτη απόβαση αιγυπτιακών στρατευμάτων στη Μεθώνη ως την παράδοση του Νεοκάστρου (Ναβαρίνου) στον Ιμπραήμ, δηλαδή πρόκειται για τα γεγονότα που συνθέτουν τη δημιουργία του αιγυπτιακού προγεφυρώματος στην Πελοπόννησο, που κατά τα επόμενα δυόμισι χρόνια απείλησε να εξαλείψει την προοπτική της απελευθέρωσης της Ελλάδας.

Από την αφήγηση των σχετικών περιστατικών αναδύεται όλο το πάθος και το δράμα της Ελληνικής Επανάστασης. Γίνεται σαφές ότι η επέμβαση στις αρχές του 1825 των αιγυπτιακών δυνάμεων ως μονάδας κρούσεως του Σουλτάνου για την καταστολή της εξέγερσης διευκολύνθηκε από την αποδυνάμωση της Επανάστασης λόγω των διενέξεων και των εμφύλιων πολέμων των Ελλήνων κατά τη διαδρομή του προηγούμενου έτους.

Ενώ στα τρία πρώτα χρόνια της Επανάστασης έγινε δυνατόν να απελευθερωθούν η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα και τα παρακείμενα νησιά του Αιγαίου και επιπλέον οι Κυκλάδες και η Σάμος, οι εσωτερικές διενέξεις των Ελλήνων, που πήγαζαν κυρίως από την ακραία ιδιοτέλεια και την αδυναμία του ενστερνισμού μιας κοινής επίγνωσης του εθνικού συμφέροντος, έθεσαν ήδη το έτος 1824 εν αμφιβόλω την τελική αίσια έκβαση των πραγμάτων.

Η παθολογία ενός έθνους

Στη ροή της αφήγησής του, τελείως πραγματιστικά και χωρίς μελοδραματικούς τόνους, ο συγγραφέας αναπαριστά όλη αυτή την παθολογία που ταλάνιζε το επαναστατημένο έθνος: ανεπάρκεια και ιδιοτέλεια της ηγεσίας στο πρόσωπο του προέδρου του Εκτελεστικού Γεωργίου Κουντουριώτη, συνεχείς ραδιουργίες των πολιτικών Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου και Ιωάννη Κωλέττη, απροθυμία των στρατιωτικών να πολεμήσουν χωρίς υλικά κίνητρα, λεηλασίες και καταστροφές της Πελοποννήσου από τα ρουμελιώτικα στρατιωτικά σώματα σαν να επρόκειτο για εχθρική χώρα, απειθαρχία και αποδιοργάνωση των στρατιωτικών μηχανισμών, παράλυση, αναποτελεσματικότητα και αδυναμία επιβολής της διοίκησης ακύρωναν κάθε προοπτική δημιουργίας συντεταγμένων θεσμών και κρατικής υπόστασης στα ελευθερωμένα εδάφη.

Η έκταση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Επανάσταση, προβλημάτων όχι απλώς στρατιωτικών και πολιτικών, αλλά και ηθικών, διαφαίνεται από το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής της απελευθέρωσης της Πελοποννήσου, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που ήταν ο μόνος που διέθετε την πειθώ και την επιβολή να συνενώσει τον πληθυσμό και να ενισχύσει το καταπτοημένο ηθικό του, βρισκόταν φυλακισμένος στην Ύδρα. Εκκλήσεις του στους αδελφούς Κουντουριώτη να επιταχυνθεί η δίκη του ώστε να μπορέσει να σπεύσει στο μέτωπο για να αγωνισθεί για την άμυνα της Μεσσηνίας απερρίφθησαν. Μόνο ο ελληνικός στόλος υπό τον ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη και χάρη κυρίως στην αποφασιστικότητα αυτού του ιδίου μπόρεσε να καταγάγει κάποιες επιτυχίες παρακωλύοντας τη διαπεραίωση των εχθρικών δυνάμεων και ενισχύοντας από τη θάλασσα το πολιορκημένο Νεόκαστρο.

Από τις πολλές εύστοχες κρίσεις οι οποίες διατυπώνονται από τον συγγραφέα ας θυμηθούμε μόνο μία: «οι κυβερνητικοί παράγοντες εξακολουθούσαν να σκέπτονται κομματικά» παρά τους κινδύνους και την επιτακτική ανάγκη της ενότητας του έθνους. Αν μας θυμίζουν κάτι από την ιστορία της μεταγενέστερης Ελλάδας αυτά τα λόγια, ίσως να μην είναι συμπτωματικό…

Πάντως χάρη στη «συμβαντολογική» αφήγηση του Μ. Β. Σακελλαρίου γίνεται δυνατόν να αναχθούμε σε καίριες εκτιμήσεις για γενικότερα ζητήματα που άπτονται της ίδιας της πολιτειακής υπόστασης, της πολιτικής νοοτροπίας και της πολιτικής ηθικής της ελληνικής εθνικής κοινότητας την οποία σφυρηλατούσαν διά πυρός και σιδήρου οι επαναστατικές συγκυρίες. Το μάθημα δεν είναι αμελητέο.

Ο κ. Π. Μ. Κιτρομηλίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ισραήλ: Απαγορεύτηκε η εμφάνιση των αδύνατων μοντέλων σε διαφημίσεις(απο το in.gr)

Ισραήλ: Απαγορεύτηκε η εμφάνιση των αδύνατων μοντέλων σε διαφημίσεις

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Δια νόμου απαγόρευσε το Ισραήλ την εμφάνιση σε διαφημίσεις ή επιδείξεις μόδας των πολύ αδύνατων μοντέλων,σε μια προσπάθεια να αποτραπεί η διάδοση αρνητικών προτύπων.

Στο εξής, για εργασία εντός Ισραήλ θα απαιτείται πρόσφατη ιατρική βεβαίωση (όχι παλαιότερη των τριών μηνών) για το πραγματικό βάρος των μοντέλων. Επιπλέον θα πρέπει να αναγράφεται σε ποιες διαφημίσεις έχει γίνει επεξεργασία, ώστε τα μοντέλα να φαίνονται πιο αδύνατα.

Ο δείκτης μάζας σώματος (BMI), που προκύπτει από τη διαίρεση του βάρους σε κιλά με το τετράγωνο του ύψους σε εκατοστά, πρέπει να είναι να είναι τουλάχιστον 18,5. Αυτό είναι το όριο κάτω από το οποίο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας θεωρεί ένα άτομο υποσιτισμένο.

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ένα μοντέλο με ύψος 172 εκατοστά (1,72 μέτρα) δεν πρέπει να ζυγίζει λιγότερο από 55 κιλά (55/1,72^2 = 18,6).

Επιπλέον θα πρέπει να αναγράφεται σε ποιες διαφημίσεις έχει γίνει επεξεργασία, ώστε τα μοντέλα να φαίνονται πιο αδύνατα.

Υπολογίζεται ότι το 2% των κοριτσιών 14-18 ετών στο Ισραήλ πάσχουν από ανορεξία, ποσοστό που είναι ανάλογο με αυτό άλλων χωρών.

Οι υποστηρικτές του νόμου σημειώνουν ότι θα βοηθήσει στην προώθηση θετικών προτύπων στις νεότερες ηλικίες, ωστόσο άλλοι επιμένουν ότι καλό θα ήταν να ελέγχεται η γενικότερη κατάσταση της υγείας του μοντέλου και όχι απλώς το βάρος του.

Κον Μπεντίτ: Ευρωπαϊκή πρόκληση η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας

Νίκος Πουλαντζάς - Φασισμός και Δικτατορία ____Ολόκληρο το βιβλίο σε μορφή pdf___

πηγη:  http://giatinkinonikiaristera.blogspot.com/2011/12/pdf.html



 

Ωραίοι ΣΑΝ ανθρωποειδή η Περί Επανάστασης της Βλακείας

Βασισμένο σ'ενα στίχο του Εγγονόπουλου

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Greve Geral

και τωρα πια ,που πεφτουμε ,μες τους Γκρεμους εντος μας ανασταινομαστε Νεκροι , εντος του Μελλοντος μας ...

ΝοσφεράτοςJan 18, 2012 03:58 PM

δεν ειναι τα αισθηματα , δεν ειναι η αγάπη
δεν ειναι Καν του φθονου μας το πιο κακο μας μάτι
δεν ειναι η αυταπάτη μας ,,που γιναμε Μοιραίοι
ειναι π'αντιστεκομαστε στον ποταμό που Ρέει




Ειναι που βυθιστηκαμε βαθια στην έπαρση μας
και που περιφρονησαμε την μύχια φωνή μας

ειναι που δεν λυγισαμε και μειναμε καλάμια
και τωρα αντικριζουμε της Φτωχειας μας τη Λάμια
--------------------
και τωρα πια ,που πεφτουμε ,μες τους Γκρεμους εντος μας
ανασταινομαστε Νεκροι , εντος του Μελλοντος μας ...